Μύρισε η νύχτα γιασεμί… απ’ των ονείρων μας το περιβόλι. Τα σεντόνια ντύθηκαν με του έρωτα τα χρώματα και οι τοίχοι με το κόκκινο των αναστεναγμών σου. Ντύθηκες και εσύ με του ασυνείδητου την εντολή, για εκπλήρωση των πόθων μας και με το αιώνια κάλεσμα των ψυχών μας, που είχαν ήδη ξεκινήσει να κινούνται στην ίδια τροχιά από μια άλλη μακρινή προηγούμενη ζωή. Μύρισε η νύχτα γιασεμί… και το δωμάτιο αρώματα μια καλοκαιρινής βραδιάς. Φόρεσα και εγώ με τη σειρά μου του χαμόγελού σου το φως και του δέρματος σου την ανατριχίλα. Φόρεσες λουλούδια στα μαλλιά, μπλε και κόκκινες ανταύγειες και ξάπλωσες πάνω μου σαν τις μυθικές γοργόνες. Μύρισε η νύχτα γιασεμί και εμείς σαν δυο κομμάτια παζλ, που δεν είχαμε βρει ακόμη τη θέση μας, κουμπώσαμε μέσα απ’ της λήθης την αναγέννηση. Μέσα σε μια βραδιά κατέκτησες όλες τις αβύσσους μου και έσβησες τα σκοτάδια μου μέσα στην αγκαλιά σου…