
κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
μυστήρια πλάσματα
Σήμερα. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Και φυσικά ούτε και σήμερα σε σκέφτηκα όταν ξύπνησα. Ούτε καν στο δρόμο για τη δουλειά, όταν άκουσα το αγαπημένο μου τραγούδι. Ναι, αυτό που με κορόιδευες όταν το τραγουδούσα δυνατά, γιατί πάντα άλλαζα τα λόγια. Ούτε γύρισα να κοιτάξω μέσα στο μικρό καφέ. Ναι, αυτό που παίρναμε πακέτο, πριν τις βόλτες μας. Ούτε καν.
Και μη σκεφτείς ποτέ ότι γυρίζοντας σπίτι μου λείπεις. Ίσα ίσα. Τρώω μόνη και το απολαμβάνω. Άσε που δεν μου κλέβεις τις μπουκιές μου. Ειδικά εκείνη την τελευταία, που με εκνευρίζει! Ησύχασα!
Άσε και το άλλο! Απλώνομαι στο κρεβάτι τις νύχτες και το χαίρομαι! Τέρμα το στριμωξίδι σου, οι άβολες αγκαλιές σου, το μόνιμα μουδιασμένο χέρι, το πάπλωμα στα δύο. Τέρμα και η ζέστη το καλοκαίρι που γινόταν ανυπόφορη, και η μουσική που αναγκαζόμουν να ακούω μέχρι να κοιμηθείς, επιτέλους, τέρμα και τα παγωμένα σου πόδια!