Όλα το τελευταίο διάστημα, αυτό μου αποδεικνύουν. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι, μέσα στη φούσκα που επέλεξαν να συντηρούν.

Άλλοι από υπέρμετρο ναρκισσισμό, άλλοι από άγνοια, άλλοι από φόβο πως έξω από τη φούσκα αυτή δε θα μπορέσουν να υπάρξουν, άλλοι από ανάγκη. Άλλοι γιατί… “που να βγαίνεις τώρα από τη μία φούσκα για να μπαίνεις στην άλλη, μωρέ. Άραξε στη φούσκα σου. Και ποιός σου λέει ότι στην επόμενη, τα facilities θα είναι καλύτερα; Βρε, κάτσε και μη μιλάς. Φούσκα είναι θα περάσει” ή “Μη μου τις φούσκες τάραττε”.

Και ποιός είμαι εγώ για να μιλώ; Κι εγώ μια φούσκα συντηρώ για ν’ αντέξω. Τη φούσκα ότι η ζωή είναι όνειρο. Τη φούσκα, ότι το θέατρο είναι παιχνίδι και χώρος να αισθάνεσαι ασφαλής. Τη φούσκα του ότι μόνο σημασία έχει ν’ αγαπάς. Ότι σημασία έχει να χαμογελάς. Τη φούσκα του να προσπαθώ να είμαι ευγενικός σε όλους, όπου βρεθώ και όπου σταθώ, άλλο αν απο μέσα δαγκώνω τα χείλη μου για να μη βρίσω σα να μην υπάρχει αύριο.

Έτσι, αυτή τη φορά, επειδή το έξω είναι πιο μαύρο από ποτέ, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, διάλεξα να μπω κι εγώ στη φούσκα παρέα με τους φίλους μου. Τον Άρη, την Καλλιόπη, το Χρήστο μου, το Μάνο, τη Γωγώ μου, για να παρτάρω, όχι σαν να είναι ‘90s, όπως προδίδει ο υπότιτλος της παράστασής μας, αλλά σαν να είναι το πάρτυ από το Underground του Κουστουρίτσα (αν και τώρα που το σκέφτομαι και αυτό το ‘95 είχε γυριστεί). Εκείνο το πάρτυ με τα χάλκινα, δίπλα στη θάλασσα;

Το πάρτυ εκείνο, το υπαίθριο, που οι φίλοι αγαπιούνται και χορεύουν με μανία και δεν τους νοιάζει που η γη κάτω από τα πόδια τους θα αποκολληθεί και σαν πλωτό νησί, θα τους ταξιδέψει μέσα στα νερά;

Γυρνάω αργά κάθε βράδυ σπίτι, νομίζοντας ότι η φούσκα με προστάτεψε και πάλι. Αλλά, μάλλον, και λέω δυστυχώς μάλλον, δεν λειτουργεί twenty four/seven. Όχι όπως νόμιζα, τουλάχιστον. Καταφέρνει ο πόνος του Άλλου να τη διαπερνά. “Μαθαίνοντας τη Σημασία των Άλλων” έλεγα στα μαθήματά μου παρέα με τη Μαριάνθη, τη Ζωή και το Δήμο και μάλλον πια μου ‘γινε συνήθειο.

Στη τσάντα, μου κάνει παρέα ο Χούλιο και το “Κουτσό” του. Διαβάζω ξανά και ξανά τη σελίδα 134…

“Αν δεν κατέχεις τον εαυτό σου (και ποιος κατέχει πραγματικά τον εαυτό του) πώς θέλεις να κατέχεις την ετερότητα; Ποιός γύρισε ποτέ από τον εαυτό του, απ’ την απόλυτη μοναξιά τού να μην μπορείς να βασιστείς ούτε στη συντροφιά με τον εαυτό σου (…) Η πραγματική ετερότητα, διαμορφωμένη από λεπτές επαφές, από θαυμαστές προσαρμογές στον κόσμο, δεν μπορούσε να επιτευχθεί μονομερώς, στο απλωμένο χέρι έπρεπε ν’ αποκριθεί ένα άλλο απλωμένο χέρι, απ’ έξω, από τον έτερο”

Και μιας και μίλησα για το βιβλίο που με συντροφεύει, και μιας και οι Σημειώσεις μου αυτές ελεύθερα με οδηγούν, θυμήθηκα ένα άλλο βιβλίο. Ένα από τα πρώτα. Εκείνα. Που σε σημαδεύουν. Έλεγε στις σελίδες του. Το τέλος της Τρίτης Εποχής σημαδεύεται από το τέλος της κυριαρχίας των Ξωτικών και την αρχή της κυριαρχίας των Ανθρώπων. Καθώς η Τέταρτη Εποχή ξεκινά, τα Ξωτικά φεύγουν για το Βάλινορ, για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΩΡΑ για να μας παρασύρει.

Τα παιδιά μας καλπάζουν ακμαία και  ορμητικά.

Με υψωμένη τη γροθιά.

Αντί επιλόγου

Το Σ.Ε.Η. στέκεται δίπλα στους πρόσφυγες πολέμου από την Ουκρανία.

Καλούμε όλους, να συνδράμουν με τρόφιμα μακράς διαρκείας (κονσέρβες, ζυμαρικά κ.α.), είδη πρώτης ανάγκης και υγιεινής καθώς και φαρμακευτικό υλικό.

Συγκεντρώνουμε τη βοήθεια αυτή, κάθε μέρα, στο Σωματείο μας (Κάνιγγος 33, 2ος όροφος), κατά τις ώρες 09:00-15:00.

Αντί επιλόγου

Το Σ.Ε.Η. στέκεται δίπλα στους πρόσφυγες πολέμου από την Ουκρανία.

Καλούμε όλους να συνδράμουν με τρόφιμα μακράς διαρκείας (κονσέρβες, ζυμαρικά κ.α.), είδη πρώτης ανάγκης και υγιεινής καθώς και φαρμακευτικό υλικό.

Συγκεντρώνουμε τη βοήθεια αυτή κάθε μέρα στο Σωματείο μας (Κάνιγγος 33, 2ος όροφος), κατά τις ώρες 09:00-15:00.

* Ο Γιάννης συμμετέχει στο ΕΝΡΟΝ  (πάρτυ σαν να είναι νάιντιζ), της Lucy Prebble, σε σκηνοθεσία Άρη Λάσκου, από 24 Μαρτίου έως 17 Απριλίου 2022, κάθε Πέμπτη με Κυριακή, στο θέατρο ΕΛΕΡ. Μαζί με το Γιάννη, παίζουν, ο Μάνος Βαβαδάκης, ο Χρήστος Κοντογεώργης, η Καλλιόπη Παναγιωτίδου κι η Γωγώ Παπαϊωάννου.