Η Μύριαμ αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της, για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή την άνοιξη. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια της, τελευταία! Three, two, one, action!

Γεια!

Είμαι η Μύριαμ ή η Σοφία. Ακούω και στα δύο, αρκεί να μην το πεις όλο μαζί σαν ένα ( Μύριαμ Σοφία) . Μπερδέματα έχουν υπάρξει με τα ονόματα, αλλά αυτά να ήταν τα προβλήματά μας! Όπως αγαπάτε με φωνάζετε και γυρνάω .

Μμμ… έχω τρεις επιλογές μόνο (!) οπότε θα μείνω πιστή στην συνθήκη και δε θα σκεφτώ πολύ για να αποφασίσω.  Η αλήθεια είναι πως, αρκετές φορές δυσκολεύομαι στο να αποφασίσω ορισμένα πράγματα. Ωστόσο, εδώ είναι εύκολο να πω, καθώς συνήθως κουβαλάω ένα μεγάλο σακίδιο πλάτης, όπου μεταφέρω μαζί μου το “σπίτι” . Η μαμά μου και οι φίλοι αν τύχει και με δουν, απορούν ώρες ώρες πώς αντέχει η πλάτη μου.
Σίγουρα, από αυτό το σάκο  δεν θα λείπει κάποιο snack ! Συνήθως, είναι μπανάνα ή τοστ που έχω προετοιμάσει ή ακόμα κάποιο ξηροκάρπι ή κάτι νόστιμο από κάποιον αγαπημένο φούρνο. Το ιδανικό είναι να έχω φροντίσει, αναλόγως τις ώρες που θα λείψω, να υπάρχει κάτι αλμυρό και κάτι γλυκό.
Το δεύτερο που δε λείπει, είναι ένα τετράδιο μαζί με στυλό ( με μαύρο μελάνι κατά προτίμηση) και μολύβι για οτιδήποτε χρειαστεί να σημειωθεί . Είτε κάποια παρατήρηση από την πρόβα ή κάτι που είναι ανάγκη να καταγράψω ή κάποιο ποίημα που μου ήρθε ουρανοκατέβατο και ΠΡΕΠΕΙ να γραφτεί αμέσως, αλλιώς θα εξαϋλωθεί.

Τρίτο και πολύτιμο, το νερό, σπανίως να μην έχω ένα μπουκαλάκι ή κάποιο θερμός!

( Να βλέπεις τώρα, θέλω να γράψω κι άλλα, αλλά οφείλω να συγκρατηθώ και να σταματήσω εδώ).

Φωτογραφία 1: Αυτό το πλάσμα με το νοσταλγικό βλέμμα, η Νάιρα, που είχα την τύχη να φιλοξενήσω για 2,5 μήνες και ευτυχώς της βρήκα κατάλληλο άνθρωπο. Χαρισματικό σκυλί, μακάρι να είχα την δυνατότητα να την κρατήσω αλλά ευτυχώς θα μπορώ να την βλέπω.

Πάμε στη μουσική, που ακούω πολύ! Είναι μια ανεξάντλητη πηγή. Υπάρχει τόση μουσική που νιώθω ενίοτε, πως δεν προλαβαίνω! Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς  μουσική.
Βέβαια, αν αναφερόμαστε στην μουσική που ακούω ενδιάμεσα από το σπίτι μέχρι τον χώρο του Alte Fablon που συμβαίνει η παράστασή μας, αυτή είναι μόνο κελαηδίσματα, μηχανάκια, φωνές ανθρώπων και ήχοι πόλης γενικότερα, αφού απέχει μόνο δύο στενά μακριά από την οδό που μένω! ( Τύχη!)
Ωστόσο για να μην σας στερήσω της μουσικές επιλογές μου θα αναφέρω ενδεικτικά τις τρεις πιο πρόσφατες:
1. Leonard Cohen – Suzanne. Χρόνια το ακούω, αδύνατον να το βαρεθώ. Γιατί; Επειδή, μου δίνει μια νοσταλγική και ταυτόχρονα γλυκιά ανοιξιάτικη αίσθηση και γιατί τον λατρεύω! Όταν το ακούω ταυτίζομαι λίγο και αισθάνομαι σαν να παίζω σε ταινία, κάτι που με εμπνέει.

2. Andrew Bird ( πρόσφατη ανακάλυψη αυτός ο φανταστικός μουσικός) – Beyond the Valley of the three white horses . Αυτό το κομμάτι, όταν το ανακάλυψα, το άκουγα για μέρες στο repeat. Με ταξιδεύει, μου γαληνεύει την ψυχή και με κρατάει, με κάνει να αντέχω δηλαδή. Λατρεύω να περπατάω με τα ακουστικά και η μουσική να ντύνει τις διαδρομές μου στην πόλη. Ανεκτίμητο..

3. ( Δύσκολη απόφαση να ξεχωρίσω ένα.. σαν να αδικώ τα υπόλοιπα! Θέλω να παραθέσω πολλά)

Οκ. Cesaria Evora – Mae Velha

Αυτή η γυναίκα… Τι φωνή! Αυτή η ερμηνεύτρια με εμπνέει και μου δίνει  δύναμη. Το συγκεκριμένο κομμάτι μου δίνει μια ανάλαφρη αίσθηση, σαν να με ξεκουράζει. Άσε που μου θυμίζει καλοκαίρι.

Φωτογραφία 2: Το σπίτι – μουσείο/ ” οικία Κοντού”όπου έζησε ο  ζωγράφος Θεόφιλος στο χωριό Ανακασιά στο Πήλιο. Μαγικός κήπος

Τρεις στόχοι που θέλω να πραγματοποιηθούν την άνοιξη, η οποία τελειώνει βέβαια οπότε- ας πούμε- στο άμεσο μέλλον !

Πρώτος! Να παίρνω πρωτοβουλίες περισσότερο και να κάνω κάτι με τα γραπτά μου (ποιήματα, στίχοι, χαϊκού, καταγραφές) , ίσως να τα δημοσιεύσω επιτέλους!

Δεύτερος στόχος, να κολυμπήσω περισσότερο αυτό το καλοκαίρι και να πάω στο κολυμβητήριο που έχω υποσχεθεί στην μέση μου και τον αυχένα και ακόμα τίποτα… Μας κοροϊδεύω! ( Εδώ γελάμε)

Τρίτος στόχος, πολύ πρακτικός! Να πάρω δίπλωμα!!!! Κατά την διάρκεια της δεύτερης καραντίνας έμαθα να οδηγώ κι όμως ακόμα δεν έχω το πολύτιμο αυτό χαρτί που θα μου επιτρέψει να σαρώσω τους δρόμους . Άσε που η παράστασή μας – Ημερολόγιον Ντελίβερι -μου το υπενθυμίζει συνέχεια!  Βέβαια, άλλο είναι το όχημα των δικών μας ηρώων, αλλά δεν έχει σημασία!  Ίσως βγάλω και για αυτοκίνητο και μηχανή.

Πάντως, ομολογώ πως πλέον παρατηρώ περισσότερο τους διανομείς σε διάφορες φάσεις της εργασίας τους. Όταν είναι στην αναμονή, όταν παραδίδουν μια παραγγελία,  το ύφος, την στάση του σώματος, τι φοράνε. Διάφορα… Δύσκολο επάγγελμα. Να είσαι πάνω στο μηχανάκι τόσες ώρες και να οργώνεις την πόλη μεταφέροντας αγαθά. Να συναναστρέφεσαι με τόσο κόσμο και αρκετές φορές να ανέχεσαι συμπεριφορές απαράδεκτες..
Χαίρομαι πολύ για αυτό το θέμα που θίγει η παράστασή μας , που δίνει φως σε αυτούς τους αόρατους ανθρώπους, που είναι παντού γύρω μας, τις ιστορίες τους και το επάγγελμά τους. Και σκέψου δεν παραγγέλνω! Χαίρομαι, επίσης, για όλη αυτή την συνεργασία  !

Φωτογραφία 3: Στιγμιότυπο από τον κήπο. Αυτό το λουλούδι που ακόμα το όνομά του μου είναι άγνωστο!

* η Μύριαμ Σοφία Αρτζανίδου συμμετέχει στο “Ημερολόγιον Ντελίβερι” βασισμένο σε κείμενα του Σάκη Αποστολάκη, σε σκηνοθεσία Κλαίρης Χριστοπούλου, από την θεατρική εταιρεία “Άνθρωπος στη θάλασσα”. Στο Alte Fablon, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, Φιλίππου και Χριστοπούλου, για λίγες ακόμα παραστάσεις.