at a glance
Top

Λόγοι Θεάτρου [ 4- 10 Φεβρουαρίου 2019]

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης

...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου έρχεται Θεσσαλονίκη με τον “Αρίστο” στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ, από 22 Φεβρουαρίου. Ενώ “τρέχουν” με επιτυχία οι παραστάσεις στο ΑΝΕΣΙΣ, οι προετοιμασίες για Θεσσαλονίκη είναι στο φουλ. Και μια έκπληξη. Στο θίασο της Θεσσαλονίκης, η Λένα Ουζουνίδου δεν θα μπορεί να είναι, για καθαρά και μόνο επαγγελματικές υποχρεώσεις στην Αθήνα. Έτσι, τη θέση της-αποκλειστικά για τη Θεσσαλονίκη- αναλαμβάνει η Φιλαρέτη Κομνηνού. Για πρώτη φορά, η Φιλαρέτη Κομνηνού σκηνοθετείται από τον γιο της. Οι παραστάσεις στο ΆΝΕΣΙΣ της Αθήνας, θα συνεχίζονται παράλληλα με της Θεσσαλονίκης, κάθε Δευτερότριτο, με τη Λένα Ουζουνίδου, ενώ σταθεροί και εξαίρετοι “αφηγητές της ιστορίας” παραμένουν ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Γιώργος Χριστοδούλου.

Από την άλλη, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Λίλα Μπακλέση έρχονται ξανά με τους “Κάτω απ΄τα αστέρια” στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, στα πολύ κοντά, 7 και 8 Φεβρουαρίου. Δεν τους αφήνει η επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, ξανά και ξανά. Κι αν φέτος το Πάσχα πέφτει αργά, αργότερα έρχεται η Μαρία Ναυπλιώτου. To “Masterclass” που σκηνοθέτησε ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, 15 Μαίου θα βρίσκεται στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ της Θεσσαλονίκης.

…και ποιος σου είπε ότι στο θέατρο δεν υπάρχει πάντα ένας μονόλογος;

“Γι αυτά που δεν μπορείς να μιλήσεις, καλύτερα να σιωπάς. Τώρα ξέρω πως η φράση είναι λάθος. Η φράση είναι λάθος. Για μένα τουλάχιστον. Γι αυτά που δεν μπορείς να μιλήσεις, πρέπει να μιλάς. Δεν ακούγεται και τόσο κομψά, μα η πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ κομψή”. Ο Σπύρος Σαραφιανός, αυτό το Δευτερότριτο, ξεκινά παραστάσεις στο θέατρο Τ, ερμηνεύοντας τον “Σαντάμ”. Σαντάμ είναι ένα όνομα. Όπως όνομα είναι το Αδόλφος ή το Ιησούς. Και μιλάει για το φόβο.”Ήθελα άλλη μια φορά να πω, πόσο ευτυχισμένος είμαι, που μπορώ να ζω σε αυτή την πόλη. Κι αν τώρα στο δρόμο με έβρισκε κανένα σπασμένο μπουκάλι, σιδερολοστός ή βρισιά, θα δάγκωνα τη γροθιά μου και θα σκεφτόμουν φωναχτά “ήμουν ευτυχισμένος, κάθε μέρα”. Μπορείτε να γίνετε κι εσείς. Τα βράδια στη Φλέμινγκ.

…και ποιος σου είπε ότι το θέατρο δεν είναι απλά μαθηματικά;

Τα μαθηματικά έχουν αποτέλεσμα στη σχέση σου με τη κοπέλα σου; Τα μαθηματικά βοηθούν να κατανοήσεις την απώλεια του πατέρα σου; Ή ακόμα-ακόμα λύνουν εξίσωση στη σχέση σου με τον αδερφό σου; Ο Πολ κάθε Δευτέρα, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.30 στο Vis Motrix, μας περιμένει με το “Mathematics of the heart” σε σκηνοθεσία Νίκου Ορτετζάτου, Μια δραματική κωμωδία με τέσσερις νέους ηθοποιούς, σε αυτή τη πόλη, που σπάνια σου προσφέρει κάτι “εναλλακτικά νεανικό” σε επαγγελματικό επίπεδο. Ο Δημήτρης Δάγκαλης, ο Δημήτρης Γούλιος, η Μάγδα Γιαννίκη και η Θεανώ Αμοιρίδου σας περιμένουν…

.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση για αυτή την εβδομάδα;

“Πυρκαγιές” με την υπογραφή σοβαρής σκηνοθεσίας στον ελληνικό χώρο. Η Ιώ Βουλγαράκη, ένα θηλυκό με γνώσεις, οργάνωση, μεθοδικότητα και βαθύ επαγγελματισμό ετοίμασε για το Κ.Θ.Β.Ε μια παράσταση εντελώς διαφορετική, από όσες η πόλη έχει συνηθίσει. Ένα λυρικό κείμενο με έναν άκρως πολυπληθή και ετερόκλητο θίασο, με κάποιες αξιοσήμαντες ερμηνείες. Η Ντίνα Μιχαηλίδου, φτιαγμένη “Ναουάλ” για το κείμενο του Ουαζντί Μουαουάντ, τόσο λιτή όσο σωστή. Η Εύη Σαρμή με την Ελένη Θυμιοπούλου-δύο κυρίες αβαντάζ αυτού του δημόσιου φορέα- να δένουν απόλυτα και ο νεότατοι-ταλαντούχοι Μάρκος Γέττος με την Ευσταθία Λαγιόκαπα να ξεχωρίζουν. Ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας κι εδώ γνωρίζει σκηνικά να χειριστεί το όλον.  Για το Γιώργο Καύκα, όσοι ξέρουν από θέατρο σε αυτή τη πόλη, γνωρίζουν πως όταν είναι συντελεστής σε παράσταση, από τα αποδυτήρια, έχει κερδηθεί ένα βασικό ατού. Όποια παράσταση, σε όποιο ρόλο. Και εδώ, ο Καύκας είναι σκέτη απόλαυση. Εξαιρετικός και “διαφορετικός” ο  Γρηγόρης Παπαδόπουλος ως φωτογράφος, επί σκηνής. Κι αν ο Κώστας Σαντάς “κάνει τα δικά του”-με τον ίδιο όμορφο τρόπο, έρχεται ο Χρίστος Στυλιανού, στο δεύτερο μέρος της παράστασης, να σπάσει τα κατεστημένα με άλλους κώδικες και να κλέψει-ασυνείδητα- τις καρδιές των θεατών με την ακρίβεια της ερμηνείας του. Σπουδή για σχολές, αυτή του η ερμηνεία. Δείτε το. Θα σας κερδίσει.

Τελειώνοντας, ρώτησα τον Ορέστη Τζιόβα, για το internet, την καθημερινότητά του, τις σκέψεις του για το τέλος του κόσμου και την Θεσσαλονίκη -πατρίδα του- που επέστρεψε για λίγο. Κι εκείνος απάντησε….

“Μου άρεσε το μελλοντολογικό στοιχείο που είχε η παράσταση “Δύο Θεοί” που παίξαμε-μακάρι να ξαναγίνει. Μου θυμίζει την αγαπημένη μου ταινία τους “12 Πιθήκους”. Μου άρεσε η δραματοποίηση του “εγκλεισμού” που έχει το έργο και η κωδικοποίηση επικοινωνίας των δύο ηρώων. Έχουν μια δική τους κανονικότητα. Η ιδέα της καταστροφής του κόσμου και πως καθένας την αντιλαμβάνεται. Το τέλος και η ματαιοδοξία του ανθρώπου. Πως χειρίζεται καθένας την υστεροφημία του. Αν χειριζόμαστε σωστά το internet; Εγώ με τα social media είχα καλή σχέση-ανέκαθεν-το ξέρεις εσύ…πριν ακόμα αποκτήσει φωτογραφία το προφίλ σου. Έκανα chat από 15 χρονών-μιλάμε 22 χρόνια πριν. Οπότε το έζησα σε άλλη φάση και ηλικία. Είχα τη τεχνολογία μέσα στο σπίτι μου, λόγω της δουλειάς του πατέρα μου. Οπότε, δεν έπεσα στη παγίδα να μπερδέψω τη πραγματική μου ζωή με την “ηλεκτρονική” μου. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι παγίδα, αν αρχίσεις να ανεβάζεις συνέχεια φωτογραφίες για να δείξεις πόσο ευτυχισμένος είσαι, δίχως στα αλήθεια να είσαι. Η ματαιοδοξία που είναι επεξεργασμένη, ωραιοποιημένη και ανεβαίνει στο διαδίκτυο. Τα δύσκολα μας τα κρύβουμε, όπως και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, αλλά στο κατ΄ιδίαν δεν είναι εύκολο να κρυφτείς από τον απέναντι. Κι έπειτα αρχίζουν οι παράπλευρες απώλειες….κόσμος που επικοινωνεί μόνο μέσω του messenger, γιατί έχεις παγιδευτεί στην εικόνα που έχεις φτιάξει και δεν γίνεται να την χαλάσεις. Αρχίζει μετά μόνο να σε ενδιαφέρει πόσα like μάζεψες. 
Βλέπεις τη σειρά “Black Mirror”; To επεισόδιο που μιλάει για την αξία σου σαν άνθρωπο που ορίζεται από το πόσα like θα πάρεις στο instagram, ένα επεισόδιο που αναφέρεται στις ταξικές διαφορές. Σαν άνθρωποι δεν πιστεύω ότι έχουμε κατηφορική πορεία. Εξέλιξη είναι αυτό που ζούμε. Τώρα δεν κρίνεται αν είναι θετική ή αρνητική, αργότερα ναι. Αλλά, είναι απλώς εξέλιξη. 
Τετάρτη με Κυριακή, μέχρι το Πάσχα, παίζω στα “Χτυποκάρδια στο θρανίο” στο θέατρο ΗΒΗ. Η “εμπορική παράσταση” και το είδος του κοινού που έρχεται με έβαλε στη διαδικασία να βιώσω μια ολοκαίνουργια εμπειρία. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος για μένα…κι ένας ήρωας πολύ διαφορετικός από μένα. Εκείνος είναι γιατρός και καθηγητής Πανεπιστημίου στα 35 του χρόνια. Διαβασμένος και αφιερωμένος στο κομμάτι της προσωπικής του εκπαίδευσης. 
Η Θεσσαλονίκη για μένα είναι οι άνθρωποι κι όχι τόσο οι μνήμες. Λείπω 15 χρόνια τώρα πια, από τη Θεσσαλονίκη. Κι οι άνθρωποι, οι παιδικοί μου φίλοι μου λείπουν. Είναι μια πόλη που έχει πιο ανοιχτούς ανθρώπους-τώρα πια…αυτό παρατηρώ. Δεν ξέρω αν είναι μια ευρωπαϊκή πόλη δίχως ταβάνι και δεν το νομίζω. Όλοι και όλα έχουμε ένα ταβάνι. Είμαστε οπισθοδρομικός λαός και δυσκίνητος. Ας είμαστε ειλικρινείς…
Τί άλλαξα στον χαρακτήρα μου, τελευταία; Έγινα πιο υπομονετικός και λίγο πιο σοφός. Μεγάλωσα και ζυγίζω τις καταστάσεις παίρνοντας πιο ώριμες αποφάσεις. Δύσκολη λέξη η υπομονή…σπουδαία όταν νιώσεις το εύρος της ουσίας της…σου γίνεται αρετή.