Η ποιότητα του ανθρώπου φαίνεται καλύτερα, όταν απογυμνώνεται από την ανάγκη να δείξει ποιος είναι. Όταν δεν χρειάζεται να είναι καλός, ευγενικός και καθωσπρέπει. Η πραγματική ποιότητα του κάθε ανθρώπου φαίνεται όταν είναι σπίτι του. Όταν αράζει με τις πιτζάμες του,  μετά από μια δύσκολη μέρα και ο μοναδικός άνθρωπος που συναναστρέφεται είναι ο ντιλιβεράς που θα του φέρει να φάει. Η σχέση μας με αυτούς τους ανθρώπους είναι σύντομη, διεκπεραιωτική και δεν έχει κανένα αντίκτυπο στη ζωή μας. Έτσι, όταν ανοίγουμε για μερικά δευτερόλεπτα την πόρτα μας σε έναν άγνωστο, δείχνουμε την πιο αφιλτράριστη μορφή του εαυτού μας. Ο άνθρωπος φαίνεται απ’ το αν θα βάλει την ανάγκη του για κρέπα ενώ έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα, πάνω απ’ την ασφάλεια του διανομέα, απ’ το χαμόγελο (ή την έλλειψή του) στην σύντομη συνδιαλλαγή, από το αν θα ευχαριστήσει λεκτικά και με tips  (ή όχι) τον διανομέα και από τον γενικότερο σεβασμό που θα δείξει σε έναν άλλον άνθρωπο που κάνει την δουλειά του και, όσο κι αν δεν το αναλογιζόμαστε, μας είναι απαραίτητος.

Όταν έκλεισε η «Ελευθεροτυπία» πολλοί άνθρωποι έμειναν άνεργοι. Οι περισσότεροι δούλευαν χρόνια στην εφημερίδα και το μόνο που ήξεραν καλά, ήταν να είναι δημοσιογράφοι. Τί κάνεις όμως, όταν αναζητάς δουλειά σε έναν κλάδο που δεν την προσφέρει και οι πιθανότητες να βρεις κάτι αξιόλογο είναι ελάχιστες;

Ο Σάκης Αποστολάκης έπειτα από 35 χρόνια δημοσιογραφίας και δύο χρόνια ανεργίας, έγινε ντιλιβεράς. Το γεγονός πως βγάζει χρήματα απ’ το ντιλίβερι, όμως, δε σημαίνει πως έπαψε ποτέ να είναι δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια της εργασίας, του, λοιπόν, ξεκίνησε να κάνει ρεπορτάζ και τελικά έβγαλε το βιβλίο «Ημερολόγιον Ντελίβερι». Ένα ρεπορτάζ- κατάθεση ψυχής για το τι σημαίνει να είσαι διανομέας, ποιο είναι το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο γύρω από αυτήν την δουλειά και πως τελικά πρόκειται για μια απελευθερωτική εργασία, η οποία μπορεί να διδάξει -σε κάποιον- απίστευτα μαθήματα και να τον οδηγήσει στην αυτοπραγμάτωση.

Η ομάδα «Άνθρωπος στη θάλασσα», πήρε το βιβλίο του κύριου Αποστολάκη και το έκανε παράσταση. Μια παράσταση που πρέπει οπωσδήποτε να δουν τόσο οι ντιλιβεράδες, όσο και όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται στην εστίαση, σε περίπτερα, μίνι μάρκετ, καταστήματα λιανικής και η λίστα μπορεί να συνεχίσει να μεγαλώνει, όσο υπονομεύονται συνεχώς ολοένα και περισσότεροι κλάδοι στην χώρα μας και κάποιοι από εμάς επιμένουμε να φερόμαστε άσχημα στον διπλανό μας.

Η Κλαίρη Χριστοπούλου ενορχήστρωσε μια παράσταση με ρυθμό και χιούμορ. Οι ηθοποιοί Μύριαμ-Σοφία Αρτζανίδου, Άννα-Μαρία Γάτου και Μάριος Μεβουλιώτης στον ρόλο των διανομέων, μας έκαναν συμμέτοχους στην ιστορία και μας έδειξαν τις πιο ευχάριστες και δυσάρεστες πτυχές αυτού του επαγγέλματος. Η φανέλα τους –σίγουρα- ιδρώνει σε κάθε παράσταση και τα μηνύματα του έργου περνούν στο κοινό με πολύ άμεσο τρόπο.

Η παράσταση είναι γροθιά στο στομάχι για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας. Θα μου πείτε «αφού για ντιλιβεράδες μιλάει. Τί θα καταλάβω για την χώρα μου;». Θα σας πρότεινα να το δείτε, για να καταλάβετε πως στην πραγματικότητα όλα συνδέονται. Άρρηκτα, άμεσα και ολιστικά. Το έχει πει κι ο 12^ος πίθηκος στο κομμάτι του «πειρατές»: Θα σέβεσαι τους πακετάδες και τους σερβιτόρους, δεν είναι δούλοι σου.