Ή ίσως για τη νύχτα που γνωριστήκαμε, για το “χαίρω πολύ” που μας στιγμάτισε, για το τυχαίο άγγιγμα που μας έφερε κοντά. Για τις πρώτες άτσαλες ερωτήσεις, τις εξεζητημένες ατάκες εντυπωσιασμού, τον αστείο λόξιγκας  που με έπιασε και γελούσες. Για τις ευχές που κάναμε – και προφανώς δεν έπιασαν- να περιορίζεται αυτή η ομορφιά μονάχα στην εμφάνιση. Για το πόσο κι οι δύο ελπίζαμε να ακούσουμε κάτι που θα διαλύσει τον ενθουσιασμό, που θα γκρεμίσει την όμορφη εικόνα, που θα μας προσγειώσει στην πραγματικότητα και θα συνεχίσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια, γιατί αλλιώς θα μπλέξουμε. Ε, και μπλέξαμε…

Θυμόμαστε και γελάμε τη νύχτα του πρώτου μας καυγά που ήρθες μουσκίδι στην πόρτα μου, κι εγώ θυμωμένη δεν σου άνοιγα…μέχρι να λυγίσω και να γεμίσω τη μπανιέρα με καυτό νερό για να ζεσταθείς… Ή τη νύχτα που ήρθες μέχρι το αεροδρόμιο, έστω για πέντε λεπτά, για να μου κλέψεις ένα φιλί, και παραλίγο να χάσω την πτήση.

Τη νύχτα που γίναμε ένα πρώτη φορά, το χάραμα που ήρθα να σε βρω μόνο και μόνο για να ξυπνήσουμε αγκαλιά, τη νύχτα που δεν κοιμήθηκα για να σου κάνω παρέα στη βάρδια, τα μεσάνυχτα που ήρθες τόσα χιλιόμετρα για να μου πεις το πρώτο “χρόνια πολλά”.

Θυμάσαι τόσες πολλές νύχτες, ίσως πιο πολλές κι από μένα! Μα σίγουρα δεν περιμένεις αυτό. Δεν ξέρω καν αν τη θυμάσαι εκείνη τη νύχτα.

Τη νύχτα που μας βρήκε το ξημέρωμα μιλώντας για όσα δε λέγονται, τότε που έκλαψες μπροστά μου σαν παιδί  για ό, τι σε έχει πονέσει, που μου φανέρωσες όλα αυτά που φοβάσαι , που εγώ σου ομολόγησα όλα όσα μισώ. Τότε, που δε ντραπήκαμε να δείξουμε τις πληγές μας, που ξεγυμνωθήκαμε και ποδοπατήσαμε την εικόνα μας, που σταθήκαμε αντικριστά αληθινοί. Τότε.

Τη νύχτα που γίναμε οι καλύτεροι φίλοι, αυτή τη νύχτα σε ερωτεύτηκα πιο πολύ από ποτέ.