at a glance
Top

Σοφία Φιλιππίδου

σε ένα βαγόνι με εύθραυστο θηλυκό

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | νίκος πανταζάρας, πηνελόπη γερασίμου, βαγγέλης μασιάς */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

“Θυμάμαι λίγα πράγματα από τα Χριστούγεννα, όταν ήμουν μικρή, γιατί δεν μας πετυχαίνανε σπίτι μας οι γιορτές… υπήρχε μια στεναχώρια, μάλλον λόγω φτώχειας … μια φορά όμως, η γιαγιά μου από την μεριά του μπαμπά μου, μας έφερε μπάλες για το χριστουγεννιάτικο δέντρο… και θυμάμαι με τι φόβο και τρόμο- με δέος σχεδόν- τις άγγιζα… όταν μου έσπασε μια στα χέρια, έκλαιγα όλη την νύχτα”. Η Σοφία Φιλιππίδου στο rejected…

rejected: Πώς είναι να επιστρέφεις στην πατρίδα και να κάνεις γιορτές; Τι περιμένει να συναντήσει στην επαναφορά της, το κορίτσι που γεννήθηκε στα εβραϊκά, πίσω από το Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης;

Σ.Φ.: Είναι συγκινητικό, γιατί πρώτη φορά πηγαίνω στην Θεσσαλονίκη και στο σπίτι της μάνας μου και η μάνα μου δεν θα είναι εκεί. Δεν ξέρω τι περιμένει ο κόσμος από μένα. Έφυγα το ’85 μετά την επιτυχία της “Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης” με την “Βεγγέρα” του Ηλία Καπετανάκη. Έχω πάει πάλι με το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» του Άκη Δήμου και με τον μονόλογο «Η Έκτη Καρυάτιδα» των αδελφών Κούφαλη. Έχω κάνει άλλα πράγματα εντωμεταξύ, δικά μου που αγαπώ που δεν γνωρίζω αν οι Θεσσαλονικείς τα ξέρουν, δεν μπόρεσα να τους τα δείξω- δεν είναι εύκολο. Στο Κ.Θ.Β.Ε. δεν είχα την τύχη να παίξω –θα ήταν μια λύση– υπάρχει μια περιέργεια, μια αγωνία, πώς θα μας δεχτούν. Εμφανίζομαι πρώτη φορά με τον Λάκη Λαζοπουλο στην σκηνή. Αυτό είναι μια είδηση, έτσι το βλέπω εγώ και έχει μια σημασία και μια αξία… Περιμένω λοιπόν την υποδοχή του κοινού.

Δεν την χόρτασα την πόλη μου

rejected: Η Θεσσαλονίκη τι πρεσβεύει στην καρδιά σας;

Σ.Φ.: Η Θεσσαλονίκη είναι εκείνων όλων που την αγάπησαν, δούλεψαν εκεί και την τίμησαν… Έτυχε να γεννηθώ εκεί και την αγαπώ γι’ αυτό και γιατί εκεί έφτασε η γιαγιά μου από την Ανατολική Ρωμυλία και η άλλη γιαγιά μου από την Μ. Ασία με τον ορφανό πατέρα μου, μιας και τον παππού μου τον έσφαξαν οι Τούρκοι… Έχει μνήμες : την γειτονιά που γεννήθηκα πίσω από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης στα Εβραϊκά. Το εβραϊκό δημοτικό σχολείο. Το Δ’ Γυμνάσιο Θηλέων στην Αγία Σοφία. Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το Κρατικό Ωδείο, όπου έβγαλα την Δραματική σχολή… το θέατρο “Αμαλία” και “Άνετον”, όπου έπαιξα πρώτη φορά θέατρο με το Θεατρικό Εργαστήρι της «Τέχνης», την Πειραματική Σκηνή, πέντε χρόνια χειμώνα-καλοκαίρι… την παραλία, το ζαχαροπλαστείο Αχίλλειον… τους πρώτους έρωτες, έχει ακόμα και σήμερα την γειτονιά της μάνας μου την Ραμόνα ή Ξηροκρήνη στην ενορία του Αγίου Νικολάου, που πέρασα τα τελευταία είκοσι χρόνια όλα τα καλοκαίρια και τα Πάσχα της ζωής μου. Η Θεσσαλονίκη είναι τα αδέλφια μου… έχω τους φίλους μου, τον Νίκο Ναουμίδη, που δεν ζει πια και μου λείπει, την Μαίρη Περπερίδου που κατέφυγε στην ηρεμία του χωριού της Γουμένισσα κοντά στα σύνορα, έχει την Χρυσούλα Παλιαδέλη την αρχαιολόγο φίλη μου και άλλους ακόμη τον Χρίστο Διάφα που είναι μισός Θεσσαλονικιός μισός Αθηναίος κι αυτός, και πολλούς άλλους γνωστούς και φίλους, ηθοποιούς, παλιούς μου συνάδελφους, που αγαπώ και σκέφτομαι συχνά. Δεν την χόρτασα την πόλη μου. Δεν την έζησα καλά- καλά κι ας έφυγα μεγάλη, όλο δουλειά και δουλειά. Έχω όμως κάποιες καλές αναμνήσεις, όταν κατάφερνα να ξεφύγω στα αγαπημένα μου μπαράκια της Παύλου Μελά και στην Μητροπόλεως…

rejected: Στις μέρες μας, ποιες σκέψεις καθημερινότητας σας φέρνουν σε… απελπισία;

Σ.Φ.: Σήμερα και πάντα με απελπίζει η συναναστροφή μου με το δημόσιο, με τους λογιστές, τους δικηγόρους, με το τραπεζικό σύστημα… με ό,τι έχει σχέση με διαχείριση χρημάτων. Με απελπίζει το αδιέξοδο της κατάστασης στην οποία περιήλθαμε και πως το σύστημα μας εγκλώβισε σε μια φυλακή που δεν μας αξίζει. Οι πόλεμοι συμφερόντων, οι πρόσφυγες, η ασυνεννοησία των λαών, η διχόνοια, τα πολιτικά αλληλοκαρφώματα, το αμετανόητο, η ατιμωρησία, η διαφθορά… αλλά δεν σταματώ να ζω και να εργάζομαι, να σκέφτομαι και να βρίσκω ανάσες ζωής και διαφυγής μέσα από την καθημερινότητα, στην δημιουργία και το θέατρο.

...προσωπικά δεν μετράω τα πράγματα με το χρήμα

rejected: “Δέκα Μικροί Μήτσοι” το 1997, σε “τηλεοπτικό διάλογο” με το Λάκη Λαζόπουλο: “Κάρτα, θέλω να με πάρεις κάρτα. Την σήμερον ημέρα, πληρώνεις αν δεν έχεις λεφτά. Αν έχεις λεφτά, δίνεις κάρτα. Στις μέρες μας, αν δεν έχεις κάρτα, δεν υπάρχεις”. Είκοσι χρόνια μετά, τι άλλαξε στη νοοτροπία του Έλληνα; Ακόμη το χρήμα, δεν είναι ο μεγαλύτερος Θεός μας;

Σ.Φ.: Ναι. Το χρήμα και το συμφέρον είναι αυτό που καταλαβαίνουν όλοι καλύτερα. Δηλαδή ακόμα και οι ερωτικές σχέσεις περνάνε μέσα από το τι μου δίνεις τι σου δίνω, τόσα παίρνω τόσα θα σου δώσω πίσω… έτυχε να με ρωτήσει μια νέα κοπέλα «πόσο κάνει, άραγε, αυτό το δώρο που μου χάρισαν, για να γυρίσω πίσω ένα αντίστοιχο πάνω -κάτω στην ίδια τιμή;». Όπως παλιά, που κρατούσαμε τα μπουκάλια με το λικέρ και καμιά φορά γινότανε λάθος και τα γυρνούσαμε εκεί από όπου τα παίρναμε. Δεν μετριέται όμως η αγάπη έτσι, ούτε οι καλές σχέσεις με τους φίλους μας. Για μένα δεν θα έπρεπε να μετριούνται έτσι ούτε οι συνεργασίες μας… προσωπικά δεν μετράω τα πράγματα με το χρήμα…

 

rejected: Το μπαλκόνι σας, είναι ένα μικρό “παράρτημα” φύσης. Αγαπάτε πολύ τα λουλούδια. Αλήθεια.. πέρα από νερό, κάθε λογής “σπόρος” για να ανθίσει, χρειάζεται φροντίδα και -τρόπον τινά-ομιλία στην καθημερινότητα; Και τα άνθη την κουβέντα σου δεν θέλουν, για να μοσχοβολήσουν;

Σ.Φ.: Ναι, το μπαλκόνι μου το φροντίζω είκοσι χρόνια Έχω εκατό και γλάστρες, κάνω “μεταμοσχεύσεις” και αποκτώ όλο και καινούργια άνθη. Κάποτε είχα καλλωπιστικά, σήμερα έχω πλέον και δεντράκια, ελιές, ροδιά, αμπέλι, λεμονιά… και βοτάνια, μέντα, δυόσμο… πολλά κακτάκια που γεννάνε και πολλαπλασιάζονται. Σπέρνω κάθε χρόνο βασιλικούς και πολλά αναρριχητικά που τα αγαπώ πολύ. Θέλουν νερό, πού και πού κλάδεμα, καμιά φορά λίγο λίπασμα, μα κυρίως να τα αγαπάς, να τα χαϊδεύεις, να μιλάς -σχεδόν- μαζί τους. Εγώ, πολλές φορές, τα φιλάω και τα θαυμάζω τόσο, που ταράζομαι και μου βγαίνουν επιφωνήματα χαράς …

 

rejected: Πριν τη Θεσσαλονίκη, κι ενώ φέτος το “Απελπισίτο” παρουσιάζεται κάθε Δευτερότριτο στο θέατρο ΑΘΗΝΩΝ, τις υπόλοιπες μέρες κάνατε πανελλαδική περιοδεία. Αλήθεια, σε αυτή τη “χειμωνιάτικη βόλτα” στην Ελλάδα, τι σας εξέπληξε;

 

Σ.Φ.: Μου φαίνεται ότι η επαρχία πάει όλο και καλύτερα. Υπάρχει μια ανάγκη αναμόρφωσης και ανάπλασης… οι δήμαρχοι προσπαθούν γίνονται πεζοδρομήσεις και στολίσματα και μου φάνηκαν οι πόλεις περιποιημένες αν και την ώρα που φτάνουμε -πάντοτε- δεν βλέπω ανθρώπους στο δρόμο… δηλαδή μου κάνει εντύπωση πως φτάνω σε μια άδεια πόλη και μετά το βράδυ γεμίζει το θέατρο… Κατά τα άλλα, η επαρχία προσπαθεί να μιμηθεί την πρωτεύουσα και αυτό άλλοτε πετυχαίνει κι άλλοτε όχι…

rejected: Το καλοκαίρι θα είστε στους “Βάτραχους” του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα, κινησιολογία Σοφίας Πάσχου και σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. Γιατί είπατε το “ναι” μετά από αρκετά χρόνια σε καλοκαιρινή περιοδεία με Αριστοφάνη;

 

Σ.Φ.: Γιατί οι “Βάτραχοι” είναι μια από τις καλύτερες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Γιατί θα συνεχίσω την συνεργασία μου με τον Λάκη Λαζόπουλο. Γιατί θα παίξω τον “Διόνυσο”. Γιατί θα πάω στην Επίδαυρο, που είναι ασυναγώνιστο θέατρο. Γιατί θα έχω ένα νέο, ταλαντούχο σκηνοθέτη, τον Κώστα Φιλίππογλου, ο οποίος μας έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα δουλειάς.

rejected: Μεγάλος ντόρος έγινε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών, για πολύ Αριστοφάνη, “διπλές” προτάσεις, απορρίψεις και διπλοθεσίες ιδιοτήτων… ποια είναι η γνώμη σας για όλα αυτά;

 

Σ.Φ.: Έχουμε συνηθίσει στα παράπονα και στις αιχμές για αδικίες… εμένα δεν μου αρέσει να εμπλέκομαι σ’ αυτά και νομίζω αυτό συμβαίνει γιατί και το φεστιβάλ Αθηνών και η Επίδαυρος περιβάλλεται από μια τέτοια αίγλη, που όλοι θέλουμε να είμαστε εκεί κάθε χρόνο. Φυσικά υπάρχουν και κάποια χρήματα που σήμερα είναι δυσεύρετα, αλλά όλοι μας περιμένουμε την σειρά μας και πρέπει να κάνουμε υπομονή, γιατί δεν χωράμε κάθε χρόνο όλοι, ούτε χωράνε πάντα οι ίδιοι.

rejected: Στην εποχή του “αδηφάγου” internet, όπου αν ένα δημόσιο πρόσωπο εκφράσει και μια-κατά πολλούς-ακραία άποψη, δέχεται επικρίσεις, κατακρίσεις και γίνεται…viral σχολιασμού, η αλήθεια της προσωπικότητας του καθενός είναι δυνατό να “φιμώνεται”, μόνο και μόνο για να είναι “πολυπληθώς αποδεκτός”;

 

Σ.Φ.: Να σκεφτούμε ποιος είναι αυτός που μας φιμώνει. Σήμερα ο καθένας έχει το δικό του κανάλι, με τις δικές του φωτογραφίες, όπου ανεβάζει τις απόψεις του, την γνώμη του, τις κριτικές του, τις συνταγές του, τα ποιήματά του, τις δουλειές του… ποτέ άλλοτε δεν είχαμε αυτήν την ευκολία να λέμε και να κάνουμε ό,τι να ‘ναι …. Επομένως, τόσο εκτεθειμένοι που είμαστε όλοι στα social media, είμαστε και ευάλωτοι. Χρειάζεται προσοχή, υπάρχουν και «κυνηγοί» των likes. Η άποψη των δημοσίων προσώπων ανακυκλώνεται γιατί πουλάει. Το δημόσιο πρόσωπο, όμως, δεν φιμώνεται κατά την γνώμη μου-όχι! Mπορεί να μιλάει και να απαντάει. Πάντα μπορούσε, τώρα πιο εύκολα… ο απλός άνθρωπος είναι το θέμα… τι κάνει ο απλός άνθρωπος

rejected: Έχετε χάσει τον πατέρα σας, και μόλις πέρυσι την μητέρα σας….οι άνθρωποι που μας αγαπάνε, μας “παρακολουθούν” από ψηλά; Γίνονται “άυλη” παρηγοριά μας;

 

Σ.Φ.: Εγώ δεν νομίζω ότι ακριβώς μας παρακολουθούν αλλά δεν αισθάνομαι και ξεκομμένη από αυτούς που φεύγουνε. Νοιώθω ότι παίρνω «δώρα» από τους φευγάτους, επικοινωνώ μαζί τους στα όνειρά μου και μου στέλνουν καλά και κακά μηνύματα. Με συντροφεύουν και με παρηγορούν στα δύσκολα… υπάρχει συνείδηση.

Είναι όμορφη διαδικασία η ομαδικότητα στο θέατρο, πόσο μάλλον όταν η κεφαλή έχει να προτείνει και να εμπνεύσει

rejected: “Δέκα Μικροί Μήτσοι” το 1997, σε “τηλεοπτικό διάλογο” με το Λάκη Λαζόπουλο: “Κάρτα, θέλω να με πάρεις κάρτα. Την σήμερον ημέρα, πληρώνεις αν δεν έχεις λεφτά. Αν έχεις λεφτά, δίνεις κάρτα. Στις μέρες μας, αν δεν έχεις κάρτα, δεν υπάρχεις”. Είκοσι χρόνια μετά, τι άλλαξε στη νοοτροπία του Έλληνα; Ακόμη το χρήμα, δεν είναι ο μεγαλύτερος Θεός μας;

Σ.Φ.: Ναι. Το χρήμα και το συμφέρον είναι αυτό που καταλαβαίνουν όλοι καλύτερα. Δηλαδή ακόμα και οι ερωτικές σχέσεις περνάνε μέσα από το τι μου δίνεις τι σου δίνω, τόσα παίρνω τόσα θα σου δώσω πίσω… έτυχε να με ρωτήσει μια νέα κοπέλα «πόσο κάνει, άραγε, αυτό το δώρο που μου χάρισαν, για να γυρίσω πίσω ένα αντίστοιχο πάνω -κάτω στην ίδια τιμή;». Όπως παλιά, που κρατούσαμε τα μπουκάλια με το λικέρ και καμιά φορά γινότανε λάθος και τα γυρνούσαμε εκεί από όπου τα παίρναμε. Δεν μετριέται όμως η αγάπη έτσι, ούτε οι καλές σχέσεις με τους φίλους μας. Για μένα δεν θα έπρεπε να μετριούνται έτσι ούτε οι συνεργασίες μας… προσωπικά δεν μετράω τα πράγματα με το χρήμα…

 

rejected: Το μπαλκόνι σας, είναι ένα μικρό “παράρτημα” φύσης. Αγαπάτε πολύ τα λουλούδια. Αλήθεια.. πέρα από νερό, κάθε λογής “σπόρος” για να ανθίσει, χρειάζεται φροντίδα και -τρόπον τινά-ομιλία στην καθημερινότητα; Και τα άνθη την κουβέντα σου δεν θέλουν, για να μοσχοβολήσουν;

Σ.Φ.: Ναι, το μπαλκόνι μου το φροντίζω είκοσι χρόνια Έχω εκατό και γλάστρες, κάνω “μεταμοσχεύσεις” και αποκτώ όλο και καινούργια άνθη. Κάποτε είχα καλλωπιστικά, σήμερα έχω πλέον και δεντράκια, ελιές, ροδιά, αμπέλι, λεμονιά… και βοτάνια, μέντα, δυόσμο… πολλά κακτάκια που γεννάνε και πολλαπλασιάζονται. Σπέρνω κάθε χρόνο βασιλικούς και πολλά αναρριχητικά που τα αγαπώ πολύ. Θέλουν νερό, πού και πού κλάδεμα, καμιά φορά λίγο λίπασμα, μα κυρίως να τα αγαπάς, να τα χαϊδεύεις, να μιλάς -σχεδόν- μαζί τους. Εγώ, πολλές φορές, τα φιλάω και τα θαυμάζω τόσο, που ταράζομαι και μου βγαίνουν επιφωνήματα χαράς …

 

rejected: Πριν τη Θεσσαλονίκη, κι ενώ φέτος το “Απελπισίτο” παρουσιάζεται κάθε Δευτερότριτο στο θέατρο ΑΘΗΝΩΝ, τις υπόλοιπες μέρες κάνατε πανελλαδική περιοδεία. Αλήθεια, σε αυτή τη “χειμωνιάτικη βόλτα” στην Ελλάδα, τι σας εξέπληξε;

 

Σ.Φ.: Μου φαίνεται ότι η επαρχία πάει όλο και καλύτερα. Υπάρχει μια ανάγκη αναμόρφωσης και ανάπλασης… οι δήμαρχοι προσπαθούν γίνονται πεζοδρομήσεις και στολίσματα και μου φάνηκαν οι πόλεις περιποιημένες αν και την ώρα που φτάνουμε -πάντοτε- δεν βλέπω ανθρώπους στο δρόμο… δηλαδή μου κάνει εντύπωση πως φτάνω σε μια άδεια πόλη και μετά το βράδυ γεμίζει το θέατρο… Κατά τα άλλα, η επαρχία προσπαθεί να μιμηθεί την πρωτεύουσα και αυτό άλλοτε πετυχαίνει κι άλλοτε όχι…

rejected: Το καλοκαίρι θα είστε στους “Βάτραχους” του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα, κινησιολογία Σοφίας Πάσχου και σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. Γιατί είπατε το “ναι” μετά από αρκετά χρόνια σε καλοκαιρινή περιοδεία με Αριστοφάνη;

 

Σ.Φ.: Γιατί οι “Βάτραχοι” είναι μια από τις καλύτερες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Γιατί θα συνεχίσω την συνεργασία μου με τον Λάκη Λαζόπουλο. Γιατί θα παίξω τον “Διόνυσο”. Γιατί θα πάω στην Επίδαυρο, που είναι ασυναγώνιστο θέατρο. Γιατί θα έχω ένα νέο, ταλαντούχο σκηνοθέτη, τον Κώστα Φιλίππογλου, ο οποίος μας έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα δουλειάς.

rejected: Μεγάλος ντόρος έγινε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών, για πολύ Αριστοφάνη, “διπλές” προτάσεις, απορρίψεις και διπλοθεσίες ιδιοτήτων… ποια είναι η γνώμη σας για όλα αυτά;

 

Σ.Φ.: Έχουμε συνηθίσει στα παράπονα και στις αιχμές για αδικίες… εμένα δεν μου αρέσει να εμπλέκομαι σ’ αυτά και νομίζω αυτό συμβαίνει γιατί και το φεστιβάλ Αθηνών και η Επίδαυρος περιβάλλεται από μια τέτοια αίγλη, που όλοι θέλουμε να είμαστε εκεί κάθε χρόνο. Φυσικά υπάρχουν και κάποια χρήματα που σήμερα είναι δυσεύρετα, αλλά όλοι μας περιμένουμε την σειρά μας και πρέπει να κάνουμε υπομονή, γιατί δεν χωράμε κάθε χρόνο όλοι, ούτε χωράνε πάντα οι ίδιοι.

rejected: Στην εποχή του “αδηφάγου” internet, όπου αν ένα δημόσιο πρόσωπο εκφράσει και μια-κατά πολλούς-ακραία άποψη, δέχεται επικρίσεις, κατακρίσεις και γίνεται…viral σχολιασμού, η αλήθεια της προσωπικότητας του καθενός είναι δυνατό να “φιμώνεται”, μόνο και μόνο για να είναι “πολυπληθώς αποδεκτός”;

 

Σ.Φ.: Να σκεφτούμε ποιος είναι αυτός που μας φιμώνει. Σήμερα ο καθένας έχει το δικό του κανάλι, με τις δικές του φωτογραφίες, όπου ανεβάζει τις απόψεις του, την γνώμη του, τις κριτικές του, τις συνταγές του, τα ποιήματά του, τις δουλειές του… ποτέ άλλοτε δεν είχαμε αυτήν την ευκολία να λέμε και να κάνουμε ό,τι να ‘ναι …. Επομένως, τόσο εκτεθειμένοι που είμαστε όλοι στα social media, είμαστε και ευάλωτοι. Χρειάζεται προσοχή, υπάρχουν και «κυνηγοί» των likes. Η άποψη των δημοσίων προσώπων ανακυκλώνεται γιατί πουλάει. Το δημόσιο πρόσωπο, όμως, δεν φιμώνεται κατά την γνώμη μου-όχι! Mπορεί να μιλάει και να απαντάει. Πάντα μπορούσε, τώρα πιο εύκολα… ο απλός άνθρωπος είναι το θέμα… τι κάνει ο απλός άνθρωπος

rejected: Έχετε χάσει τον πατέρα σας, και μόλις πέρυσι την μητέρα σας….οι άνθρωποι που μας αγαπάνε, μας “παρακολουθούν” από ψηλά; Γίνονται “άυλη” παρηγοριά μας;

 

Σ.Φ.: Εγώ δεν νομίζω ότι ακριβώς μας παρακολουθούν αλλά δεν αισθάνομαι και ξεκομμένη από αυτούς που φεύγουνε. Νοιώθω ότι παίρνω «δώρα» από τους φευγάτους, επικοινωνώ μαζί τους στα όνειρά μου και μου στέλνουν καλά και κακά μηνύματα. Με συντροφεύουν και με παρηγορούν στα δύσκολα… υπάρχει συνείδηση.

rejected: Κι αν σας έδινα μια “σκάλα για το φεγγάρι”, και την ανεβαίνατε, τι θα ζητούσατε από τη “νύχτα” να φέρει σε αυτή την “μεγάλη πόλη” της στρογγυλής γης;

 

Σ.Φ.: Πάντα ονειρεύομαι ένα εξωγήινο. Έχω κολλήσει στην ιδέα πως οι εξωγήινοι είναι καλοί άνθρωποι, γιατί τάχα είναι πιο έξυπνοι από εμάς και πως τα έχουν λύσει τα θέματά τους και σταμάτησαν τις φαγωμάρες. Ο δικός μου ο εξωγήινος -αν είχα αυτήν την σκάλα- θα ήταν διάφανος, όμορφος, σιωπηλός και αληθινός, ειλικρινής και θα μου έφερνε αγάπη και καλοσύνη, αυτά θα ήταν τα πιο πολύτιμα δώρα.

rejected: Τι σας λείπει περισσότερο από το Νίκο Ναουμίδη;

 

Σ.Φ.: Μου λείπει η διαθεσιμότητά του, η ευγένειά του, -ήταν ιππότης με τις γυναίκες- η ησυχία και η ηρεμία του Νίκου Ναουμίδη. Είχα ένα φίλο -πάντα παρόντα με χιούμορ- και μάθαινα όλα τα νέα της πόλης, τα θεατρικά ,τα πολιτιστικά, τα πολιτικά… Ο Νίκος ήταν αυτάρκης κι ας μην είχε τίποτα. Ζούσε ασκητικά και δεν γκρίνιαζε, αντιθέτως εγώ γκρίνιαζα και πάντα μου έλεγε «μη σε νοιάζει, όλα θα γίνουν άκου τι σου λέω εγώ, ξέρω εγώ”. Πάντα μου έλεγε ξέρω τι σου λέω… όλα θα γίνουν…

rejected: Όσο μεγαλώνετε, κι όσο αγαπημένα κι αν είναι τα ανίψια σας, ένα δικό σας παιδί, σας λείπει; Η ανάγκη για συνέχεια του γένους, δεν “ταλαντεύει” τον άνθρωπο στην μικρότητά του;

 

Σ.Φ.: Η συνέχεια του γένους δεν θα γίνει από μένα, ναι, γιατί είμαι είδος προς εξαφάνιση. Μπορεί να βγω όμως κάποτε από κάποιον μακρινό απόγονο -με το DNA κανείς δεν ξέρει πότε κι από πού θα σου έρθει η μικρή Σοφούλα που θα ανέβει στο τραπέζι και θα πιάσει τον χορό…

rejected: Κι αν βάζατε ένα ποτήρι κρασί, ένα τραγούδι στα ηχεία…αν παίρνατε ένα χαρτί κι ένα στυλό και γράφατε ένα μικρό σημείωμα-γράμμα σε κάποιον…

 

Σ.Φ.: Θα έγραφα ένα γράμμα στον θεό Διόνυσο τον οποίο και θα ερμηνεύσω το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, όπως σας είπα. Θα έβαζα σε ένα καλό ποτήρι λίγο κόκκινο κρασί -ας πούμε από την Ραψάνη που ήπια πρόσφατα στην Κατερίνη και μου άρεσε πολύ είχε και ποικιλία Μαλακωσιά νομίζω- θα άκουγα τον αγαπημένο μου βασιλιά Πρίσλεϊ να τραγουδάει το “love me tender” και θα του έγραφα… “Διόνυσε, αγαπημένε εσύ θεέ, που έρχεσαι από τη Ανατολή, θεέ καλέ του κρασιού, του γλεντιού της χαράς και του ενθουσιασμού, που βάζει φωτιά στις καρδιές και στα πράγματα, δώσε στην Ελλάδα ξανά την χαμένη της χαρά και βάλε φωτιά στα δώματα του πένθους. Έλα και μια βόλτα από την Επίδαυρο να μας δεις στους “Βάτραχους”, είσαι επίσημος καλεσμένος- εννοείται -αν κι εσύ είσαι πάντα παρών στα θέατρα και δεν έχεις χρεία καμιά προσκλήσεων…”