Ο Σωτήρης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του πριν να φύγει για πρόβα, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για το θέατρο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το φθινόπωρο. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Το ξυπνητήρι χτυπάει κι εγώ λες και θέλω να το κάνω να ζηλέψει, δεν του δίνω σημασία. Αυτό όμως επίμονο, δεν καταλαβαίνει τίποτα, συνεχίζει να μου υπενθυμίζει πως πρέπει να σηκωθώ, πως πρέπει να πάω για πρόβα, δείγμα ότι σε λίγο καιρό -αν όλα πάνε καλά- θα έχω και παράσταση.

Η μαύρη τσάντα μου εκεί, στο σαλόνι, περιμένει καρτερικά σαν ηλικιωμένος στην τράπεζα τη μέρα που μπαίνει η σύνταξή του. Κάποια πράγματα τα έχω βάλει από την προηγούμενη μέρα, δείγμα ότι κοιμόμουν λίγο παραπάνω όταν πήγαινα σχολείο. Φυσικά εκεί μέσα, στην τσάντα δηλαδή, -τι ωραία τσάντα!- ζει το κείμενο, ένα αποσμητικό κι ένα μήλο που μάλλον πρέπει να το δώσω στα πουλιά γιατί ψιλο-έχει σαπίσει. Πάντα όμως προσθέτω και κάποιες πινελιές, σαν τον Μπομπ Ρος -κάπου εδώ υπάρχει ένας φορτιστής κινητού. Και φυσικά θα πάρω τον φορτιστή μου, θα λείπω όλη μέρα, δεν είναι να παίζεις με αυτά, την έχω πατήσει εγώ και ξέρω.

Photo1: Φρέντο εσπρέσο σκέτο, ο καλύτερος καφές που υπάρχει. Με την πρώτη γουλιά τα μάτια μου λάμπουν.

Εν συνεχεία θα βάλω τα υγρά μαντιλάκια που έχω αγοράσει σε προσφορά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί στην πρόβα -ειδικά αν κάνουμε κίνηση και κυλιστούμε σε όλο το πάτωμα, ξυπόλυτοι.

Και λίγο πριν την κλείσω θυμάμαι, πως πρέπει να πάρω και μια-δυο επιπλέον μπλούζες γιατί ηθοποιός είμαι, θα ιδρώσω, να μην έχω μια αλλαξιά; Σημαντικό πράγμα η καθαριότητα, τόσο σημαντικό όσο μια ερωτική εξομολόγηση που έχει θετική κατάληξη.

Και είμαι στο αμάξι μου πίνοντας φρέντο εσπρέσο σκέτο τον πιο τέλειο καφέ που υπάρχει -πίνω φρέντο χειμώνα-καλοκαίρι- αλλά δεν έχω ράδιο, μου το έχουν κλέψει και δεν έχω βάλει για να μην ανοίξουν ξανά το αυτοκίνητο, έχω τακτική, όχι αστεία, οπότε βάζω στο κινητό μια playlist να παίζει και το πρώτο τραγούδι που θα ακούσω θα είναι το “για λόγους ταξικούς” από Χατζηφραγκέτα: γλυκό μωράκι του ουρανού, για σένα λιώνω.
Μετά θα ακούσω Φοίβο Δεληβοριά και το “Εκείνη”. Μου υπενθυμίζει όλα εκείνες τις γρατζουνιές που έχω κάνει στα γόνατα, όλες τις φορές που έπεσα στις λάσπες για εκείνη, μόνο που τώρα έχω μαζί μου υγρά μαντιλάκια για να καθαριστώ.

Το επόμενο θα είναι το “Runaround Sue”, ένα ροκ εν ρολ τραγούδι από τον Dion, ένα τραγούδι που γουστάρω να το χορεύω πολύ και η αληθεια είναι πως και μέσα στο αμάξι μου κάνω τα βήματα αλλά με τα χέρια…ή με το μυαλό μου. Βέβαια καμία φορά κάτι κάνει το κινητό και ακούω το “Dance with the Devil”. Όλοι μας το έχουμε χορέψει. Αυτό και το “Ξέρω τι ζητάω” από τις Hi-5.

Photo2: Αγαλματάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα; Μετά από μια παράσταση, ένα ποτάκι είναι απαραίτητο.

Και όσο ακούω αυτά τα τραγούδια αλλά και άλλα που υπάρχουν στην πιο περίεργη playlist του κόσμου, σκέφτομαι πως πρέπει να αδειάσω επιτέλους τη βαλίτσα από τις διακοπές του καλοκαιριού, αν και η ιδέα πως το καλοκαίρι του ‘20,  αυτό που ήθελα να παίξω στην Επίδαυρο επιτέλους, θα με βρει έτοιμο, με συνεπαίρνει κάπως. Στα μισά της διαδρομής, συνεχίζοντας την κουβέντα με τον εαυτό μου, του λέω πως καλό θα ήταν να μην ενθουσιάζεται τόσο στο σούπερ-μάρκετ -κοντεύω τα 37 και ο πρώτος διάδρομος που μπαίνω είναι αυτός με τις σοκολάτες- και τέλος να πάρω μηχανάκι γιατί το παλιό που είχα με άφησε για πάντα. Θα κοιμάμαι λίγο παραπάνω αν έχω μηχανάκι έτσι ώστε να αποκατασταθεί η σχέση μου με το ξυπνητήρι: δεν θα αδιαφορώ για να το κάνω να ζηλέψει.

Photo3: Η σκηνή, με συμμάχους ένα μπουκαλάκι νερό, ένα σκαμπό κι ένα μικρόφωνο. 

• ΥΓ:Το χειμώνα που θα έρθει εκτός από το «Ποιον Κοροϊδεύω;» που θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 23:59 στο Από Μηχανής Θέατρο, θα είμαι και στο Μέγαρο Μουσικής στην παιδική παράσταση «Το Φτερωτό Άλογο» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου.