κείμενο | heidi seraphim */* φωτογραφίες | heidi seraphim
saudade
Έμαθα να ακούω ώρες, ατελείωτες, τζαζ. Ερωτικά σαξόφωνα, μελαγχολικά βιολιά και πληγωμένα κοντραμπάσα… Ένα βράδυ όμως, μου ‘χες πει πως αυτές οι μουσικές μαθαίνονται μόνο με το χορό και την κίνηση του κορμιού. Σε μια από τις υπόγειες μισοσκότεινες μπουάτ της πόλης… να γλιστράς ανάμεσα απ’ τις αναθυμιάσεις του νοθευμένου ουίσκι και τον ιδρώτα των κορμιών. Να σε κρατάω απ’ τη μέση και στα μπλε σου μάτια να λικνίζονται όλες οι θάλασσες του χάρτη. Μοναχά έτσι η μουσική αυτή κρατιέται ζωντανή. Το βινύλιο συνέχισε να χοροπηδάει στο πικ-απ… τι λες λοιπόν, χορεύουμε;