Μεγάλωσα με τα τραγούδια του. Πάντα χώριζα τις κασέτες σε “επαναστατικές” και “ερωτικές”. Όπως αυτός, τις συναυλίες του. Και τα κατάφερνε πάντα τόσο καλά, και στα δύο τους κομμάτια. Ανατρίχιαζα πάντα, και στα δύο.

Τον έχω δει αρκετές φορές. Και σε μεγάλες πόλεις, και σε επαρχία. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Με βρήκε εμένα διαφορετική. Από πολλές απόψεις.

Θυμήθηκα τον έφηβο εαυτό μου, που πίστευε ότι όλα θα τα κάνει διαφορετικά αλλά τελικά τα έκανε όλα ίδια με τους άλλους. Γιατί αυτό παθαίνουμε μεγαλώνοντας. Ξεχνάμε όσα λέγαμε, γινόμαστε σαν τους μεγάλους που κοροϊδεύαμε. Ελπίζω όχι χειρότεροι.

Θυμήθηκα ακόμα τα όνειρα που έκανα παλιότερα, για έρωτες δυνατούς και πάθη καταστροφικά, σαν κι αυτά των τραγουδιών, που σε κάνουν να εκλιπαρείς να σε λυπηθούν, μη φτάσεις ακόμα “πιο κάτω από’ δω”.

Θυμήθηκα πολλά και γέλασα, κοιτώντας με, με τις περλίτσες στα αυτιά και το κυριλέ τσαντάκι.  Ο έφηβος εαυτός μου θα ντρεπόταν.

Με έπιασα να κοιτάω τον κόσμο γύρω μου -όπως πάντα- κι αντί να παρατηρώ τα ζευγαράκια όπως παλιά, που αναρωτιόμουν πώς είναι να κοιμάσαι αγκαλιά με κάποιον, η προσοχή μου έπεφτε στα παιδιά. Μαμάδες που τραγουδούσαν τα νιάτα τους με μπύρες στο χέρι, μπαμπάδες που είχαν στους ώμους πιτσιρίκια (μα καλά, δε νυστάζουν;) και τους μαθαίνουν τον κόσμο.

Με έπιασα να αναρωτιέμαι…θα μπορέσω εγώ να μάθω τον κόσμο στο παιδί μου; Θα του μάθω να σκέφτεται, να κρίνει, να ακούει μουσική, να ονειρεύεται; Θα πάμε σε συναυλίες μαζί, τους Αύγουστους που θα έρθουν; Και ανατρίχιασα για άλλη μία φορά.

Τι κι αν δεν καταφέραμε – τελικά – να αλλάξουμε τον κόσμο; Ίσως φτάνει που κάποτε το πιστέψαμε. Ίσως τα παιδιά (μας) τα καταφέρουν καλύτερα.