“Είσαι τρελός”; Έχω ερωτηθεί άπειρες φορές από πολλούς. Από την οικογένειά μου, μέχρι ανθρώπους του χώρου.”Πως πας να στηρίξεις ένα μεγάλο θέατρο;” Το “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην” είχε πάει τρία χρόνια, πρόσφατα, κι εσύ το ξανανεβάζεις;” “Μα καλά, φέρνεις σκηνοθέτη από το εξωτερικό για να κάνεις το “Λεωφορείον ο Πόθος”; Που τον ξέρεις;”, “Έγκλημα και Τιμωρία”, αυτή την εποχή; Ο κόσμος θέλει να γελάσει, αυτό είναι αυτοκτονία”… “Άμλετ”; “Έχει ανέβει τα τελευταία χρόνια τόσες φορές, ποιος νομίζεις ότι είσαι;” Φαντάζομαι ότι όλοι είχαν δίκιο. Αλλά η ζωή δεν είναι άσπρη ή μαύρη. Ένα και ένα δεν κάνει πάντα δύο. Ειδικά σε μία αμφίρροπη τέχνη όπως το θέατρο. Είχα κι εγώ ένα δίκιο για τις επιλογές αυτές. Και το διεκδίκησα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη παράσταση με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο “Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην”. Στεκόμουν απέναντι σε ένα μύθο και τα λόγια έβγαιναν διαβαστά από το τρακ. Δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που γέμισε το θέατρο. Ήταν το δεύτερο Σάββατο που παίξαμε. Δε θα ξεχάσω ποτέ μία Παρασκευή που η κλούβα της αστυνομίας είχε κλείσει κάθε πιθανό τρόπο πρόσβασης στο θέατρο, λόγω επεισοδίων. Πιστεύαμε ότι θα ακυρώσουμε. Η παράσταση έγινε και το θέατρο γέμισε. Δε θα ξεχάσω ποτέ την παράσταση που κάναμε μετά την κηδεία του πατέρα μου. Αισθανόμουν το χέρι του στο μέτωπό μου και τη φωνή του να μου λέει  “προχώρα ρε”. Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που ήρθε ο γιος μου στο θέατρο και για γούρι πάτησε τη σκηνή. Δε θα ξεχάσω ποτέ την απλοχεριά και το μεγαλείο του Μιχαλακόπουλου, εντός και εκτός σκηνής. Πως με πετούσε μπροστά στην υπόκλιση. Δε θα ξεχάσω ποτέ τις συμβουλές του. Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη συνάντηση με τον Τσουλάτζε για τις πρόβες του Λεωφορείου. ”Κάνε, Θεέ μου, να βγει το ρίσκο”…Σε ένα μισάωρο κατάλαβα. Κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου μια ιδιοφυΐα. Δε θα ξεχάσω ποτέ το φευγιό της “Μπλανς”. Μία Κατερίνα Λέχου εξαϋλωμένη εξωτερικά, αλλά με μία εσωτερική δύναμη που μπορούσε με ένα βλέμμα να σηκώσει φορτηγά. Δε θα ξεχάσω ποτέ την είσοδο-έναρξη του Ιεροκλή Μιχαηλίδη στο “Έγκλημα και Τιμωρία”  και τη χειραψία του “Πορφύρη” του με το “Ρασκόλνικοφ” μου, στην τελευταία μας παράσταση. ”Μάλλον εδώ είναι το σημείο που θα πρέπει να πούμε αντίο;  “Μάλλον εδώ είναι το σημείο που θα πρέπει να πούμε, εις το επανειδείν κύριε Ρασκόλνικοφ. Εις το επανειδείν…”Εννοείται, ρε Ιεροκλάρα! Αν,θες!”. Δε θα ξεχάσω το σολάρισμα του Κατσαφάδου στο “Μαρμελάντωφ” του.Ένα θέατρο σηκωνόταν και τον χειροκροτούσε, διακόπτοντας την παράσταση. Δε θα ξεχάσω την παράσταση μετά τη γέννηση της κόρης μου. Ζήτησα από το θίασο να με συγχωρήσει, που θα ανέβαινα στη σκηνή πιωμένος εκείνη τη βραδιά.

Στο “Έγκλημα και Τιμωρία”, την ώρα που έμπαινε το κοινό, βρισκόμουν επί σκηνής, κρυμμένος κάτω από μία κουβέρτα. Δεν είχα δίαυλο επικοινωνίας με κανένα. Δε θα ξεχάσω, ένα Σάββατο βράδυ, κάτω από την κουβέρτα, που έρχεται ο καλός φίλος και συνάδελφος, Δημήτρης Διακοσάββας, πίσω από την πλάτη του σκηνικού και μου λέει ψιθυριστά “Έχει έρθει ο Τσίπρας!”…Έλα Παναγία μου…σκέφτηκα. Και μετά…Μάλλον κάτι κάνουμε καλά για να αναγκάζουμε τον Πρωθυπουργό να μας επισκέπτεται…Δε θα ξεχάσω ποτέ που με πήρανε τηλέφωνο από την Αρχιεπισκοπή, για να μου πουν ότι θέλει να μας επισκεφθεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Σκέφτηκα, κάποιος μας κάνει πλάκα…Μετά τον Τσίπρα και ο Ιερώνυμος; Θα νομίζουν ότι είμαι πράκτορας….

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις συνεργασίες της Θάλειας με το Δημοσθένη Παπαδόπουλο, στο ”Στρίψιμο της Βίδας” και στο ”Θείο Βάνια”. Την τελειομανία του Δημοσθένη και την πίστη της Θάλειας σε αυτόν. Μία πίστη που την οδήγησε λίγο μετά τη γέννηση της κόρης μας σε διαδικασία επίπονων προβών για το ”Στρίψιμο της βίδας”.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τον “Άμλετ”. Με στοίχειωσε και στην καθημερινότητά μου, ο πρίγκηπας. Δε θα ξεχάσω την προσευχή του Κλαύδιου-Λεμπεσόπουλου, το βάδισμα της βασίλισσας Ζούνη, την τρέλα της “Οφηλίας” της Ιωάννας Παππά…

Δε θα ξεχάσω ποτέ, τη σκηνική αυταπάρνηση και τη στήριξη όλων των συναδέλφων. Όλοι φίλοι. Άλλοι λιγότερο,άλλοι περισσότερο. Μητσάρα, Σοφάρα, Μπαμπά,  Αντουάν, Ιασονάρα μου…! Σας αγαπάω πολύ.

Και τώρα…Altera Pars,στον Κεραμεικό. Ένας από τους πιο όμορφους θεατρικούς χώρους της Αθήνας, σε μία από τις πιο θεατρικές πιάτσες.  Μία περιοχή ζωντανή, πολυπολιτισμική, με νέους διψασμένους, με ποδήλατα, με μουσική, με ποιητές, με φωτογράφους, με καλλιτέχνες…Μία περιοχή καλλιτεχνικά έντονα θορυβώδης. Η  νέα περίοδος ”εγκαινιάστηκε” με τον “Άμλετ”. Κάποια στιγμή, κάποια ανώτερη βία ανάγκασε την Πέμυ να αποχωρήσει. Ευτυχώς, όλα καλά. Ήρθε η Λήδα (Ματσάγγου). Και γαμώ τα παιδιά. Και γαμώ τις συναδέλφους! Και πόσο όμορφη…

Ο κύκλος στο βασίλειο της “Ελσινόρης” ολοκληρώθηκε στις 16 Δεκεμβρίου. Με τα πάνω και τα κάτω. Μας άφησε όμως τη γλυκιά γεύση των 200 και παραστάσεων, σε ένα έργο που συνήθως παίζεται το πολύ για τρεις μήνες και μία δικαίωση. Υποψηφιότητες σε θεατρικά βραβεία, βραβευθείσα “Οφηλία” η Ιωάννα για το ρεσιτάλ της και αναγνώριση από κοινό και ειδήμονες για τη συνολική προσπάθεια. Farewell Σαίξπηρ και…ευχαριστώ Λεβάν για ένα ακόμη δώρο!

Πριν ξεκινήσω τον “Άμλετ” στο Altera, τον περασμένο Σεπτέμβρη, έκανα μία στάση στο ”λονδρέζικο” εναλλακτικό θέατρο της οδού Ευμολπιδών στο Γκάζι. “Beginning” του D. Eldridge με τη Θάλεια μου και το Γιάννη Δρακόπουλο. Χρειαζόμουν ένα ξεκίνημα, η αλήθεια είναι. Ένα restart,καλύτερα. Μου προσφέρθηκε από την παραγωγό εταιρεία Vision Art και τους ευχαριστώ για αυτό. Μία κομεντί, λοιπόν. Να την σκηνοθετήσω…Μέσα! Πολύ ωραίο, γλυκό, τρυφερό, σημερινό κείμενο. Χιούμορ καλής ποιότητας. Και δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί. Η Θάλεια είναι…Συγγνώμη αλλά είναι…Δεν επαινώ το σπίτι μου. Το Ματικάκι μου είναι υπέροχη comedienne! Και κρατάω το μέτρο.  Θα ήθελα να πω κι άλλα. Πολλά… Από την άλλη μεριά ο κύριος Γιάννης Δρακόπουλος…Κάποιοι -μάλλον οι περισσότεροι- τον έχουν στο μυαλό τους σαν ένα καλό κωμικό. Περάστε μία βόλτα από το “Beginning” για να απολαύσετε έναν ολοκληρωτικό, υπέροχο ερμηνευτή. Τα χέρια μου λυμένα λοιπόν…Και καμαρώνω…Καμαρώνω που το θέατρο είναι γεμάτο σε κάθε παράσταση…Και η Θεσσαλονίκη έχει την ευκαιρία να πάρει μία γεύση από τη “Λόρα” της Θάλειας και το “Ντάνι” του Γιάννη στο Αριστοτέλειον…

11 μέρες…11 πρόβες χρειάστηκαν για να ανεβάσουμε με τον Άρη (Λεμπεσόπουλο) τον ”Άνθρωπο με το λουλούδι στο στόμα”. Βασισμένο στο ομότιτλο πιραντελλικό έργο. Με αφορμή τον ταλαιπωρημένο “Λουίτζι”, μιλήσαμε με τον Άρη για πολλά…Για τις γυναίκες, το ποδόσφαιρο, τη μουσική, το θάνατο, την αξία του δώρου της ζωής που δεν είναι ένα κεκτημένο δικαίωμα…11 πρόβες…Ουσιαστικά όμως, είχαμε ξεκινήσει πολύ πριν…Στο καμαρίνι του “Άμλετ”…Οι συζητήσεις με τον Άρη ήταν πρόβες…Τον ευχαριστώ που με τιμά με τη φιλία του και τον ευχαριστώ που με εμπιστεύθηκε να θέσω επί σκηνής το εγχείρημα…Μαζί το κάναμε. Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί που εμπνέουν. Και ο Άρης είναι ένας απ’ αυτούς. Ένας σκηνικός σίφουνας…Τον αποθεώνουν. Κοινό και κριτικοί. Το αξίζει! Στο χειροκρότημα της παράστασης στήνεται ένα πανηγύρι ρυθμικού χειροκροτήματος. Ο “άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα” είχε προγραμματιστεί να παίζεται δύο φορές την εβδομάδα. Κάθε Σαββατοκύριακο στις 18.00. Κέρδισε δύο μέρες ακόμα την εβδομάδα μετά τις γιορτές. Τις Τετάρτες και τις Πέμπτες. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Τη σκηνογραφία της παράστασης υπογράφουν τα παιδιά μας. Οι παιδικές ζωγραφιές που διαμορφώνουν τον κόσμο του ”ανθρώπου” είναι δημιουργίες του Αλέξη, του Μάξιμου, της Νάγιας, του Δάνου και της …guest αγαπημένης μικρής φίλης Αδελαίδας.

Και Τετάρτη και Πέμπτη “ο Άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα”; Και με το “Φράνκι και Τζόνι” που έχει δρομολογηθεί τι θα γίνει; Θα παίζουμε μόνο Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στο Altera; Τις Τετάρτες και τις Πέμπτες δεν πάμε Θεσσαλονίκη;  Το φιλόξενο θέατρο Αθήναιον μας άνοιξε τις πόρτες του και είναι μία από τις σπάνιες φορές που έργο θα παίζεται παράλληλα και σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.Την νοιώθω αυτή την πόλη. Την αισθάνομαι. Η θάλασσα;Ο Λευκός Πύργος; Οι άνθρωποι και η ζεστασιά τους; Το φιλοθεάμον κοινό που αγκαλιάζει με θέρμη τους ηθοποιούς; Όσο για το έργο; “Φράνκι και Τζόνι”. Εκείνη είναι σερβιτόρα, εκείνος είναι μάγειρας. Εκείνος θεωρεί ότι έχει βρει την αδελφή-ψυχή του. Θα κάμψει τις αντιστάσεις της που πηγάζουν από τραυματικά βιώματα; Ρομαντισμός και ανθρώπινες σχέσεις.Ένα έργο που είχα ανάγκη σαν ηθοποιός μετά όλα τα τοτέμ! Συγγνώμη ‘Πετρούκιε”, “Κοβάλσκι”, “Ρασκόλνικοφ” και “Άμλετ” αλλά θέλω να μπω στα παπούτσια του πρώην κατάδικου και νυν μάγειρα στο συνοικιακό εστιατόριο του Μανχάταν. Ένα διάλειμμα βρε αδελφέ! Η Ιωάννα συνεχίζει να είναι καλή. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δε φταίει. Απλώς είναι πολύ καλή. Πάντα. Χαίρομαι που γίνεται η Φράνκι μου μετά την Οφηλία.Είναι τόσο καλή που στις πρόβες τη χάζευα και ξεχνούσα τα λόγια μου. Εκείνη τη στιγμή ακουγόταν η φωνή του σκηνοθέτη μας, του Γιώργου (Σκεύας) -άλλος εμμονικός κι αυτός- ”Τάσο, λόγια, λόγια, λόγια…”

Και θα λείπω δύο φορές την εβδομάδα από το σπίτι; Και η Θάλεια; Τα παιδιά; Εντάξει, άλλοι άνθρωποι είναι ναυτικοί…Το μόνο αγκάθι για τη Θεσσαλονίκη αυτό είναι. Βαθύ αγκάθι. Με ματώνει και πονάω. Αλλά τις υπόλοιπες μέρες θα είμαι εκεί. Δίπλα τους. Πάντα θα είμαι εκεί. Γιατί αυτοί οι τρεις, είναι ο λόγος που προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Γιατί η Θάλεια, έχει τυφλωθεί τελείως και με κάνει να αισθάνομαι σημαντικός. Γιατί είναι το άλλο μου μισό. Γιατί τα παιδιά μου με κάνουν να αισθάνομαι παιδί ξανά. Γιατί ένα τους βλέμμα αξίζει όσο όλα τα πλούτη αυτού του κόσμου. Γιατί γεννήθηκα για αυτούς.

Καλή χρονιά σε όλους.