“Με ρωτάς αν είναι εξτρά αγχωτικό, πέρα από τη συνθήκη ενός μονολόγου και να είσαι μόνος στο σανίδι, αν επιφορτώνει αγωνία η χρήση τεχνικών μέσων. Θα σου πω, ότι ο  καλύτερος τρόπος για να καταπολεμήσει κάποιος το άγχος του, είναι να έχει δουλέψει πολύ πριν. Περιθώρια για σφάλματα υπάρχουν πάντα, όπως και λύσεις και διέξοδοι. Είναι δύσκολο να κάνεις μονόλογο, με την έννοια πως, αν κάτι συμβεί δεν υπάρχει κάποιος να σε σώσει. Αλλά, στο μονόλογο συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον και σε αυτόν, ακόμα περισσότερο, δεν υπάρχει ο τέταρτος τοίχος. Δεν υποδύομαι κάποιον ρόλο. Είμαι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που βγαίνει στη σκηνή για να αφηγηθεί στο κοινό, μια ιστορία. Υπαινικτικά, θα υποδυθώ τους δύο ρόλους, αλλά στην πραγματικότητα κανέναν δεν υποδύομαι. Κι έτσι, υπάρχει μια δεύτερη προσωπική σχέση και είναι αυτή που αναπτύσσεται με το κοινό. Μία από τις πρόσθετες δυσκολίες, είναι ο χώρος και η σχέση, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που θέλω “να φτιάξω” με το κοινό. Δεν είναι κωμωδία, για να παίρνεις άμεσο feedback αν αυτό που κάνεις λειτουργεί ή όχι. Θα το δω, στις παραστάσεις που ξεκινάνε”.

“Αν αποδέχομαι το τίτλο του “storyteller του ελληνικού θεάτρου”; Όλοι οι σκηνοθέτες και ηθοποιοί storytellers είμαστε! Εμένα με ενδιαφέρει πάρα πολύ , οι ιστορίες που λέω να σημαίνουν κάτι για μένα. Δεν διαλέγω τα έργα ούτε βάσει της αξίας τους στις λίστες των θεατρολόγων, ούτε βάσει της επιτυχίας τους στο κοινό. Προσπαθώ να διαλέγω τα έργα, γιατί κάτι λένε σε μένα. Για να λειτουργήσουν ψυχαγωγικά, θεραπευτικά στο μυαλό και τη ψυχή μου. Ότι έχουμε γύρω μας, ότι μαθαίνουμε σαν άνθρωποι ή κοινότητες, είναι μέσα από τις ιστορίες. Η γνώση έρχεται από τις ιστορίες και όχι τόσο από τα δοκίμια. Γι αυτό, και οι προσωπικές ιστορίες των γύρω μας, τα ανέκδοτα, η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος διαμορφώνουν ή και αλλάζουν τη ματιά μας, για το κόσμο”.

“Για μένα, το μεγαλύτερο κέρδος από το “Humans” είναι ότι ανέβασα αυτή τη παράσταση. Ένα ιδιαίτερο και χαμηλών τόνων έργο. Σαν Τσέχωφ, αν έγραφε στην εποχή αυτή- ίσως και λίγο σπουδαιότερα. Ένα έργο με υπαρκτούς ήρωες που συναντάμε στη καθημερινότητα μας. Η εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία που είχε, ήταν ένα ωραίο μήνυμα. Το ξέρεις- το έχεις δει πολλές φορές…ανεβάζω έργα που λες “αν το κάνει αυτό θα πάει;”. Πάρε παράδειγμα τον “Πουπουλένιο” στο κέντρο της Αθήνας. Τότε, τόσο ο παραγωγός όσο και φίλοι με είχαν “τρομάξει”. Η ιστορία λοιπόν, με ενδιέφερε και αφορούσε το κόσμο. Αυτό είναι το μέγα κέρδος”…

“Ο Γιατρός” αλλάζει εταιρεία παραγωγής και από τις πληροφορίες που έχω, θα πραγματοποιηθεί ο δεύτερος κύκλος γυρισμάτων. Σε ότι αφορά, το θέατρο και τη μικρή ανάπαυλα που πήρα ως ηθοποιός από το σανίδι Τετάρτη με Κυριακή…ναι, εμένα έτσι με ενδιαφέρει το θέατρο. Να το κάνω, μόνο όταν έχω κάτι σημαντικό- για μένα- να αρθρωθεί. Η μικρή ανάπαυλα μου ανανέωσε τη πίστη για το ενδιαφέρον να ασκώ αυτή τη Τέχνη, όταν έχω κάτι να πω στη σκηνή. Να πατάω το σανίδι, μόνο όταν η ιστορία που θα πω, να με αφορά πολύ, προσωπικά”.

“Στην ερώτηση που κάνεις, Γιώργο, αν θα με ενδιέφερε η καλλιτεχνική διεύθυνση ενός κρατικού θεατρικού φορέα, οφείλω να πω, πως είναι απορία και από ανθρώπους που δεν είναι δημοσιογράφοι. Νομίζω- δεν παίρνω κι όρκο- θα την απέφευγα. Θεωρώ ότι υπάρχουν ικανότεροι άνθρωποι από μένα, γι αυτή τη δουλειά και με περισσότερη έφεση σε αυτήν. Είμαι πολύ οργανωτικός- να, ένα χρήσιμο στοιχείο για μια τέτοια θέση- πιστεύω στη δομή και την οργάνωση, αλλά νομίζω πως θα το απέφευγα”.

“Ποστάρω, άρα υπάρχω. Aυτή είναι μια φράση που σου είχα πει πριν 5 χρόνια και θεωρώ πως εξακολουθεί να  χαρακτηρίζει την εποχή μας. Το μόνο που έχει αλλάξει, είναι οι πλατφόρμες. Ξεκινήσαμε από το Facebook, μετά ήταν το Instagram, τώρα πάμε προς το tik tok, ακόμα και οι πολιτικοί μας το έχουν ρίξει στο tik tok. Σε οτιδήποτε μπορεί “να πιάσει” τη νέα γενιά που είναι το χρυσόμαλλο δέρας για όλους. Από διαφημιστές και καλλιτέχνες, μέχρι πολιτικούς”.

“Η Θεσσαλονίκη είναι φίλοι και αναμνήσεις. Είναι πολλά τα χρόνια δεσμών με αυτή τη πόλη. Μια αίσθηση ελευθερίας και ζεστασιάς με διακατέχει…όταν έρχομαι, τη νιώθω πολύ δική μου πόλη, τη Θεσσαλονίκη. Το ότι θα κάτσω και για αρκετό καιρό εδώ, με ευχαριστεί. Εδώ, ξεκίνησε ο “Καλιγούλας” πριν πολλά χρόνια- πάλι συμπαραγωγή με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος-αν δεν ήταν τότε ο Διαγόρας Χρονόπουλος, δεν θα μπορούσε να παρθεί η απόφαση για ένα τέτοιο ρίσκο. Θεσσαλονίκη, ένα καλοκαίρι ήμουν στις “Φοίνισσες”- πολύ αγαπημένη παράσταση. Με αφορμή το “Καλιγούλα”, σε ηλικία κάτω των 30 χρόνων, άρχισα να επιλέγω τα έργα που θέλω να κάνω. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα”.

“Τα δύο μεγαλύτερα προβλήματα που έχουμε κοινωνικά -αυτή την εποχή- είναι η κλιματική αλλαγή και το μεταναστευτικό. Και δεν τους δίνουμε τη πρέπουσα σημασία. Άσε που είναι και αλληλένδετα μεταξύ τους και νομίζω θα τα βρίσκουμε κοντά μας, συνέχεια. Για κάποιο λόγο, στην Ελλάδα, η συζήτηση κολλάει σε μικρότερα προβλήματα που είναι πιο “juicy”. A, και μεγάλο πρόβλημα θεωρώ ότι ζούμε σε μια εποχή πολύ ελλατωμένης κοινωνικής κινητικότητας. Με αφορμή το “Humans” που το “φωνάζει” περίτρανα, δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα των ανθρώπων να προχωρήσουν τη ζωή τους και να δημιουργήσουν επόμενες γενιές που- αντίστοιχα-  θα μπορέσουν να ζήσουν πολύ καλύτερες ζωές σε σχέση με των γονιών τους- αυτό που ήταν το κλειδί της “επιτυχίας” του δυτικού κόσμου, κατά τη γνώμη μου, τα τελευταία χρόνια έχει καμφθεί. …Εσύ, δεν το βλέπεις αυτό, συνέχεια γύρω μας;”…