Όταν η καραντίνα γίνεται καθημερινότητα και οι ζωές μας μπαίνουν σε μπουκαλάκια και κουτάκια με «μη», «όχι», «πρέπει» δεν είναι πολύ εύκολο να σταθούμε όρθιοι και να καλωσορίσουμε την επόμενη μέρα. Και τα πάντα είναι δυσοίωνα, τα κρούσματα πολλά, τα σενάρια ακόμη περισσότερα. Σε άλλα νέα, μετακόμισα.

Μετακόμιση κόβιντ σ’ ένα στενό της Άνω Πόλης όπου τα πάντα είναι χωριό κι εγώ είμαι χαρούμενη. Οι τοίχοι είναι μπλε, έχω γκαρνταρόμπα μέσα στο δωμάτιο και το μπάνιο είναι πέτρινο. Σπίτι σέξαλο στην εποχή της ξενέρας.

Είδα την ζωή μου όλη να μπαίνει μέσα σ ένα φορτηγό και να μεταφέρεται ενώ κρατούσα την ανάσα μου να μη σπάσει κάτι. Έσπασαν τελικά δυο πιάτα και ένα μπολ και ήταν τα μοναδικά που μετακίνησα μόνη μου γιατί «δεν εμπιστεύομαι τους μεταφορείς». Μετά ένιωσα χαζή που είμαι τόσο συνδεδεμένη με πιατικά και κουταλάκια.

Και φυσικά όπως όλοι είμαι εκνευρισμένη που με κλείνουν σπίτι απ’ τις 12 και σαν κλασσική φυγόπονη ρίχνω το φταίξιμο όπου μπορώ αλλά είναι η πρώτη φορά που ενδόμυχα γουστάρω που θα μείνω σπίτι μου. Στο σπίτι της ενήλικης ζωής μου  που γεμίζει κάθε μέρα με ανθρώπους και ζώα που αγαπώ κι έχει κι έναν κήπο με γάτες και σκύλους που σε χαιρετάνε κάθε φορά που φεύγεις η έρχεσαι. Έχει καλή ζωή και τους μπάτσους πιο κάτω να σου υπενθυμίζουν τα όρια της ελευθερίας σου αλλά δε με νοιάζει γιατί ο ήλιος σπάει τις σκιές μες το σπίτι και το κάνει χρυσαφένιο.

Δεν έχω ούτε μια άσχημη ανάμνηση εδώ προς το παρόν και να ξέρεις ότι δε θέλω. Αν είναι να ζήσω κάτι άσχημο προτιμώ εκεί έξω στην άρρωστη ζούγκλα της αστικής καημενιάς. Και έτσι ας μετακομίζουμε από κρούσμα σε κρούσμα, από μέτρο σε μέτρο, από πληγή σε πληγή μόνο που εγώ θέλω ένα μόνιμο σπίτι, μια σίγουρη αγκαλιά και ένα μότο να μου θυμίζει πως δεν χρειάζεται τα πάντα να έχουν αξία. Κάποιες φορές αρκεί να περνάμε καλά. Και ευτυχώς έχω ότι χρειάζομαι. Έχω και να νεύρα μου, βέβαια και δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα κρατήσει η υπομονή μου αλλά πάντα μπορώ απλά να γυρίσω στο σπίτι μου.

Σας έχω συνηθίσει στις συμβουλές και τις προτροπές αλλά εδώ που φτάσαμε μπορούμε απλά να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και να ελπίζουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Και πως ο φόβος είναι περιττός. Γιατί μας σερβίρουν φόβο για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό με επιδόρπιο ανασφάλεια και ποτό τα ενοχικά. Ο φόβος είναι η πιο αποτελεσματική καταστολή αλλά μας στερεί ανθρωπιά και χαρακτήρα. Μπορούμε να προσέχουμε χωρίς να φοβόμαστε, μπορούμε να ερωτευόμαστε κοιτώντας στα μάτια χωρίς πολλά λόγια, μπορούμε να μεθάμε στις αυλές και τα μπαλκόνια μας, μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας όπως τη θέλουμε γιατί είναι δικαίωμα μας και δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς.

«Τα παιδάκια με τα ψυχολογικά γίνανε παίδαροι» και τα παιδάκια που μεγαλώνουν θα γίνουν ακόμη καλύτεροι. Αρκεί να μάθουν να μαζεύουν την ζωή τους σε κούτες, να τις μετακινούν και να πηγαίνουν παρακάτω. Έτσι κι εγώ, έκλεισα την πόρτα του φοιτητικού μου σπιτιού και μαζί της ότι ήθελα να αφήσω πίσω.