Η οικογένεια οργανωνόταν για να πάει στο χωριό τριήμερο. Εκδρομή, θείοι-θείες, παππούδες, γιαγιάδες οικογενειακές μαζώξεις κ.τ.λ.. Είχαν άλλη υπόσταση τότε οι εκλογές, τουλάχιστον στα μάτια ενός παιδιού, ενός εφήβου. Τώρα με τη μεταφορά των εκλογικών δικαιωμάτων είναι μάλλον πιο light τα πράγματα, πιο διαδικαστικά.

Αχ…. παιδικά χρόνια κι εφηβεία, σχολείο. Άλλα μυαλά, άλλες προτεραιότητες, άλλη η σημαντικότητα των πραγμάτων και κανένας φραγμός στα όνειρα για την ζωή. Κουδούνια να χτυπάνε, αίθουσες να αδειάζουν και να γεμίζουν, βαβούρα, φασαρία, αγόρια, κορίτσια, και καινούριοι φίλοι, καινούριοι συμμαθητές, τα πρώτα φλερτ, έρωτες… γενικώς όμορφες κι αγνές αναμνήσεις.

Τότε ήταν και οι πρώτες φορές που ψηφίσαμε! Α, καλά η μεγαλύτερη απόδειξη ότι μεγαλώσαμε αμέσως μετά το ‘’κλείνω τα 18’’. Βέβαια, το πώς και με ποια κριτήρια ψηφίζαμε όλοι μικροί ίσως για όλους να μην ήταν και τόσο σοφά. Γιατί μετά μπαίνεις στην πραγματική ζωή και ανακαλύπτεις ότι  μάλλον δεν σου έχουν πει όλη την αλήθεια στο σχολείο. Εκ των υστέρων, έχει κάτι το πολύ ωραίο να ζεις με τα μυαλά εκείνης της ηλικίας.

Τέσπα… από τότε μέχρι τώρα, αναζητείται αυτό το καλύτερο μέλλον και η καλύτερη κατάσταση που θα αφήσουνε στις επόμενες γενιές. Δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος αλλά θα συνεχίσω να ελπίζω.

Ούφ μπούκωσα! Άσε τις εκλογές, γιατί η Κυριακή πολύ πιθανόν να είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Εκλογές είναι θα περάσουνε και από αυτή την σκέψη πάνω στο απογευματινό καφεδάκι,  ας κρατήσουμε μόνο εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια που ορκιζόμασταν για παντοτινά με τους φίλους μας, και τότε που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι κάποια στιγμή θα σοβαρευτούμε.

Την Κυριακή δεν έχει μόνο εκλογές λοιπόν.

Ένα περίεργο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου… Θέλω νιάτα τώρα, θέλω θέατρο, θέλω χορό κέφι και τραγούδι.

Αυτό τον καιρό παίζει στο Broadway Theater New York, ένα μιούζικαλ βασισμένο πάνω στη ταινία “Mean Girls”. Θα ήταν ότι πρέπει, αλλά είναι λίγο μακριά η Νέα Υόρκη-κάτι σε πιο κοντά μήπως υπάρχει; Κοίτα σύμπτωση, κάτι πήρε το αυτί μου, αυτές τις μέρες στην Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ του Παύλου Παλάκα.  Άσχετο: Με τούτα και με εκείνα που είπαμε για το σχολείο, φαντάζεσαι να έκανες όλη σου τη ζωή, μαθήματα κατ΄οίκον και ξαφνικά στη Τρίτη Λυκείου να σε πηγαίναν σε ένα σχολείο  γεμάτο με εφήβους και να μην έχεις καμία ιδέα για το πως είναι και τι πρέπει να κάνεις; Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω…άστα, μεγάλη συζήτηση, ενδιαφέρουσα και υποθετική.  Άλλη στιγμή. Τέλειωσε κι ο καφές. Ώρα για πρόβα.

* Ο ηθοποιός Δημήτρης Κρίκος σκηνοθετεί στις Σχολές Χορού και Θεάτρου “Let’s dance”, το μιούζικαλ Girls Whisper. Στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ της Θεσσαλονίκης.