at a glance
Top

Διαμαντής Αδαμαντίδης

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

But we gon' be alright

“26 χρόνια Θεσσαλονίκη, ήταν η μόνιμη μου βάση. Ανατολικά μεγάλωσα. Με λες, άνετα Καλαμαριώτη. Το μικρόβιο για το θέατρο μπήκε στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Έχω θείο, τον αδερφό του μπαμπά μου, που είναι ζωγράφος και εικαστικός-σπούδασε στη Καλών Τεχνών. Όταν ήμουν μικρός μου έφερνε δώρα θεατρικά βιβλία, καθόμουν τα διάβαζα και κάπου εκεί “σκάλωσα”. Μετά, στο Γυμνάσιο μπήκα σε θεατρική ομάδα-αν και δεν σου κρύβω ότι τα δύο πρώτα χρόνια ντρεπόμουν. Μόνος μου, να πάρω την ευθύνη να μπω σε θεατρική ομάδα; Στη Τρίτη Γυμνασίου το τόλμησα. Κι έτσι, οδηγήθηκα όταν τέλειωσα το Λύκειο, να δώσω εξετάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Βέβαια, δεν σου κρύβω, ότι στο Λύκειο πόνταρα ότι θα υπάρχει θεατρική ομάδα. Όχι! Δεν είχε. Έτσι, ανέμενα να μπω σε Δραματική Σχολή. “Φόρτιζα μπαταρίες” για μετά”…Ένα πολύπλευρο αξιοσημείωτο ταλέντο της γενιάς του, ο Διαμαντής Αδαμαντίδης στο rejected…

“Οι γονείς μου είχαν αγοράσει ένα μουσικό όργανο, είχα γραφτεί στο Ωδείο. Η αλήθεια είναι ότι με τις ακαδημαϊκές σπουδές στη μουσική δεν τα πήγα καλά. Το παράτησα το Ωδείο στα δύο χρόνια. Έπιασα μόνος μου μια κιθάρα που ήταν στο σπίτι και αυτοδίδακτος ως και σήμερα, άρχισα να ασχολούμαι με όλα τα όργανα. Όλα ξεκίνησαν από μια παλιά κιθάρα του μπαμπά μου κι έπειτα ένα πιάνο που είχαμε στο σπίτι. Στην εφηβεία, πλακώσαν τα “rockάκια”, το γύρισα προς τη κιθάρα. Ο πατέρας μου ασχολούνταν με μουσική στον υπολογιστή και μου έβαλε και αυτό το μικρόβιο. Κι έτσι, άρχισα να κάνω παράλληλα και μουσική παραγωγή κι ότι έχω στο κεφάλι μου, να το συνθέτω. Δεν μπήκα τότε σε δίλημμα, για θέατρο ή μουσική αν θα επέλεγα. Άσε που μικρότερος, τίποτα από τα δύο δεν χωρούσε στο μυαλό μου ως σίγουρο επάγγελμα. Δεν πόνταρα στην επαγγελματική επιλογή ως μουσικός. Σαν ηθοποιός λίγο περισσότερο, λόγω Δραματικής, έθεσα μέσα μου το κριτήριο αν θα συνεχίσω στον χώρο, όταν πάρω το πτυχίο. Προκύπταν οι δουλειές, όταν βγήκα στην “αγορά”. Κι έτσι ακολούθησα το θέατρο και προέκυπτε και η μουσική”.

 

 

Alls my life I has to fight, nigga
Alls my life I…
Hard times like, “God!”
Bad trips like, “Yeah!”
Nazareth, I’m fucked up
Homie, you fucked up

Alls my life I has to fight, nigga
Alls my life I…
Hard times like, “God!”
Bad trips like, “Yeah!”
Nazareth, I’m fucked up
Homie, you fucked up

“Η Δραματική Σχολή ήταν το πρώτο μου σπίτι. Όταν πέρασα στα δεκαοχτώ μου, για τα επόμενα τρία χρόνια, με θυμάμαι μέσα στη Σχολή. Δεν υπήρχε έξω ζωή για μένα. Όλα ήταν πρόβες και πρόβες. Μετά έμαθα τι γίνεται στον έξω κόσμο. Εκεί έγιναν και οι “φονικές” συναντήσεις με τον Γιάννη Σαμψαλάκη και την Τρυφωνία Αγγελίδου-που είμασταν στο ίδιο έτος. Ταιριάξαμε αισθητικά, προσωπικά, επαγγελματικά. Δεν νομίζω να υπάρχει παρέα μέσα σε Δραματική Σχολή, που να μην έχει πει ότι θα φτιάξει όταν βγει στο “κουρμπέτι” μια ομάδα. Εμείς το αποφασίσαμε. Μετά καταλάβαμε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο. Δουλέψαμε 2-3 χρόνια καθένας μόνος του-στο Κρατικό και στο ελεύθερο θέατρο, είδαμε την κατάσταση. Αυτά τα 2-3 χρόνια που δεν είμασταν ομάδα, ήταν χρήσιμα. Γιατί, στον καθένα μας, αυτά τα χρόνια λειτούργησαν στο να αυξηθεί η επιθυμία για δημιουργία ομάδας. Χρειαζόμασταν να κάνουμε μια ομάδα. Κι όχι επειδή είμασταν καλοί φίλοι στη Σχολή. Για την ομάδα μας, δεν λειτουργήσαμε με την παρόρμηση, αλλά με το κατασταλαγμένο “θέλω” μας. Πακέτο ήρθαν και τα “ανοιχτά βιβλία”, οι Εφορίες και εφόσον είσαι επαγγελματίας θα κάνεις και αυτά. Στο θέατρο θα είσαι και “Δον Κιχώτης” και “Σάντσο Πάντσα” για να μπορέσεις να κάνεις αυτά που λαχταράς. Στην παρέα της “Θέσης” προστέθηκε ο Αχιλλέας και η Μαρία και με χαρά συνεχίζουμε ως τώρα”.

Uh, and when I wake up
I recognize you’re looking at me for the pay cut
But homicide be looking at you from the face down
What MAC-11 even boom with the bass down?
Schemin’, and let me tell you ’bout my life
Painkillers only put me in the twilight
Where pretty pussy and Benjamin is the highlight

“Αν ανήκω σε αυτούς που χρειάστηκε να διαλέξουν ανάμεσα σε κάτι που χρειάζομαι και σε κάτι που θέλω πολύ; Δεν ανήκω στη μία κατηγορία ή στην άλλη. Σε κάθε περίσταση, ζυγίζω και επιλέγω. Έχει τύχει να κάνω κι αυτό που χρειάζεται, αλλά κι αυτό που θέλω. Τι είναι χειρότερο; Η στέρηση ή το να είσαι κακομαθημένος; Η στέρηση είναι χειρότερη. Σημασία έχει να δοκιμάσεις κάτι και να δεις που θα σε βγάλει. Παρά να μην το δοκιμάσεις καθόλου. Αυτό το κλισέ που λένε, “καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες μπλα- μπλα”…Δεν μου αρέσει σαν κλισέ, μα πρακτικά ισχύει. Θα δοκιμάσω κι ας φάω και τα μούτρα μου-δεν πειράζει-θα συνεχίσω. Από το να μην ξέρω πως ήταν;….Στην “Γρανάδα” λειτουργούν πολλά κοινά με το ρόλο μου. Είμαι κι εγώ 27 χρονών, έχασα κι εγώ τον πατέρα μου στα 17. Ήρθε μια παραπάνω προσωπική εμπλοκή με το ρόλο. Ε, καταλαβαίνεις, τι λέω…το προσωπικό δεν έπρεπε να είναι και τόσο προσωπικό και να το διαχειριστώ και εντέχνως, γιατί έπρεπε να κάνω κάτι επί σκηνής. Στις πρόβες, αποκάλυπτα στον Γιάννη Καλαβριανό και το θίασο, τα κοινά μου στοιχεία με τον ήρωα, και έμεναν έκπληκτοι”.

Now tell my momma I love her, but this what I like, Lord knows
Twenty of ’em in my Chevy, tell ’em all to come and get me
Reaping everything I sow, so my karma comin’ heavy
No preliminary hearings on my record

“Συγκρούσεις με τη μαμά μου; Ε, πάντα με τους γονείς έχουμε συγκρούσεις. Εσύ, δεν τα βάζεις με την μητέρα σου; Τώρα πια που ζω στην Αθήνα, στο τηλέφωνο θα μου πει “πότε θα έρθεις; πότε θα σε δω;”. Όλα αυτά που κάνουν όλοι οι γονείς, σε όλα τα παιδιά, σε όλο το πλανήτη. Με ηρεμούν οι φίλοι μου και η μουσική. Στην Θεσσαλονίκη, επιστρέφω πάντα στην Καλαμαριά, που μεγάλωσα πιτσιρικάς, αλλά και στο κέντρο της πόλης που έχω ζήσει κι εκεί πολλές όμορφες στιγμές. Η Καλαμαριά έχει αρκετή street κουλτούρα. Εγώ πάντα τα συνδέω όλα με μουσικές. Η Καλαμαριά έχει τους heavyμεταλλάδες της, τους hiphopάδες της. Πρώτα είναι οι άνθρωποι και μετά οι τοποθεσίες. Θα βγω στην Καλαμαριά και μονίμως θα χαιρετάω κόσμο. Στο κέντρο θα με δεις να τριγυρνάω Ναυαρίνου, Αριστοτέλους. Και δεν είναι τα μέρη-αυτά όλα συνδέονται με ανθρώπους και το πως πέρασες μαζί τους”.

Ξέρεις ότι ο σκύλος σου θα είναι πάντα εκεί για σένα.

I’m a motherfucking gangster in silence for the record
Tell the world I know it’s too late
Boys and girls, I think I gone cray
Drown inside my vices all day
Won’t you please believe when I say

 “Για να ερωτευτεί ο κόσμος, πρέπει-σίγουρα-να βγει έξω. Και να σηκώσει το βλέμμα του, να δει γύρω του, τι γίνεται. Δεν έχει “μαζευτεί” ο κόσμος απέναντι στο αίσθημα. Κι αν μιλάμε για εφήβους; …Εμένα μου αρέσει να βλέπω πιτσιρίκια να γουστάρονται μεταξύ τους-είναι ωραία εικόνα. Δεν άλλαξε το αίσθημα. Η συνθήκη με τα social media μόνο άλλαξε. Ο κόσμος συνεχίζει να “γουστάρεται” μεταξύ του”…

Wouldn’t you know
We been hurt, been down before
Nigga, when our pride was low
Lookin’ at the world like, “Where do we go?”

“Ο σκύλος μου, ο “Φρέντι” έγινε τεσσάρων. Είναι φουριόζος, ανθρωποκεντρικός ο σκύλος μου, η “κουράδα” μου, τίγκα στο ταπεραμέντο. Τρελαίνεται περισσότερο όταν βλέπει ανθρώπους, παρά σκυλιά. Αυτή η σχέση μου έμαθε πολλά. Όσοι έχουν σκυλί, έχουν άλλη αίσθηση κι άλλη διαχείριση του χρόνου. Αλλάζει το ωράριο σου, το πρόγραμμα σου, η ευθύνη που έχεις απέναντι στο σκυλί. Όταν θα έχω μια δουλειά το πρωί στις δέκα, αυτό σημαίνει αυτομάτως, ότι θα σηκωθώ δύο ώρες νωρίτερα. Κι όχι μισή ώρα να πλυθώ και να φύγω. Αυτό δεν παίζει. Αλλάζει όλο. Ξέρω ότι μπορεί να είμαι όλη μέρα στους δρόμους, μα κάποια στιγμή πρέπει να γυρίσω και στο σπίτι, έστω για μισή ώρα, να δω το σκυλί μου και να το βγάλω βόλτα. Είναι το πλάσμα που έχει την ανάγκη μου. Ο σκύλος είναι αγνός στην συμπεριφορά του απέναντι σου, αδιαπραγμάτευτα. Ξέρεις ότι ο σκύλος σου θα είναι πάντα εκεί για σένα. Τελεία.

Θέλω να βάλω την ισχυρογνωμοσύνη μου, λίγο στην άκρη.

What you want you: a house or a car?
Forty acres and a mule? A piano, a guitar?
Anything, see my name is Lucy, I’m your dog
Motherfucker, you can live at the mall

 

“Γράφω μουσική για θέατρο και μου αρέσει εξίσου. Δεν μπορώ χωρίς τη μουσική. Ετοιμάζω και ένα καινούργιο μουσικό project για να βγει το 2018-ευελπιστώ- με το nickname Inner.D. Το καλοκαίρι θα συνεργαστώ με το Γιάννη Καλαβριανό στο διεθνές εργαστήρι αρχαίου δράματος που θα διεξαχθεί στην Καβάλα, στο Φεστιβάλ Φιλίππων. Θα γράψω μουσική για θεατρική παράσταση που θα ανέβει το Νοέμβριο στη Κύπρο, από τον Στέλιο Καλλιστράτη και τον Γιάννη Καραούλη. Γράφω, αυτό το διάστημα, μουσική για μια ερασιτεχνική ομάδα στην Ακράτα, που θα σκηνοθετήσει ο Ταξιάρχης Χάνος. Ο “Μανδραγόρας” του Μακιαβέλι είναι το έργο. Γράφω μουσικές και για escape room. Μέσα στο καλοκαίρι θέλω να ηχογραφήσω και τις μουσικές και τα τραγούδια από την παράσταση “Δον Κιχώτης” που συνέθεσα. Και -εννοείται- η “Γρανάδα” θα συνεχιστεί τον ερχόμενο χειμώνα. Δεύτερη σεζόν θα πάει και ο “Δον Κιχώτης” στην Αθήνα”.

Every day my logic get another dollar just to keep you
In the presence of your chico… Ah!
I don’t talk about it, be about it, every day I sequel
If I got it then you know you got it, Heaven, I can reach you
Pet dog, pet dog, pet dog, my dog, that’s all

 

“Θέλω να βάλω την ισχυρογνωμοσύνη μου, λίγο στην άκρη. Θέλω να ζητάω κάνα “συγγνώμη” παραπάνω. Να καταλαβαίνω πότε χρειάζεται να λέω συγγνώμη και να την πω. Να λέω την φράση “έχω άδικο”. Με κάτι τέτοια “τρώγομαι” τελευταία. Μικρότερος δεν το καταλάβαινα. Έχω υπάρξει λίγο σκληρός σε αυτά. Τώρα…λέω να μαλακώσω, γιατί ΄νταξει, δεν έχει και νόημα. Θέλω να είμαι πιο μαλακός με τους ανθρώπους. Όπου χρειάζεται κι όπου αξίζει το κόπο”.

Do you hear me, do you feel me? We gon’ be alright

We gon’ be alright / Bonus 4: