Chapter five_

Στις Μυκήνες και στην αρχαία Νεμέα

Τι εννοείς, τί σχέση έχουν οι Μυκήνες και η Νεμέα με την Αθήνα; Δίπλα είναι! Να μην πάω μια βόλτα;!

Μόλις μιάμιση ώρα από την Αθήνα και αυτό γιατί έχει κίνηση για να βγεις από την πόλη. Αλλιώς, σε μία ώρα θα ήσουν στις Μυκήνες.

Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου μέρες! Στην αρχαία Νεμέα ζει μια πολύ αγαπημένη μου μαθήτρια με τη μαμά της και ήθελα από καιρό να τις επισκεφτώ και έτσι μια μέρα είπα: «τώρα είναι ευκαιρία». Στην πρότασή μου, δεν ανταποκρίθηκαν οι φίλες μου, οπότε αποφάσισα να πάω μόνη μου. Πρώτη φορά κάνω κάτι μακριά από το σπίτι μου, χωρίς το σκύλο μου, χωρίς κανέναν και ήταν πολύ ωραία εμπειρία.

Σκέφτηκα λοιπόν, να συνδυάσω την εκδρομή μου στη Νεμέα με μια επίσκεψη στις Μυκήνες, που τόσα έχουν γραφτεί  στην ιστορία γι’ αυτές. Το θέαμα με δικαίωσε. Είναι φοβερό πως φαίνονται κάποιες λεπτομέρειες από το ανάκτορο, τα δρομάκια, κάποια μικρά σπιτάκια, οι σιταποθήκες. Η πύλη των λεόντων φοβερά επιβλητική όπως και ολόκληρη η πόλη. Από το ψηλότερο σημείο του ανακτόρου, βλέπεις τη θάλασσα από τη μια μεριά και από την άλλη βλέπεις τον απέναντι λόφο και κάτω τους πρόποδές του. Εδώ αναπτύχθηκε ο πρώτος ελληνόφωνος πολιτισμός, εδώ αναπτύχθηκε η Γραμμική Β, οι τέχνες επηρεασμένες από τις Κυκλάδες και το Μινωικό πολιτισμό, η οικονομία και τα ταξίδια! Ο πολιτισμός αυτός, ξεκίνησε και τελείωσε εδώ. Πώς και γιατί; Άγνωστο. Το γνωστό και σίγουρο είναι, ότι όσο επικράτησε, εξαπλώθηκε σχεδόν σε όλο τον ελλαδικό χώρο ακόμα και στη Μικρά Ασία! Και πως να μην έχεις έμπνευση σε ένα τέτοιο μέρος!

Έκανα μια αργή βόλτα στο χώρο, αφουγκράστηκα, διάβασα ό,τι ταμπέλα υπήρχε, λιάστηκα, χώθηκα μέσα στα δρομάκια και τέλος κατηφόρισα στο μουσείο. Εκεί αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν τα ανθρώπινα ειδώλια τα οποία ήταν εμφανώς επηρεασμένα από τον Κυκλαδικό πολιτισμό, ωστόσο έβλεπες μια εξέλιξη μέσα από αυτά. Από το πιο παλιό μέχρι το πιο ύστερο, έβλεπες να φέρουν κι άλλες επιρροές, προφανώς από τα ταξίδια που έκαναν, αλλά και στον τρόπο που αντιλαμβάνονταν το ανθρώπινο σώμα. Μεγάλη συζήτηση αυτή, θα την κάνουμε κάποια στιγμή από κοντά.

Φεύγοντας από τις Μυκήνες,  πήγα να ρίξω μια γρήγορη ματιά στο μαγαζάκι του μουσείου (εννοείται) και από εκεί προμηθεύτηκα το βιβλίο του Δρ. Θεόδωρου Παπακώστα (aka Archaeostoryteller) «Χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;» το οποίο το προτείνω για όποια/ον θέλει να μάθει πώς ξεκίνησαν όλα και με ποια «σειρά» έγιναν και δεν ξέρει από που να ξεκινήσει. Όλα όσα θέλεις να μάθεις, είναι γραμμένα σε αυτό το βιβλίο, με έναν πολύ ανάλαφρο και καθόλου βαρύ-ιστορικό τρόπο.

Αποχαιρετώ τις Μυκήνες και τον τάφο του Αγαμέμνονα που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον αρχαιολογικό χώρο και παίρνουμε το δρόμο προς την αρχαία Νεμέα. Η διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη, τόσο που σταμάτησα δυο-τρεις φορές για να απολαύσω αυτά που έβλεπα. Υπάρχει μια γλυκιά απλότητα στο τοπίο, χρώματα και αρώματα που δεν μου θύμιζαν τα τοπία που βλέπω συνήθως στα βόρεια.

Η μαθήτριά μου Αντζελίνα και η μαμά της Μαριάνθη, μένουν σε ένα πανέμορφο μέρος έξω από την αρχαία Νεμέα σε μία οικοκοινότητα, το Αείφαρον. Το Αείφαρον είναι μια μεγάλη έκταση γης στην πλαγιά ενός λόφου, με θέα έναν άλλο λόφο που τον λένε «Φωκά» και μια πεδιάδα με ατελείωτους αμπελώνες. Η γη τους είναι μαγική, την καλλιεργούν και τη φροντίζουν όλα τα μέλη της κοινότητας και αυτό που έχουν φτιάξει εκεί είναι μοναδικό. Είχα ακούσει τόσες φορές, γι’ αυτό το μέρος, που ήθελα πολύ να το δω από κοντά.

Δεν άργησα να φτάσω και να τις βρω, αγκαλιαστήκαμε και κατευθυνθήκαμε προς τα τροχόσπιτά τους. Καθίσαμε στο τροχόσπιτο της Αντζελίνας, όπου με κέρασαν τσάι δίκταμο, μανταρίνια που μοσχοβολούσαν και τα πιο νόστιμα καρύδια που έχω φάει.  Αφού τα είπαμε, με ξενάγησαν στο κτήμα, στο δάσος και στις εγκαταστάσεις που έχουν φτιάξει. Η Αντζελίνα είναι το παιδί που ξέρει να σου πει το όνομα κάθε φυτού και τις περισσότερες φορές και τις ιδιότητές του. Η βόλτα μαζί της, είναι μάθημα. Θα σου μάθει για χρώματα, αρώματα, θεραπείες και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Εκτός από φυτά, υπάρχουν και πολλά ζώα στο κτήμα όπως χιλιάδες παχουλές γάτες που χαίρονται πολύ να κάθονται πάνω σου, το πιο όμορφο πλάσμα που έχω δει, το λίγων ημερών μοσχαράκι, κατσίκες που τις ταΐσαμε βελανίδια, κότες, μία χήνα που κάνει παρέα με τον ταύρο, παγόνια, ένας τράγος μοναχός, η μαμά-αγελάδα Γεωργία και άλογα που δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω γιατί σκοτείνιασε. Κατευθυνθήκαμε προς την τραπεζαρία,  όπου κάθε μέρα κάποιοι αναλαμβάνουν να φτιάξουν φαγητό για το πρωί και το μεσημέρι/βράδυ, ψωμί, τυρί, να μαζέψουν φρούτα, σαλάτες, όλα αυτά  από τη γη τους βιολογικά, φρέσκα και με αγάπη. Φάγαμε φασολάκια, με πεντανόστιμο ψωμί με μαστίχα, μοιράστηκα τις εντυπώσεις μου από το μέρος, αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και δώσαμε ραντεβού ξανά μια μέρα που θα την αφιερώσω ολόκληρη εκεί.

Έφυγα πολύ γεμάτη από όλη τη μέρα και κυρίως από την αίσθηση που μου άφησε ο τόπος της κοινότητας και οι άνθρωποί της. Γύρισα στην Αθήνα με μια σακούλα καλούδια, και την καρδιά μου γεμάτη ευγνωμοσύνη.