Για παράδειγμα, έχω έναν φίλο ταξιτζή. Και η πρόβλεψη μου είναι ότι σε μερικά χρόνια από σήμερα, ίσως σε πολύ λιγότερα από όσα φανταζόμαστε, ο φίλος μου δεν θα είναι πια αναγκαίος, άρα και χρήσιμος στην κοινωνία, γιατί τα ταξί θα είναι αυτόματα. Δεν θα χρειάζονται οι άνθρωποι να τα οδηγούν. Θα πληρώνουμε ηλεκτρονικά με κάρτα (όπως ήδη κάνουμε) ένα ρομπότ και αυτό όπως ακριβώς τα gps, θα μας πηγαίνει στον προορισμό μας. Και μάλιστα ασφαλέστερα από ότι ένας άνθρωπος γιατί δεν θα έχει συναισθήματα για να βρίζει άλλους οδηγούς, δεν θα είναι σουρωμένος, ούτε με νεύρα επειδή τον εκνεύρισε η γκόμενα ή επειδή έχασε η ΑΕΚ και πάνω από όλα θα είναι νομοταγής 100%, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς διαμαρτυρίες. Θα είναι ένα αμάξι ρομπότ όπως ο Kit από τον “Ιππότη της Ασφάλτου”, με αισθητήρες, που θα βοηθάνε το μαραφέτι να μην τρακάρει, να μην τρέχει πολύ και να πηγαίνει από την πιο ασφαλή διαδρομή. Υπάρχουν ήδη τέτοια αμάξια. Που του γράφεις τον προορισμό και αυτό σε πάει με απόλυτη ασφάλεια εκεί που θες, ενώ εσύ πίνεις το εσπρεσάκι σου και τσεκάρεις τα νέα της ημέρας στο κινητό.
Αισθήματα vs αισθητήρες. New world order.
Τα πράγματα είναι δυσοίωνα. Είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Βιώνουμε μια αλλαγή μεγάλη που την αισθανόμαστε αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο να την αντιμετωπίσουμε. Η επέλαση των ρομπότ. Σκέψου πόσα ακόμα επαγγέλματα δεν θα είναι χρήσιμα.
Το κύριο ερώτημα όμως είναι το αν θα αντικατασταθούν και οι ηθοποιοί από ρομπότ;
Και η απάντηση είναι πως ναι.

Αυτό για κάποιον τεχνοκράτη ίσως φαντάζει λογικό και ελπιδοφόρο, αλλά για μένα τότε θα έχει φτάσει η ώρα του τέλους. Θα παίζουν τα ρομπότ στα σίριαλ και στα κεντρικά θέατρα. Έτσι κάπως δεδομένα, έτσι κάπως βαρετά, έτσι κάπως αναμενόμενα και θα πρέπει εμείς που θα τα βλέπουμε αυτά, να λέμε «φοβερός ηθοποιός αυτό το ρομπότ, έπαιξε τέλεια τον Άμλετ» ενώ από μέσα μας θα θέλουμε να τα βραχυκυκλώσουμε και να ανέβουμε στη σκηνή να παίξουμε εμείς στη θέση τους. Οι κριτικοί επειδή θα φοβούνται μην τους αντικαταστήσουν και αυτούς με ρομπότ, θα γράφουν διθυραμβικές κριτικές και εμείς θα λέμε «τι λέει ρε μαλάκα; Μας γλεντάνε; Αφού είναι ρομπότ ρε» «Ρομπότ ξε-ρομπότ τα είπε καλά» θα μας λένε ως απάντηση.
Ίσως καταφέρουν να φτιάξουν και ρομπότ σεναριογράφους ή συγγραφείς. Θα έχουν έναν τρελό αδηφάγο αλγόριθμο αυτές οι μηχανές, που θα τους δίνεις απλώς ένα θέμα, πχ «love story με θάνατο στο φινάλε» και αυτά τα μαλακισμένα θα ανατρέχουν σε εγκυκλοπαίδειες, σε βιβλία, σε ταινίες με αυτό το θέμα και σιγά σιγά αφού θα συλλέγουν πληροφορίες σε χρόνο ρεκόρ, θα είναι σε θέση να φτιάξουν ένα έργο με αρχή, μέση, τέλος. Το οποίο φαινομενικά θα είναι τέλειο δραματουργικά και μάλιστα θα λένε και μπράβο οι θεατές.
Υπάρχουν πολλοί που αντιδρούν και λένε ότι αυτά τα ετοιμάζει μια ελίτ για να μας βασανίζει και δεν ξέρω τι, να μας εκμεταλλεύεται και τα λοιπά, αλλά αυτά τα ακούω λίγο βερεσέ. Πάντα έτσι ήταν ο κόσμος. Μόνοι μας μπλέκουμε. Τα θέλει ο κώλος μας. Εθιζόμαστε σε διάφορα που σιγά σιγά μας αλλάζουν και μας καταστρέφουν. Αυτό μας συμβαίνει με την τεχνολογία και τα σόσιαλ μίντια σήμερα.

Πολλοί με ρωτάνε γιατί ΤΑΟ;
Ταοϊσμός και έτσι.
Μια αρχέγονη κινέζικη ποιητική σχολή φιλοσοφίας. Αυτό είναι το ΤΑΟ.
Αυτό που κινεί τα πάντα και έχει να κάνει με τις αντιθέσεις. Το μαύρο και το άσπρο, αλλά που μέσα στο άσπρο υπάρχει και λίγο μαύρο και αντιστοίχως μέσα στο μαύρο, λίγο άσπρο. Το καλό και το κακό. Η γη, ο ουρανός, η φωτιά και το νερό. Η σκιά, το φως και πάει λέγοντας. Τα αντίθετα που έλκονται και συνυπάρχουν.
Το ΤΑΟ λέει υπάρχει μέσα σε όλους και όλα ξεκινάνε από αυτό. Αν ασ πούμε εσυ κάνεις κάτι όμορφο. Αυτό θα έχει ξεκινήσει από το ΤΑΟ, αλλά το ίδιο το ΤΑΟ ποτέ δεν θα σου ζητήσει ανταλλάγματα. Κρύβεται το ΤΑΟ. Είναι μέσα μου, μέσα σου, στους πλανήτες, στους μικροοργανισμούς, παντού, αν το νιώσεις δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Ενώ αν το εξηγείς, σημαίνει πως δεν το ‘χεις πιάσει. Αυτό είναι το ΤΑΟ. Πολύ απλό και συνάμα ακαταλαβίστικο.
Λένε πως είναι η αρχή των πάντων αλλά και ένας δρόμος για να κάνει κανείς τα πράγματα. Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να ορίζει τι είναι ΤΑΟ.
Χιλιάδες χρόνια κινεζικής σοφίας μπλέκονται με μια σύγχρονη τσιτωμένη παραβατική ελληνικότητα.
Που;
Στο θέατρο Ριάλτο στην Κυψέλη
Πότε ;
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή και ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Παίζω με τον πατέρα μου τον Αντώνη και τον Στάθη Σταμουλακάτο.
Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας η θεότητα Δανάη Σπιλιώτη.

Δώρο και ένα ποίημα που μόλις έγραψα:

Σκεφτόμαστε διάφορα
Κυκλοφορούμε αδιάφορα
Και βάζουμε στα χέρια μας detol
Οικονομική κρίση.
Με υπερβολική χρήση
των social media.
Τρώμε και τίποτα ακτινίδια, ζούμε μόνο για το troll.