Δώσε χώρο στον εαυτό σου, να εκτονωθεί. Μη ντραπείς για ό,τι νιώσεις, φώναξέ το, το «δεν είμαι καλά» αν χρειαστεί. Μίλα. Με φίλο, με άγνωστο, με ειδικό. Μίλα να φύγουν όλα, να αδειάσει το μέσα σου, μέχρι να μην έχεις άλλα να πεις. Ζήτα βοήθεια όταν πνίγεσαι, κλάψε όταν πονάς, κλείσου σπίτι όταν δεν έχεις όρεξη, κοίτα το κενό όταν παγώσεις. Βρες κάτι και εκτονώσου δημιουργικά: δούλεψε πολύ, γράψε, ζωγράφισε, γυμνάσου, γράψου στο εργαστήρι που πάντα ήθελες, ξεκίνα χορό.

Το ξέρουμε κι οι δυο πως θα υπάρχουν νύχτες που θα θυμώνεις, άλλες που θα απελπίζεσαι, άλλες πάλι που θα ελπίζεις. Οι τελευταίες είναι οι χειρότερες. Οι πιο δύσκολες. Γιατί οι ελπίδες κι οι προσδοκίες είναι αυτές που τελικά μας πληγώνουν. Μην περιμένεις τίποτα.  Προσπάθησε να το δεχτείς ότι είναι οριστικό. Όσο πιο νωρίς, τόσο πιο καλά.

Έχω κι άλλα να σου πω. Πολλά. Μπορώ να σου μιλάω για ώρες, όπως έκανες κι εσύ, θυμάσαι; Παρόλη την απόστασή μας, πάντα ήμασταν εκεί, η μια για την άλλη. Δεν θα σου πω όμως τίποτα τώρα. Μόνη σου θα τα βρεις. Μόνοι μας όλοι- όσα και αν ακούμε- μόνοι μας χάνουμε τον εαυτό μας, μόνοι μας τον ξαναβρίσκουμε λίγο διαφορετικό.. Μόνοι μας μεγαλώνουμε, από μέσα προς τα έξω. Θα έρθει ένα πρωί, και θα ξυπνήσεις αλλιώς. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Μεγαλώνουμε μέσα από τον πόνο. Πονάμε κι αλλάζουμε ή αλλάζουμε και πονάει- δεν ξέρω σίγουρα.

Ούτε θα σου πω πως «σου αξίζει κάτι καλύτερο», ξέρεις πως μισώ αυτή τη φράση. Ποιος τολμά να ορίσει την αξία κάποιου; Και ποιος θα κρίνει το καλύτερο. Μια χαρά καλό ήταν, απλά τελείωσε.

Όχι, δεν «αξίζεις κάτι καλύτερο», απλά δικαιούσαι στα σίγουρα κάτι περισσότερο. Κι αυτό είναι το μόνο που θα σου πω τελικά, μαζί με κάτι ακόμα. «Θα έχω τις νύχτες το τηλέφωνο ανοιχτό, δίπλα μου, να με παίρνεις  όταν το θες». Νομίζω είναι το μόνο που μπορώ. Μόνη σου θα το περάσεις όλο. Μέσα σου θα τα βρεις. Μέσα μας είναι όλες οι απαντήσεις, και όλη η δύναμη. Ψαχούλεψε.