Είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει τους γέροντες και σιχαίνεται όσους τους παραγκωνίζουν.

Είναι ένας άνθρωπος που όταν γινότανε η συντήρηση της Ροτόντας στη Θεσσαλονίκη ανέβηκε στις σκαλωσιές για να δει από κοντά τα ψηφιδωτά της οροφής και ήρθαν αστυνομικοί και παρά τρίχα γλίτωσε τη σύλληψη.

Είναι ένας άνθρωπος που ταξιδεύει το θέατρό του στην υφήλιο με μια παιδική χαρά και με λύσσα για ανεξαρτησία, αυτάρκεια και ελευθερία. Με μια ανάγκη να βρει σε όλες τις ξένες χώρες τους πληγωμένους, τους τρυφερούς, τους παράξενους προφήτες, τους επαναστάτες.

Είναι ένας άνθρωπος που έκανε το γύρο της Ικαρίας με οτοστόπ. Που χορεύει τον Ικαριώτικο παρατηρώντας πώς τα πλατάνια παίζουν με τα σύννεφα. Που κάθε φορά που το πλοίο πλησιάζει το νησί, κλαίει.

Είναι ένας άνθρωπος που δεν πηγαίνει σε μπαρ, δεν πίνει αλκοόλ, δεν καπνίζει, δεν έχει κάνει ποτέ ναρκωτικά και σιχαίνεται τις ναρκοπαρέες που λυμαίνονται τα νιάτα και το θέατρο. Του αρέσει η υγεία, η απαλή μουσική, η τέχνη ως θεραπεία και όχι ως πεδίο έκφρασης ζόφου και αδιεξόδων. Του αρέσουν τα προάστια της Αθήνας, τα πεζούλια, τα αδέσποτα, η ησυχία των πάρκων.

Είναι ένας άνθρωπος που αναζητά το θεό. Ένα θεό που δεν τιμωρεί αλλά ανοίγει μονοπάτια. Ένα θεό που στο όνομά του δεν σκοτώνονται λαοί. Ένα θεό που δε μισεί το θεό των “άλλων”. 

Είναι ένας άνθρωπος που συγκινείται στο άκουσμα της λέξης Ελλάδα.

Είναι ένας άνθρωπος που όταν ήταν παιδί η γιαγιά του το έπαιρνε συχνά μαζί της στην εκκλησία στο μικρό ναό του Αγίου Χαραλάμπους. Εκεί υπήρχε ταπεινότητα και αγάπη. Εκεί υπήρχε κι ένας εσταυρωμένος. Ένας που αδικήθηκε. Από τότε όποτε βλέπει κάποιον να σταυρώνεται ή να τον σταυρώνουν κάτι μέσα του εξεγείρεται. Και νιώθει την ανάγκη να μιλήσει και να αντιδράσει. 

Είναι ένας άνθρωπος που απεχθάνεται το φασισμό και την εγκληματική οργάνωση που δολοφονεί σε όλη τη χώρα ατιμώρητη. Ανησυχεί γι αυτή την ατιμωρησία. Ανησυχεί που η νέα κυβέρνηση εισβάλλει σε καταλήψεις νέων ανθρώπων που ακόμα αντιστέκονται. Ανησυχεί που η αστυνομία γυμνώνει στο δρόμο αγόρια και κορίτσια για παραδειγματισμό. Ανησυχεί για την ξενοφοβία που απλώνεται παντού. Πιστεύει ότι πρέπει όλοι να αντιδράσουμε άμεσα γιατί κερδίζει έδαφος καθημερινά κάτι πολύ μαύρο.

Είναι ένας άνθρωπος που μιλά, τραγουδά και δρα για όλα τα παραπάνω στο μέτρο των δυνατοτήτων του.

Είναι ένας άνθρωπος που απολαμβάνει όσο τίποτα το πρώτο πρωινό φως. Είναι ένα παιδί της μέρας.

Είναι ένας άνθρωπος συχνά αρνησίκοσμος, αναχωρητής, πλάνητας. Υπερασπίζεται τη μοναχικότητα με κάθε κόστος αλλά αγαπά άνευ όρων και ορίων την Τούλα, το Σπύρο, την Ελένη, τη Μαρία, τη Νατάσα, την Ανθή, το Νίκο, το Στέφανο και πάντα και για πάντα τους Σίμο, Κώστα, Ελένη και πάνω από όλους και από όλα την Αντιγόνη.

Είναι ένας άνθρωπος που κάνει τέχνη (ποίηση, μουσική, φωτογραφία, θέατρο) για να αφήσει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, για να προσθέσει ανθρώπινη ζεστασιά σε κάθε πτυχή του βίου. Άλλοτε τα καταφέρνει κι άλλοτε όχι. 

Είναι ένας άνθρωπος που στο τέλος κάθε μέρας αισθάνεται πολύ τυχερός. Του δόθηκαν αμύθητα πλούτη ανθρωπινά και αγαπητικά και δακρυσμένα, πλούτη που δεν αποτιμώνται σε χρήμα αλλά σε γνώση και αίσθηση και γλύκα των ανθρώπων.

• Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί την παράσταση “Ιστορία χωρίς όνομα” βασισμένη στο βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου, που παρουσιάζεται στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ της Θεσσαλονίκης, με τον Τάσο Νούσια και την Μπέτυ Λιβανού.