Όμικρονγιώτα.

Όμικρον γιώτα. Οι. Πληθυντικός. Οι Αλέξανδρος Μαυρουδόπουλος και Γιάννης Δάφνης στο «Όμικρονγιώτα», την πολύ δική τους παράσταση σε σκηνοθεσία Γιάννη Διδασκάλου.

Δύο άνθρωποι επί σκηνής. Ζούνε μαζί, στο ίδιο σπίτι, άγνωστο για πόσα χρόνια. Άγνωστη επίσης και η μεταξύ τους σχέση αλλά πάντως στενή. Γνωρίζουν καλά ο ένας τον άλλον. Δύο άνθρωποι που προσπαθούν να δείξουν ο ένας στον άλλον πώς μοιάζει η αληθινή αγάπη.

Περιγράφουν έναν κήπο, τον κήπο τους, γεμάτο με τουλίπες, με «μη με ξεχάσεις» και με «μ’ αγαπά, δε μ’ αγαπά». Και μια κοντούλα λεμονιά.

Παίζουν «πετάει-πετάει». Πετάει πετάει η πεταλούδα. Πετάει πετάει ο άνθρωπος;

Προετοιμάζονται και συμμαζεύουν για να υποδεχτούν καλεσμένους στο απομονωμένο σπίτι τους. Έχουν κάτι σημαντικό να τους ανακοινώσουν, γιατί καλό είναι αν έχουμε κάτι να πούμε, να το λέμε πριν πεθάνουμε.

Οι καλεσμένοι αρχίζουν να φτάνουν ο ένας μετά τον άλλο, το κουδούνι χτυπάει ξανά και ξανά. Γερασμένοι έρωτες, απωθημένα, άνθρωποι απαραίτητοι, σημαντικοί, όμορφοι, σπαστικοί, βαρετοί. Άνθρωποι. Πάνω από 50 καρέκλες απλώνονται σταδιακά στον σκηνικό χώρο, καρέκλες όλων των μεγεθών, των χρωμάτων, των σχημάτων, των υλικών. Καρέκλες τόσο ποικιλόμορφες όσο και οι άνθρωποι που κάθονται σε αυτές.

Περιμένουν τον κήρυκα για να πραγματοποιήσουν την ανακοίνωσή τους. Μα ο κήρυκας δεν έρχεται. Οι ώρες περνούν, οι καλεσμένοι αδημονούν, τα νεύρα τεντώνονται, η σχέση των δύο δοκιμάζεται. Αποφασίζουν να αναβάλλουν την ανακοίνωση.

Και τελικά, ένας σωρός από άδειες καρέκλες. Ένα σκηνοθετικό εύρημα που με έκανε να κλαίω για πολλή ώρα μετά το τέλος της παράστασης. Μοναξιά. Απώλεια. Άνθρωποι που χάθηκαν στην πορεία, άνθρωποι που αρνήθηκαν να είναι εκεί, άνθρωποι που δε μπόρεσαν να είναι εκεί.  Άνθρωποι. Με όμικρον γιώτα.

Όπως εξομολογήθηκαν οι ίδιοι, μαζί με τις Αθανασία Χαλκιά και Ζωή Πάπαρη, ενώ δε σκόπευαν να συγγράψουν δικό τους έργο και ξεκίνησαν να δουλεύουν με το έργο «Οι καρέκλες» του Ιονέσκο, κατάλαβαν ότι δεν τους εξυπηρετούσε άμεσα κι έτσι αποφάσισαν να μιλήσουν για πράγματα δικά τους, να μη διστάσουν να θίξουν θέματα που τους αφορούν. Τόνισαν τη σημασία του γεγονότος ότι δημιούργησαν μια ομάδα που ένιωθαν όλα τα άτομα ασφαλή και κατάφεραν να φτάσουν στην πρεμιέρα χωρίς άγχος, λειτουργώντας συλλογικά, διατηρώντας συγχρόνως τις ιδιότητές τους. Α ναι, και την τύχη να είναι όλα τα μέλη της ομάδας τελειομανή.

Πετάει ο άνθρωπος; Ο Αλέξανδρος, ο Γιάννης και ο Γιάννης, αυτά τα παιδιά με το τόσο ταλέντο και τη τόση γλυκύτητα, σίγουρα θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάξουν κι εμείς θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες που κάποια στιγμή οι ζωές μας συναντήθηκαν.

Πετάει μήπως και μια θεατρική παράσταση; Αμέ! Το ταξίδι της «Όμικρονγιώτα» μόλις ξεκίνησε και ανυπομονούμε να τη δούμε στα θέατρα της χώρας.