at a glance
Top

Ελεωνόρα Ζουγανέλη

αλλάΖΩ

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | γιώργος κατσανάκης */* επιμέλεια |γιώργος παπανικολάου

“Με πετυχαίνεις σε μια φάση που βιώνω μια ολοκαίνουργια συνθήκη. Έκλεισε ένας κύκλος- μου αρέσει στη ζωή, να τα οριοθετώ σε κύκλους. Συμβολικά, το έχω κάπως έτσι τοποθετήσει μέσα μου και με τη συνεργασία με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Όλα αυτά τα χρόνια έχω κινηθεί σε διαφορετικούς ήχους, έχω κάνει συνεργασίες που μου άφησαν μεγάλα δώρα, έχω δοκιμαστεί στο θέατρο, έχω κάνει παραστάσεις που δεν αφορούσαν το δικό μου ρεπερτόριο- κινήθηκαν “σε άλλον κόσμο”- αυτές αποτελούν, πάντα για μένα, αφορμή για μαθητεία και εξέλιξη. Και τώρα, που έχω καιρό να εμφανιστώ μόνη μου, σε καθαρά δικό μου ρεπερτόριο, με καινούργια τραγούδια- σκέφτηκα πως είναι μια καλή αφορμή να τα αλλάξω όλα. Ήθελα, να βρεθώ σε σημείο εκκίνησης. Και σε νέα δισκογραφική εταιρεία και με καινούργια μπάντα στα live. Ναι, κάθε φορά που συνεργάζεσαι με νέους ανθρώπους, όλη αυτή η περίοδος προσαρμογής- γνωριμίας- επαφής είναι δημιουργική και χρήσιμη. Σαν καινούργια “οικογένεια”. Υπάρχει ο ενθουσιασμός του καινούργιου, δεν υπάρχει η ασφάλεια της συνήθειας. Δεν υπάρχει η φθορά που- σαφώς, οι μακροχρόνιες σχέσεις έχουν- διότι σε έχουν γνωρίσει σε καλές, σε κακές, σε δύσκολες στιγμές”…Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη στο rejected

“Όσο περνάνε τα χρόνια έχω μεγαλύτερη άνεση με τις πρόβες στο στούντιο- όπως ξέρεις, το live και η σχέση με το κοινό είναι μια αγαπημένη μου συνθήκη. Στην ερώτηση σου, αν πλέον κατέχουν ίδιο κομμάτι αγαπημένης μερίδας, εντός μου, θα σου απαντήσω πως πλέον, δημιουργώ μία συνθήκη που δεν θέλω να με αγχώσει το στούντιο. Θέλω να νιώθω χαλαρά, ότι θα πάω να δοκιμάσω πράγματα, όχι ότι πάω να γράψω τα καινούργια μου τραγούδια. Προσπαθώ να αποφεύγω αυτό το στρες του “μπαίνω στο στούντιο”, που την είχα δίχως λόγο- είναι μάλλον του χαρακτήρα. Έχω περάσει καλά στο στούντιο-μη παρεξηγηθώ. Δεν είναι πως είχα άσχημες στιγμές ή αντιμετώπισα δυσκολίες- όχι! Είναι κάτι δικό μου και επειδή λείπει ο κόσμος, η απεύθυνση, κάπως ο εγκέφαλος μου το έπαιρνε πολύ στα σοβαρά, ίσως με την αρνητική έννοια. Πλέον, πηγαίνω σε φάση “πάμε να δοκιμάσουμε”. Αν τύχει να μας κάτσει και αν δεν τύχει, δεν πειράζει. Είναι ευχάριστα, πλέον, τα πράγματα- για μένα- στο στούντιο”…

“Στο πέρασμα των χρόνων, σε ότι αφορά τη μουσική, δεν αποκαθήλωσα κάτι. Έχω περάσει από διακυμάνσεις, πράγματα που με μπλόκαραν και άρχισαν να με απελευθερώνουν, όπως και ανάποδα. Αυτό, προσπαθώ να το απαλύνω μέσα μου, κάνοντας δοκιμή. Πιστεύω πως το να δοκιμάζεις μουσικά πράγματα, δεν μπορεί να σε “διαλύσει”, να σε “καταστρέψει”. Προσπαθώ να καθησυχάζω και τον εαυτό μου…Αφού μου αρέσει να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά είδη μουσικής και τα αγαπάω, προσπαθώ να είμαι συνεπής στη ψυχή μου, συνεπής στη διάθεση μου- την εκάστοτε στιγμή και να μπαίνω στη διαδικασία να το κάνω, να μαθαίνω από αυτό και να πηγαίνω παρακάτω”.

“Οι συνεργασίες τόσο με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, όσο και με το Σταμάτη Κραουνάκη, κράτησαν από δύο χρόνια, η καθεμιά.Ο Σταμάτης είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω, έχω ερμηνεύσει τα τραγούδια του αμέτρητες φορές, δεν έχω live μου- όλα αυτά τα χρόνια- που να μην έχει έστω ένα τραγούδι του Σταμάτη, μέσα. Ήμουν αρχικά, φοβισμένη στο πως θα τον αντιμετωπίσω. Αν θα μπορέσω να απελευθερωθώ μαζί του, αν θα μπορέσω να είμαι ικανή να πω τα τραγούδια του, όπως εκείνος τα ονειρεύτηκε, μα και εγώ να τα φέρω στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Με μαγικό τρόπο, την εμπιστοσύνη και την αγάπη του όλα έγιναν και ήταν ένα στούντιο- μάθημα. Κάθε μας συνάντηση είχε αγάπη, αποδοχή, είχε καθοδήγηση. Δεν είχα έναν άνθρωπο που αισθανόμουν ότι θα πάει να με παρατηρήσει, αλλά κυρίως με έβαζε σε άλλες διαδρομές, μου δημιουργούσε καινούργιες εικόνες, έψαχνε να βρει τί έχω κρυμμένο μέσα στη ψυχή μου, τί έχω ανάγκη να φανερώσω. Όλο αυτό με βοήθησε και σε προσωπικό επίπεδο. Με το Σταμάτη αναγνώρισα πράγματα του εαυτού μου, που ούτε στη ζωή μου είχα καταφέρει να εκδηλώσω. Οπότε, ήταν μια όμορφη συγκυρία. Από την άλλη, η Ελευθερία είναι μια τραγουδίστρια που λατρεύω το ρεπερτόριο της, η χροιά της φωνής της, ο “κόσμος” που διαθέτουν τα τραγούδια της- ένα υπέροχο σύμπαν, όπως και η παρουσία της, όλο αυτό το “αερικό”. Είμαστε πολύ διαφορετικές ως ιδιοσυγκρασίες, μα έχουμε και πολλά κοινά πράγματα. Έχουμε διαφορετικό ήχο, διαφορετική σκηνική παρουσία, έχουμε όμως την ίδια αγάπη για τη μουσική και τους ακροατές μας. Έχουμε την ίδια αγάπη, για τους μουσικούς που μας πλαισιώνουν.  Το εντυπωσιακό δεν ήταν ο σεβασμός που είχα- ανέκαθεν- στην ίδια και το ρεπερτοριό της. Γνωρίζοντας την, το εντυπωσιακό ήταν ο σεβασμός που εισέπραξα από εκείνη, στη διαφορετικότητα μου και το ρεπερτόριο μου. Αυτά δεν είναι αυτονόητα. Είχα μεγάλη “αποδοχή” από την Ελευθερία, γι αυτό και άφησε κάτι ουσιαστικό στο σήμερα όλο αυτό που ζήσαμε, και σε προσωπικό επίπεδο”.

“Με ρωτάς, αν η μοίρα μας είναι ο χαρακτήρας μας….Είναι κάπως, άλλες φορές συμβαίνει, άλλες ο χαρακτήρας δεν τα καταφέρνει. Πιστεύω στην εξέλιξη των ανθρώπων. Δεν είμαι της συνομοταξίας “οι άνθρωποι δεν αλλάζουν”. Οι άνθρωποι πιστεύω ότι- αν θέλουν, μπορούν να εξελίσσονται, να γίνονται στρογγυλοί- μπορούν να ανακαλύψουν τα τρωτά τους σημεία και κάθετι αρνητικό. Να αρχίσουν να τα “λειαίνουν”….κάπως έτσι, διαμορφώνεται και η μοίρα τους. Κάποια πράγματα θα τους συμβαίνουν καλύτερα ή χειρότερα….Πώς πολεμάω, τελευταία, τα “σκοτάδια” μου; Τις περισσότερες φορές, όταν νιώθω ότι έρχεται το “σκοτάδι’ κατά πάνω μου, νομίζω ότι κάθομαι και το δέχομαι. Μπαίνω λίγο στον εαυτό μου. Περιμένω. Μου είναι, πλέον, γνώριμο, ότι αυτό το “σκοτάδι”, κάποια στιγμή θα φύγει. Παλαιότερα, ήμουν σε κατάσταση “πωπω, τί μου συμβαίνει;!”, “θα τα καταφέρω;”…Τώρα πια, ξέρω πως είναι μια περίοδος που θα αρχίσει το φως να ξανάρχεται με κάποιο τρόπο. Προσπαθώ να το ξορκίσω, άλλες φορές, κάνοντας πράγματα τεχνηέντως- λίγο παραπάνω. Θα βγω λίγο παραπάνω έξω, θα κάνω γυμναστική…προσπαθώ να προσφέρω στον εαυτό μου, πράγματα που με κρατάνε σε εγρήγορση, ασχέτως αν το “σκοτάδι” με “πάει, λίγο, προς τα πίσω”. Καθησυχάζω τον εαυτό μου πως είναι μια φάση, θα περάσει. Και βέβαια, προσπαθώ να ανακαλύψω το λόγο που ήρθε το “σκοτάδι”. Γιατί, κάποιος λόγος υπάρχει. Για μένα, συνήθως, είναι ο φόβος. Ο φόβος μου φέρνει το “σκοτάδι”. Λίγο με τη κουβέντα με τους φίλους, τους ανθρώπους μου και ότι μου δίνει χαρά, ε…κάπως έτσι αντιμετωπίζω το “σκοτάδι””.

“Δεν υπάρχει η ερώτηση, αν θέλω να ξανασχοληθώ με το θέατρο. Εννοείται πως, το θέλω! Το θέατρο μου δίνει χαρά! Δεν σου κρύβω ότι, στο τραγούδι απολαμβάνω την πιο μοναχική- ας πούμε- διαδρομή. Μοναχική, γιατί σε ένα δικό μου live, θα περάσουν πολλές αποφάσεις από το χέρι μου, χρειάζεται να πάρω πρωτοβουλίες, έχω το ολοκληρωτικό άγχος- επάνω μου- στο αν θα είναι ωραίο το πρόγραμμα, αν θα έρθει ο κόσμος, έχω – με έναν μεγάλο τρόπο- τη καλλιτεχνική επιμέλεια στο όλον. Είναι ωραίο, γιατί σου δίνει δύναμη και απαλλάσσεσαι από τα άγχη. Στο θέατρο, όμως, μου αρέσει να “ακολουθώ” κάποιον, να τον εμπιστεύομαι, έχει μια άλλη διαδρομή- είναι ομαδικό σπορ- και στο θέατρο δεν νιώθω ποτέ ασφάλεια, ενώ στο τραγούδι είμαι σε μία πιο οικεία διαδικασία- ξέρω από που θα αρχίσω και που θα τελειώσω. Στο θέατρο δεν ξέρω καθόλου από που θα ξεκινήσει αυτό. Θυμάμαι, κάθε φορά που παίρνω ένα κείμενο και αρχίζω να το διαβάζω, η πρώτη μου θεατρική παράσταση ήταν το 2015 και πάλι, πέρυσι στο Παλλάς, ένιωθα σα μαθήτρια στο σχολείο. Αυτό είναι αναζωογονητικό. Γι αυτό και επιθυμώ να εντάσσομαι στο θεατρικό πλαίσιο, όσο πιο συχνά μπορώ”…

“Η Θεσσαλονίκη, από μικρό παιδί μου ήταν κάτι πολύ όμορφο, ανέβαινα από την Αθήνα με τους γονείς μου που θα είχαν δουλειά, κάποιες μουσικές παραστάσεις…ανέβαινα τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα σχολείο. Η Θεσσαλονίκη για μένα, ήταν πάντα διακοπές. Μέναμε σε ξενοδοχείο, είχα μεγαλύτερη ελευθερία, τα καλοκαίρια πήγαινα για κοντινά μπάνια, ήταν όλα πιο κοντά. Ζούσαμε τη πόλη. Καφέδες, ψώνια, φαγητό, όλα έξω, στη Θεσσαλονίκη! Ήταν το μέρος του “πάμε να περάσουμε καλά”. Αυτό συνεχίστηκε . Με καλούς φίλους που απέκτησα, στα χρόνια. Τη Θεσσαλονίκη, την αγαπώ. Γι αυτό και από το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου σας περιμένω όλους στο DEUS και για τέσσερα ακόμα Σάββατα:15 και 22/2 και 1 και 8/3.”

“Πέντε λεπτά πριν βγω στη σκηνή του live, είμαι πάντα πολύ αγχωμένη. Προσπαθώ να αυτοσυγκεντρωθώ, διότι η προσοχή μου- γενικά- αποσπάται πολύ εύκολα. Ύστερα, με το που ανέβω στη σκηνή, πατήσω το πόδι και δω τα πρώτα μάτια θεατών, ξεκινά η χαρά μου για να “επικοινωνήσουμε” και να “συνδεθούμε” μέσα από τα τραγούδια. Και έτσι μου φεύγει και το άγχος του λάθους….και ξέρω πως, στο οποιοδήποτε λάθος, η μόνη δύναμη που μπορεί να με βοηθήσει, είναι τα μάτια των ανθρώπων”….

“Όταν τελειώσει το πρόγραμμα και επιστρέψω στο καμαρίνι, αυτό το “έδωσα και πήρα” που νιώθω, είναι από τις ωραίες στιγμές. Η επιστροφή στο καμαρίνι κι ύστερα όταν τα μαζεύεις και φεύγοντας βλέπεις ξαφνικά ένα άδειο μαγαζί που πριν σου φαινόταν όμορφο και τώρα βλέπεις καλώδια, φώτα- που νωρίτερα σου δημιοργούσαν ένα μαγικό κόσμο- και περνάς από το διάδρομο, να πας στο αμάξι…λίγο αισθάνεσαι πως είσαι ένας μικρούλης μάγος, που για λίγο είχε δημιουργηθεί κάτι, έχεις υπάρξει με ανθρώπους που ήσουν ένα, και όταν το βλέπεις άδειο, αναλογίζεσαι τη τύχη που είχες, να το ζήσεις”….

 

“Μηχανάκι ή ταρίφας; Δεν το συζητώ…μηχανάκι με χίλια! Δεν το μπορώ το αυτοκίνητο, αν και μου αρέσει να οδηγώ αμάξι. Μα όσο δυσκολεύει το θέμα της κίνησης, νιώθω τυχερή που καβάλαω το μηχανάκι μου. Το αμάξι το έχω, λίγο, για τα ταξίδια ή για μια περιοδεία. Το μηχανάκι το αγαπώ, με ελευθερώνει. Ακόμα και όταν είμαι πολύ κουρασμένη, ξέρω ότι θα ανέβω στο μηχανάκι και ο αέρας θα μου δώσει boostάρισμα για να συνεχίσω την ημέρα μου. Το μηχανάκι μου είναι η μικρή μου καθημερινή εκδρομή…μια απελευθέρωση λίγων λεπτών”…