Λόγω δουλειάς, αλλά και λόγω ωροσκόπου, χρησιμοποιώ συχνά πλοία, αεροπλάνα, λεωφορεία. Μου αρέσει να παρατηρώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων, τα βλέμματα, τα χαμόγελα, τις αγκαλιές και να κάνω σενάρια.

Κάπου στη μέση του καφέ μου, συνειδητοποιώ ότι έχω περάσει από όλους τους ρόλους. Έφυγα εγώ κι αποχωρίστηκα άλλους. Για λίγο, μα και για πολύ. Έριξα μαύρη πέτρα κι ευχήθηκα να μην ξαναγυρίσω ποτέ σε τόπους που δε με κράτησαν, κι έκλαψα πολύ γιατί με ξερίζωσαν από μέρη που ευχόμουν να μπορούσα να μείνω. Δάκρυσα αφήνοντας πίσω ανθρώπους που με αγαπούν, και λύγισα βουβά σε μια θέση λεωφορείου γιατί εκεί που πήγαινα δε μ’ αγαπούσε κανείς. Ένιωσα την ψυχή μου να πετά πιο πάνω κι απ’ τα σύννεφα και την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, όταν επέστρεφα σπίτι μου, όπου κι αν είναι αυτό, ό, τι κι αν είναι αυτό, όποιος κι αν είναι αυτό.

Ο καφές τελείωσε. Η ώρα πέρασε. Καθώς ανεβαίνω στο πλοίο εύχομαι να βρω μια θέση στο σαλόνι μήπως καταφέρω να κοιμηθώ λίγες ώρες. Μέσα μου, βαθιά, όμως εύχομαι, όλα τα ταξίδια να μας οδηγούν εκεί όπου μας αγαπούν. Κι αν πάλι φεύγουμε μακριά τους, εύχομαι να είναι εκεί όταν θα ξαναγυρίζουμε.