
κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια Ι γιώργος παπανικολάου
μια ιστορία μικρή
Πέμπτη απόγευμα, κρύο τσουχτερό- του Βαρδάρη σα να λέμε και η Μητροπόλεως, σε ένα σημείο, έχει απίστευτο κόσμο. Ουρές. Η Έλενα ήρθε Θεσσαλονίκη. Η Έλενα Ακρίτα επέστρεψε στην «αγκαλιά» της πόλης. Και το καταλάβαμε…Αυτή η αγκαλιά είναι τεράστια!
Η Έλενα είναι αγαπητή. «Γλυκός άνθρωπος», όπως την χαρακτήρισε ένας φωτογράφος που ήταν μέσα στο χώρο, κατά τη διάρκεια παρουσίασης του βιβλίου της. «Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια», ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο που διαβάζεται «μονορούφι», γιατί αβίαστα της προέκυψε και η ειλικρινής γραφή του. Ένα κείμενο γεμάτο βαθιές αλήθειες, δίχως φτιασιδώματα, δίχως «σουλουπώματα», χωρίς ωραιοποιήσεις. Ναι, δεν είναι ψέμα. Η Έλενα εναπόθεσε ένα ψηφιδωτό της αστικής Αθήνας, περασμένων δεκαετιών, μια ηθογραφία που βαθιά συγκινεί, μέσα από τη ζωή της και των ανθρώπων γύρω της. Και το έκανε αβίαστα. Σχεδόν, ακούσια. Δύσκολες στιγμές στη προσωπική της ζωή, τα περίεργα και τα στραβά της καριέρας της, το κομμένο πια τσιγάρο, τα χάπια της Αλίκης, τη γαμημένη τη κατάθλιψη που είναι πάντα εκεί-στην άκρη του ματιού σου και ύπουλα μπορεί να σε καταβαραθρώσει.
Το βιβλίο έχει και πάρα πολύ χιούμορ, πολλά «μυστικά», αστεία περιστατικά, είναι βρε αδελφέ: ένα ημερολόγιο χρόνων αξίας. Σπουδαία καλογραμμένο. Καλά κρατημένο σα φυλαχτό, που το ανέσυρε από το συρτάρι της μνήμης της δίπλα στο κομοδίνο της, και το ακούμπησε απαλά, σε σένα. Γιατί η Έλενα, πάντα στο «σε σένα» πόνταρε. Μπα! Μπαρούφες…γράψε λάθος. Η Έλενα- μια ζωή- στοιχημάτιζε με τον εαυτό της. Κι από δεινή δημοσιογράφος, μια μέρα τα τίναξε όλα κι ασχολήθηκε με το θέατρο. Όχι μόνο μεταφράσεις θεατρικών. Πρωταγωνίστησε σε θέατρο και τηλεόραση. Έπαιξε σε μιούζικαλ, σε μπουλβάρ, έγραψε μαζί με το Γιώργο Κυρίτση, αστυνομικά, σειρές πολύ προχώ, για τη δεκαετία του ’90. Φιλμ νουάρ σε τηλεοπτική σειρά με τίτλο «Γόβα Στιλέτο»; Πού το ΄χεις ξαναδεί αυτό…
Η Έλενα δεν μασάει. Δεν μάσησε ποτέ. Έγραψε μια σημαντική τηλεοπτική σειρά εποχής, το «Στρας» και έβαλε μέσα στο story, δύο βασικούς πρωταγωνιστές να είναι gay ζευγάρι. Τότε, αυτά δεν κοβόντουσαν, γιατί απλά…δεν γινόντουσαν. Μα, η επαναστάτρια Έλενα δεν κώλωνε πουθενά. Τα έκανε. Κι ύστερα, τα βαρέθηκε τα πρωταγωνιστιλίκια, τα «Κυριακάτικα» και τα μπροστά από τη κάμερα κι άρχισε πάλι να γράφει. Δεν άφηνε ποτέ τις εφημερίδες. Τηλεόραση, λοιπόν, και στρώσε κώλο και γράφε σήριαλ. Γιατί, το μεγάλο ατού της Έλενας είναι οι λέξεις που προκύπτουν από το κοφτερό μυαλό της. Καθημερινά σήριαλ με προδιαγραφές εβδομαδιαίου, στις μέρες μας-είναι το σύνηθες. Τότε, ήταν μια «τρέλα και μισή», μια σκέτη αυτοκτονία που δεν θέλαν να πιστέψουν τα κανάλια. Στους δύο μήνες-πόνταραν ότι θα κοπεί. Και στους δύο μήνες-είχε απογειωθεί από την αγάπη του κόσμου (παρεμφερή της Μητροπόλεως) με «Βέρα στο δεξί». Γιατί-πήρε τη συνταγή και άφησε τη περπατημένη. Με φλεγματικό χιούμορ, ντύθηκε στα μαύρα, και παρουσίασε τηλεπαιχνίδι. Λίγο πριν, είχε κάνει το καλύτερο της: τα Φώτα Πορείας. Εκπομπή με συγκεκριμένους καλεσμένους-όχι το σήμερα που ο κάθε τυχάρπαστος έχει εκπομπή-αφιέρωμα στο όνομα του. Κι ύστερα, επέστρεφε στα χρονογραφήματα που έγραφε και νεότερη, συγχυζόταν όταν αισθανόταν ότι αντιγράφει, αυτούς που την αντιγράφουν και έτσι μια μέρα είπε: τέλος τα καθημερινά γραψίματα, τέλος τα αναλώσιμα.
Κι είναι μια ακτιβίστρια, μια μαχήτρια ολκής που τη καμαρώνεις και σα φάρος σου δείχνει το δρόμο. Για τα στραβά, για τα ανείπωτα, γι αυτά που δεν μπορούμε να εκφράσουμε, η Έλενα των γραμμάτων και των Τεχνών, έχει το τρόπο και στα μιλάει. Μιλάει, αντί για σένα. Κι εσύ, απλά, συμφωνείς και χειροκροτείς. Αυτό κάνει, έμμεσα, και στο βιβλίο. Τώρα πια, ασχολείται και με podcast. Άλλο ένα μυστικό της: η Έλενα γουστάρει τη τεχνολογία. Έγινε gadgetάκιας κι έστελνε mail, στις εποχές που όλοι οι άλλοι στέλναμε τηλεγράφημα με τα ΕΛΤΑ. Τώρα, η Έλενα την έχει καταβρει με το «μαζί και τα μάτια μας» σε podcast και δεν αφήνει τίποτα όρθιο-ειδικά ότι δήθεν. Ότι ύπουλο και διπρόσωπο στο στηλιτεύει. Βγάζει τη μάσκα από τις Απόκριες και σου φεγγοβολά την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που είπαμε-έχει το βιβλίο. Δεν σου κουνάει το δάχτυλο. Δεν σε καθοδηγεί. Σου λέει, τα δικά της ατοπήματα, τις δικές της σκέψεις, τα σκοτάδια που πάλεψε και σε κάνει εσένα να νιώθεις τεράστιος. Γιατί, η Έλενα αισθάνεται πάντα μικρή. Ακόμη και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της, σε λιγοστές αράδες, μας λέει πως αισθάνεται οτι δεν έκανε τίποτα στη ζωή.
Θα πάρει το αεροπλάνο, θα φύγει και στην απογείωση θα θυμάται φίλους και γνωστούς που ήρθαν το απόγευμα στη Μητροπόλεως. Θα χαμογελά κι όμως…Θα αισθάνεται μικρή. Ενώ θα έπρεπε να αισθάνεται τεράστια! Θα προσδεθεί κατά την απογείωση, και με μάτια κλειστά κι ευτυχισμένα, όσο οι ρόδες θα μαζεύονται να συναντούν τον καθαρό ουρανό, θα κάνει ένα flash- back στις όμορφες στιγμές που πέρασε στη Θεσσαλονίκη με φίλες της και συγγενείς, τους αναγνώστες- τους εκατοντάδες- που συνάντησε κι όταν φτάσει Αθήνα, θα ανοίξει το κινητό και σα μικρό παιδί από χαρά, θα στείλει μήνυμα στη κ.Σύλβα «μαμά, κοίτα, έρχομαι να σου πω τα νέα». Κι όσο θα γράφει το sms, λίγο πριν φτάσει στην Φιλοθέη, να ξεκουραστεί στην αγκαλιά του Γιώργου της και να βγάλουν βόλτα μαζί τη Λιλούκο, το σκυλί τους, πάλι θα αισθάνεται μικρή. Θα αισθάνεται μικρή κι ας μην είναι. Γιατί, η Έλενα αγάπησε τη ζωή. Το νιώθεις ως και τη τελευταία σελίδα του βιβλίου της, που θα κλείσεις. Αγάπησε παράφορα τη ζωή. Κι όσοι αγαπούν, νιώθουν μικροί…