Κατέβηκα την Παρασκευοπούλου με βροχερό καιρό και βρέθηκα να παρακολουθώ τον «Θάνατο του Εμποράκου» σε ένα κατάμεστο Radio City. Δε θα σταθώ στις ερμηνείες, ούτε στη σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη. Άλλωστε, ξέρουμε τα «μαγικά» κόλπα του με τα αφαιρετικά σκηνικά και τη χρήση του φωτός, που κερδίζουν πάντα τις καρδιές των θεατών.  Αυτό στο οποίο θα σταθώ, είναι το ίδιο το έργο που επέλεξε ο σκηνοθέτης να μεταφέρει στη σκηνή του θεάτρου, τον «Θάνατο του Εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ, που αν και γραμμένο το 1949, είναι τραγικά επίκαιρο. Φτώχεια, καπιταλισμός και πατριαρχία συνθέτουν ένα δράμα που προβληματίζει βαθιά, όποιο άτομο σκεφτεί λίγο κάτω από την επιφάνεια του κλασικού ρεαλιστικού δράματος.

Ο πρωταγωνιστής του έργου, ο «Γουίλι Λόμαν», τον οποίο ενσαρκώνει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, δουλεύει όλη του τη ζωή ως πωλητής πλασιέ και ταξιδεύει από πόλη σε πόλη, για να συντηρήσει τη γυναίκα και τους δύο γιους του και να ξεχρεώσει το σπίτι της οικογένειας. Όμως, έχει πλέον γεράσει και η μπογιά του δεν περνάει. Επίσης, κουράζεται πολύ από τα ταξίδια και αρχίζει να εμφανίζει συμπτώματα άνοιας. Όταν ζητάει από το αφεντικό του να του δώσει μια μόνιμη θέση στη Νέα Υόρκη μετά από 36 χρόνια ταξιδιών, η απάντηση που παίρνει είναι η απόλυση. Έτσι, γίνεται φανερό, ότι δεν είναι παρά ένα γρανάζι του καπιταλιστικού συστήματος, άχρηστος όταν φέρνει αντίρρηση.

Ο «Γουίλι» είναι ένας πάτερ φαμίλιας, ένας άντρας «παλαιάς κοπής». Νομίζει ότι μπορεί να φωνάζει στα παιδιά του, όποτε θέλει και ότι του χρωστάνε να πετύχουν. Ο μικρός γιος, ο “Χάπι”, που ενσαρκώνει ο Γιώργος Κοσκορέλλος, έχει δουλειά και δικό του σπίτι αλλά όχι οικογένεια, καθώς απολαμβάνει να γκομενίζει. Ο μεγάλος γιος, ο “Μπιφ”, που ενσαρκώνει ο Ρένος Ρώτας, δουλεύει σε ράντσα εκτός πόλης γιατί δεν κατάφερε να περάσει στο πανεπιστήμιο. Έτσι, και οι δύο γιοι είναι αποτυχημένοι στα μάτια του “Γουίλι”. Ειδικά ο “Μπιφ”, του είναι και βάρος καθώς είναι φτωχός. Στον καπιταλισμό, δεν χωράει η αγάπη, ούτε οι λάθος οικονομικές επιλογές.

Φυσικά, δε γίνεται να μείνει ασχολίαστη η φιγούρα της συζύγου και μητέρας, της «Λίντα», την οποία ενσαρκώνει η Έφη Μουρίκη. Μιας γυναίκας που έχει περάσει τη ζωή της τόσο αφοσιωμένη στον άντρα της που δεν αγαπάει ούτε καν τα ίδια της τα παιδιά αν αυτά δε συμπεριφέρονται καλά στον πατέρα τους. Στρουθοκαμηλίζει σχετικά με την κακή συμπεριφορά του και το μόνο που τη νοιάζει είναι να τον προστατέψει με οποιοδήποτε κόστος. Σας θυμίζει κάτι; Εμένα τις γιαγιάδες μου, τις γυναίκες της ελληνικής κοινωνίας μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα.

Όλος ο θίασος φέρνει στην σκηνή την παράνοια και την οριακή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι χαρακτήρες. Τα κοστούμια της Ντένης Βλαχλιώτη, μας μεταφέρουν στη Νέα Υόρκη του 1950, αλλά το αφαιρετικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά μας επιτρέπει να πάρουμε την απαραίτητη απόσταση από το οικογενειακό δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας.

Ναι, ήταν ωραία αυτή η βραδιά στο Ράδιο Σίτυ. Μια εξαιρετική παράσταση του Γιώργου Νανούρη, σε ένα κλασσικό έργο, με εξαιρετικές ερμηνείες από όλο το θίασο. Αχ….πόσο ίδια παραμένει η ζωή και τα προβλήματά της, όσα χρόνια και αν περνάνε….