Τρία ξυπνητήρια κάθε πρωί, άσχετα αν ξυπνάω πάντα με το πρώτο. Πρωινό τρώω μόνο όταν έχει μείνει πίτσα από την προηγούμενη μέρα, πράγμα σπάνιο -το να έχει μείνει πίτσα, όχι το να έχω παραγγείλει. Μερικές φορές με ανησυχεί το πόση χαρά μου δίνει το φαγητό. Θυμάμαι στην σχολή τον εαυτό μου να σκέφτεται τι θα παραγγείλει μόλις γυρίσει σπίτι και αυτή η σκέψη με φώτιζε σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτό όμως δεν ισχύει όταν έχω πρεμιέρα, τότε τρέφομαι μόνο με άγχος, δεν έχω ανάγκη για φαί.

Γενικά η “αντίθεση” είναι μια λέξη που με χαρακτηρίζει. Είτε θα κάνω 5 χρόνια να πάω σε μουσείο, είτε θα πάω τρεις φορές μέσα σε δέκα μέρες -σίγουρα οι άνθρωποι της πινακοθήκης σκέφτονται πως σχεδιάζω να πάρω κάποιον πίνακα σπίτι.

Εδώ στην Αθήνα, έχω πολλούς φίλους, τους οποίους πρήζω ανά τακτά χρονικά διαστήματα να πάμε για ναργιλέ, it’s my guilty pleasure. Αυτή την περίοδο δεν πάω για ναργιλέ αλλά πάω γαμ…τρέχοντας! Μισή ώρα πριν παίξω για πρώτη φορά στο Εσωτερικό στην Αθήνα (πρώτη μου αντικατάσταση), προκύπτει κι άλλη αντικατάσταση, αυτή την φορά στο Θεσσαλικό Θέατρο –Το καπλάνι της βιτρίνας. Έχω ξεχάσει πώς είναι να συμμετέχεις απ’ την αρχή σε μια παραγωγή, αλλά καταλαβαίνω γιατί διαλέγουν εμένα…είμαι βραβευμένος με όσκαρ πρώτου αντικαταστάτη.