Ο Λάνθιμος, όμως, δεν “φύτρωσε” με Κυνόδοντα. Όχι, ούτε με την Kinetta (2005), που συνέγραψε με τον Γιώργο Κανακάκη. Αν προσέξει κανείς τους τίτλους αρχής του “Καλύτερού μου φίλου” του Λαζόπουλου (2001), θα δει να χρεώνεται στ’ όνομά του η συν-σκηνοθεσία της ταινίας. Αλλά και πριν απ’ αυτό, η θητεία του Λάνθιμου στα video clip (Θέλεις ή δεν Θέλεις, Άντεξα, Δεν έχει Σίδερα η Καρδιά σου για τον Σάκη Ρουβά, Δέκα Εντολές για την Δέσποινα Βανδή) μπορεί να χορτάσει τις streaming ορέξεις σου στο YouTube. Όπως και οι διαφημίσεις του. Και σε όλες αυτές τις (εξαιρετικά κινηματογραφικές) δημιουργίες, τίποτα δεν θυμίζει weird wave.
Έντονη κίνηση με αλλεπάλληλα travelling, εντυπωσιακά dolly shots αλά Scorsese, πλάνα που θα ζήλευε ακόμα και ο Michael Bay, έντονοι χρωματισμοί. Ταυτότητα αντιστρόφως ανάλογη του λευκού ξεπλυμένου φωτός, των επιτηδευμένα λάθος καδραρισμάτων (πόσες φορές «κόβονται» τα κεφάλια στον Αστακό;), των κλειστών στατικών πλάνων. Επομένως… τι έπαθε ο Λάνθιμος;
Η απάντηση ακούει στο όνομα Ευθύμης Φιλίππου, τον πραγματικό δημιουργό του Greek Weird Wave. Εμπνεύστηκε τον Κυνόδοντα (αν και κάποιοι επιμένουν ότι τον αντέγραψε από το μεξικάνικο Κάστρο της Αγνότητας του Arturo Ripstein – 1973) και έφτιαξε μια σύγχρονη πολιτική αλληγορία (ίσως όχι από πρόθεση) που σήμερα, 8 χρόνια μετά την πρώτη της προβολή, έχει μεγαλύτερη επαφή με τον ελληνικό παροξυσμό.
Έγραψε τον Αστακό (όπου πλέον δεν μιλάμε για ελληνικό κινηματογράφο, αλλά για αγγλικό) εκμαιεύοντας από τον Colin Farrell υποκριτική στόφα Peter Sellers (του Being There – 1979, όχι του Party – 1968). Παρέδωσε σε γυναίκα σκηνοθέτη (Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη) μια ιστορία για τον ανδρικό ανταγωνισμό κι εκείνη, σκηνοθετώντας με πιντερικούς ρυθμούς, απέσπασε εξαιρετικές ανδρικές ερμηνείες (ανάμεσά τους κι εκείνη του Σάκη Ρουβά στο Chevalier το 2015).
Κέρδισε υποψηφιότητα, μαζί με τον Λάνθιμο, για τον ανοίκειο κόσμο και ψυχρό humor του Αστακού. Και τώρα συνυπέγραψε μαζί του το σενάριο του Θανάτου του Ιερού Ελαφιού.