“Έχω μια μεγαλύτερη αδερφή, επτά χρόνια έχουμε διαφορά, και είναι φαρμακοποιός. Ο μπαμπάς είναι χειρούργος γιατρός και η μαμά μου ήταν μαία. Με λίγα λόγια, καμία σχέση με το χώρο… Από μικρή ασχολήθηκα με το χορό, τελείωσα την Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή του Δήμου Θεσσαλονίκης. Χόρευα από μικρή και είχα μανία με αυτό. Με εντυπωσίαζε το θέατρο, κάθε φορά που πήγαινα. Το να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, σε μια παράσταση, στη διαδικασία της, έστω, μέσα από άλλο πόστο, ήταν αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Στην αρχή λάτρευα το σύγχρονο χορό, μα όσο μεγαλώνω “γέρνω” προς το κλασικό μπαλέτο. Πλέον, όταν πηγαίνω για δική μου προπόνηση, κάνω μπαλέτο. Με ρωτάς, αν η κίνηση του σώματος πολλές φορές μπορεί να πει και περισσότερα από τις λέξεις….ναι, καλή ερώτηση αυτή και δεν έχω απάντηση, γιατί αυτή ακριβώς η ερώτηση, ήταν ο λόγος που άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο. Ήταν στη φάση που αναρωτιόμουν γιατί δεν μου φτάνει αυτό που κάνω- κάπως σα να μην μου έφταναν τα πράγματα. Ακόμα, πολλές φορές, δεν μου φτάνουν και οι λέξεις. Ένας συνδυασμός πραγμάτων είναι το ιδανικό, για το τι θες να επικοινωνήσεις. Από την άλλη, τελείως σαν εσωτερική λειτουργία, θεωρώ ότι το σώμα έχει μια πάρα πολύ ισχυρή μνήμη και βίωμα. Το σώμα λαμβάνει ισχυρό βίωμα και αποτύπωμα. Αυτά που γράφονται στο σώμα σου, μπορεί να είναι πιο έντονα από αυτά που θα γραφτούν στην εγκεφαλική μνήμη όσων ακούσεις από τις λέξεις. Μωρέ, είναι σα να θέλεις να δείξεις την αγάπη σου σε κάποιον και δεν ξέρεις σε τι λέξεις να τη βάλεις. Καμιά φορά, όταν χαμογελάσεις ή αγκαλιάσεις έναν άνθρωπο, λες περισσότερα από τις λέξεις. Δεν έχω θέσφατη απάντηση να σου δώσω…είναι ο λόγος που με κάνει να βρίσκομαι σε αναζήτηση και συνεχή έρευνα”…

“Όταν πέρασα στη Δραματική Σχολή, στις εισαγωγικές πήγα τελείως διερευνητικά, απλά είχα μια αισιοδοξία μέσα μου και πίστευα- κάπως- αν κάνω γι αυτό, οι άνθρωποι θα το δούνε και θα περάσω. Το είδα σαν “δεν έχω να χάσω απολύτως τίποτα”. Δεν το πίστευα και συνέβη! Όταν, λοιπόν, ξεκίνησα, άνοιξε ένας τεράστιος κόσμος για μένα. Ήρθα αντιμέτωπη σε πολλά πράγματα με τον εαυτό μου, με το πως αντιμετωπίζω το κόσμο και την ομαδικότητα. Ήρθα αντιμέτωπη, όχι μόνο με πρακτικά ζητήματα, αλλά και με βαθιά υπαρξιακά”.

“Ο Ταξιάρχης Χάνος υπήρξε ένας καθηγητής- σημείο αναφοράς μου, αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω έναν. Είναι ένας δάσκαλος με τεράστια πειθαρχία και μεγάλη ενσυναίσθηση. Έβρισκε πάντα, τα σημεία που έπρεπε να δουλέψω. Αυτό, συχνά, με “ξεβόλευε” και έτσι μου δημιουργούσε φόβο, αμηχανία, δυσκολία που έπρεπε και αυτά να τα δουλέψω. Όλα αυτά γινόντουσαν σε πλαίσιο με τεράστιο σεβασμό, “με ζόριζε” όλο αυτό, μα- εκ των υστέρων- καταλάβαινα πόσο καλό μου έκανε. Όλα γινόντουσαν προς όφελός μου. Και επίσης,ο Ταξιάρχης μου έμαθε, ότι μετά τη Σχολή, η έκθεση στο θέατρο είναι μεγάλη, και κάπως με “οχύρωσε” στο να μην παίρνω προσωπικά, όλα αυτά τα ζητήματα. Σε ενεστώτα χρόνο, συναντιόμαστε και πλέον μιλάμε για αυτό που συμβαίνει τώρα, σε άλλη βάση. Και είναι πολύ ωραίο αυτό…Ήταν και ο Γιάννης Ρήγας- στα χρόνια της Σχολής- που με το δικό του τρόπο, μου άνοιξε έναν άλλο ορίζοντα για το πόση δουλειά επιβάλλεται. Μου έδωσε το πείσμα και τη λατρεία σε αυτό που κάνω. Να έχω πάθος για αυτό που κάνω. Πέστο και σαν θρησκεία”…

“Πρώτη παράσταση που έπαιξα επαγγελματικά ήταν το “Γκιακ” του Δημοσθένη  Παπαμάρκου, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη. Ακολούθησε έργο με το Γιάννη Παρασκευόπουλο, και μεταξύ άλλων, πρώτος “μεγάλος” πρωταγωνιστικός ρόλος, η “Μόλλυ Σουήνη”. Όταν είναι “επάνω σου” πολλά πράγματα από τη παράσταση, όπως συμβαίνει και τώρα, είναι μεγάλη η ευθύνη. Οπότε, αντίστοιχα μεγαλώνουν και όλα τα άλλα…μεγαλώνουν οι αγωνίες, ο φόβος, μεγαλώνει- προφανώς- η δουλειά…όλα “πάνε” σε συνάρτηση. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, χαίρομαι πάρα πολύ. Χαίρομαι απίστευτα, όταν έχω να δουλέψω κάτι τόσο “μεγάλο” και σημαντικό. Έχω την ορμή και τη λαχτάρα “να τα πω”, οπότε ενθουσιάζομαι και ενεργοποιούμαι σε βαθμό που με χαίρομαι. Και ας είναι ζόρικο”…

“Για να παίξω τον “Καλό άνθρωπο του Σε Τσουάν”, μαζεύω δυνάμεις όλη τη μέρα. Εννοείται! Μετά τη παράσταση, είμαι πάρα πολύ κουρασμένη. Ή θα πάω κατευθείαν σπίτι ή χρειάζομαι μία- δύο ώρες για να αποφορτιστώ- οπότε κάνω παρέα με δυο καλούς φίλους. Δεν θέλω να σκορπάω ενέργεια. Δεν έχω κουράγιο για κάτι παραπάνω από αυτά….Πώς έγινε η συνεργασία με το Δημήτρη Καραντζά; Σε τελείως περίεργη φάση, είχα αποφασίσει να φύγω από τη Θεσσαλονίκη, είχα κουραστεί κάπως από διάφορα πράγματα, αποφασίζω να παραιτηθώ από το Κρατικό και να φύγω. Σε όλη αυτή την -εν εξελίξει- διαδικασία, ο Δημήτρης έκανε ακρόαση στο Κρατικό και είπα μέσα μου, “θα πάω, δεν έχω να χάσω κάτι”, ήταν μια ευκαιρία να τον “συναντήσω” επαγγελματικά. Δεν είχα προσδοκίες επιτυχίας. Πήγε καλά η ακρόαση, ήταν ωραίο το κλίμα, ένιωσα ασφάλεια- καθόλου άγχος. Κι ύστερα, ένα βράδυ δέχομαι ένα μήνυμα από το Δημήτρη, ότι “σε διάλεξα γι αυτό το ρόλο”. Δεν το πίστευα! Έδωσα σε μια φίλη μου το κινητό, να το διαβάσει, “έχω χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, πέσμου σε παρακαλώ, αν το διάβασα καλά το μήνυμα και δεν ονειρεύομαι”. Στο δε κείμενο έγραφε πως “έμαθα ότι θες να φύγεις, γι αυτό και παίρνω το θάρρος να σε ρωτήσω νωρίτερα”. Προφανώς και θα έμενα γι αυτό. Έτσι και παρέμεινα στη Θεσσαλονίκη, γι αυτό το έργο και το ρόλο. Προφανώς και ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου”.

“Η Θεσσαλονίκη έχει “ταβάνια”. Εξαρτάται που τοποθετεί ο καθένας τον πήχη του. Αν είσαι ευχαριστημένος από όσα σου δίνει η Θεσσαλονίκη, παίρνεις ως ανταμοιβή μια ήρεμη ζωή, με καλή ποιότητα. Αν έχεις στο μυαλό σου να κατακτήσεις και άλλα πράγματα, να μη νιώθεις το “ταβάνι”, η Θεσσαλονίκη δεν σου προσφέρει επιλογές. Μακάρι να μπορούσε. Κάπως έτσι το σκέφτομαι. Και θέλω πάντα σε αυτό που κάνω, να είναι η απόλυτη επιλογή μου. Να στο πω και αλλιώς; Κι ένας σκηνοθέτης που έχει ηθοποιούς “με το ζόρι” γιατί αυτό “λέει η σύμβασή τους” κι αυτός δεν περνάει ωραία στις πρόβες μιας παράστασης. Και οι δύο πλευρές θέλει να έχουμε τη πεποίθηση της παρουσίας μας εκεί, σε επικοινωνία και συνεργασία. Αλλιώς, κάτι δεν θα πάει καλά. Θέλει και οι δύο πλευρές να το θέλουμε. Υπήρξα τυχερή στη πορεία μου, είχα καλές συνεργασίες και με τους σκηνοθέτες και με τους συναδέλφους. Είμαι ευγνώμων για όσα πήρα από το Κ.Θ.Β.Ε., όλα αυτά τα χρόνια που είμαι εδώ”…

“Αν ο άνθρωπος γεννιέται με το καλό ή το κακό να υπερτερεί μέσα του; Πιστεύω ότι γεννιόμαστε και με τα δύο. Μέσα μας, υπάρχουν όλες οι αντιθέσεις, και απλώς κάποια πράγματα μας ενεργοποιούν προς τη μία κατεύθυνση, και άλλα προς την αντίθετη. Το ιδανικό είναι να έχουμε συνείδηση του ποια από τις δύο καταστάσεις, χρησιμοποιούμε. Αλλά, να σου πω και κάτι; Το είπες “το κακό”…εγώ, νομίζω, ότι είναι ένας άνθρωπος σε αδιέξοδο. Που, απλά, έπρεπε να βγάλει μια άλλη συμπεριφορά προς τα έξω, και δεν την είχε πριν. Γι αυτό, κάποια γεγονότα, μας “ενεργοποιούν”. Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Οι εμπειρίες μας, τα βιώματα μας, ο τρόπος που μας έχουν συμπεριφερθεί, κάπου- κάτι γίνεται, και βγάζουν άλλες πλευρές μας, κάθε φορά. Και κάπου μπερδευόμαστε και δεν ξέρουμε πως θα πάρουν οι άλλοι αυτό που κάνουμε…πάρε παράδειγμά…πολλοί λένε ότι, η ευγένεια είναι αδυναμία…δεν το πιστεύω! Η ευγένεια είναι δύναμη”.

“Φέτος, τα πρωινά πηγαίνω στη Σχολή Καλών Τεχνών, έδωσα κατατακτήριες και πέρασα, μέσα από μια προσωπική μου αναζήτηση. Είχα παραπάνω ερωτήσεις από τις απαντήσεις που μου δίνει το θέατρο, και μπήκα. Όταν πηγαίνω στις διαλέξεις περνάω υπέροχα- η εξεταστική δεν μου αρέσει και τόσο, διάβασμα γαρ, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας! Για πέντε χρόνια θα ασχολούμαι στο προπτυχιακό μου”.

“Στη τελευταία παράσταση του “Σε Τσουάν”, πέρυσι, καθόμασταν με το Δημήτρη Καραντζά και συζητούσαμε. Κάποια στιγμή μου λέει, “σκέφτομαι να ερμηνεύσεις την “Τέα” στην Έντα Γκάμπλερ”. Κοκάλωσα. Έκανα κάποια δευτερόλεπτα παύση, θυμάμαι τον ρώτησα- πάνω από πέντε φορές- αν το εννοεί ή απλά το σκέφτεται. “Όχι”, μου λέει, “σου λέω να κάνεις την “Τέα” στην  “Έντα Γκάμπλερ” στην Αθήνα, στο θέατρο Προσκήνιο”. Το χαμόγελο μου, βραδιάτικα, δεν εκφράζεται. Ήθελα να τσιρίξω από χαρά! Έμεινα σιωπηλή. Ακόμα και τώρα που θυμάμαι το ενσταντανέ, πάλι είμαι χαρούμενη”.

“Ο Δημήτρης με συγκινεί. Ο χαρακτήρας του…Ο Δημήτρης Καραντζάς έχει τεράστια ενσυναίσθηση. Έχει έντονο συναισθηματισμό με πολλές εκφάνσεις και χρώματα. Αυτό, δεν το συναντάω σε πολλούς ενήλικες, με τέτοια μόρφωση. Κατορθώνει και συνδυάζει τη λογική με το συναίσθημα, με ισορροπία. Και τόσο πλούσιο συναίσθημα, δεν έχω ξανασυναντήσει. Με συγκινεί το πάθος του για το θέατρο. Ο Δημήτρης δίνεται με το όλον του, στο θέατρο. Το θέατρο είναι η ζωή του”.

“Πάντα έμενα στο κέντρο. Τώρα είμαι στην Παύλου Μελά, έμενα Καμάρα, έχω μείνει απέναντι από το “Berlin”, στη Βενιζέλου πάνω από το “Κρητικό καφενείο”, όπου θες έχω μείνει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όλα αυτά τα χρόνια. Όταν γνωρίζεις μέσα από τη δουλειά ανθρώπους και γινόμαστε φίλοι ζωής, είναι το καλύτερο μου. Ας πούμε, η Θαλασσινή…όπως και πολλοί ακόμα! Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να μου συμβεί”.

“Τώρα ετοιμάζομαι για Αθήνα, δεν έχω τελειώσει ακόμα, μαζεύω πράγματα, πακετάρω. Τί θα πάρω μαζί μου και τι όχι. Όσο μπορώ πετάω πράγματα, κάθε φορά που μετακομίζω, αλλά μου στοιχίζει συναισθηματικά. Και στα υλικά και στα άυλα, όταν είναι να αποκοπώ και να πετάξω, μου στοιχίζει. Αλλά όταν πετάς, δημιουργείς χώρο. Και αυτό είναι ωραίο, γιατί έρχονται καινούργια”…

“11 του Νοέμβρη, με το τέλος της παράστασης “Ο καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν” φεύγω για Αθήνα, ξεκινάμε πρόβες. Πάλι κέντρο θα μείνω, στου Γκύζη. Τί -σίγουρα- θα πάρω μαζί μου; Το κείμενο της “Έντα Γκάμπλερ”! Αυτό -οπωσδήποτε- δεν πρέπει να το ξεχάσω! Οτιδήποτε άλλο και να λησμονήσω….κάτι θα γίνει!”…