“Τελειώνοντας το σχολείο και πηγαίνοντας στο στρατό, ο πατέρας μου με ρώτησε “δουλεύεις στο φανοποιείο…τί άλλο θες να κάνεις στη ζωή σου;”…Και του απάντησα, ότι θα δώσω στο Εθνικό Θέατρο. Αν με πάρουν, θα το δω σοβαρά. Αν όχι, θα πάω σε μια ιδιωτική δραματική σχολή, θα δουλεύω για να την πληρώνω και θα το κάνω ως χόμπι. Και ευτυχώς, με πήραν στο Εθνικό Θέατρο. Με τη πρώτη φορά. Πριν δω τα αποτελέσματα – ούτε εγώ το περίμενα- με πήραν τηλέφωνο, “αν θα γραφτώ ή θα δώσω αλλού τη θέση μου”. Και τους λέω “πέρασα; Κρατήστε μου τη θέση, έρχομαι”! Ο Σπύρος Κολιοβασίλης μου έκανε προετοιμασία που παραμένει ο ιδρυτής των “Περιάκτων”. Του χρωστάω πάρα πολλά”…

“Δεν είχα στενή επαφή- ως τότε- με το χώρο του θεάτρου. Ήμουν πιο κοντά στη μουσική, τέλειωσα μουσικό σχολείο. Με το Εθνικό Θέατρο ανοίχτηκε μπροστά μου, ένας τεράστιος καινούργιος χώρος. Αυτό ήταν καλό, από τη μία…γιατί είχα ένα καινούργιο κόσμο να ανακαλύψω και μια καινούργια πάλη, να μπορέσω τα κενά που είχα από το θέατρο να τα “γεμίσω”- άλλωστε ζούσα και στο Πόρτο Ράφτη και η γεωγραφική απόσταση δεν βοηθούσε, σε σχέση με  ένα συμμαθητή που ζούσε στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας. Μετέπειτα, βγαίνοντας από τη σχολή, με καθόρισαν σκηνοθέτες, όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Χρήστος Θεοδωρίδης και πολλοί άλλοι που δεν θέλω να αδικήσω, μη αναφέροντάς τους.

Από τότε, έως τώρα, έχω εξελιχθεί πάρα πολύ και αυτό επιζητώ. Θέλω κάθε μέρα να πηγαίνω στο θέατρο δίχως καμία σταθερά…δεν το μπορώ το “πάμε για μια από τα ίδια”…Κάθε μέρα ανακαλύπτω, μελετάω…κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα, κάθε παράσταση είναι μια νέα παράσταση. Δεν σταματάω την αναζήτησή μου. Αυτό πρέπει να κάνουμε…εξέλιξη. Αν χαθεί εξέλιξη, πιστεύω παύει να σε αφορά και αυτό που κάνεις”…

“Η πρώτη μου τηλεοπτική εμπειρία ήταν τα “Άγρια Παιδιά”. Αν θεωρήσουμε ότι και η τηλεόραση είναι τέχνη, γιατί σα μέσο είναι λίγο περίεργο, ειδικά σε ότι αφορά τους χρόνους που χρειάζεται. Είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι τα πράγματα. Αν εγώ σκεφτώ για το θέατρο ή τη τηλεόραση πονηρά και όχι ως καλλιτέχνης που θέλω να εκφραστώ…αν το δω σαν επιτυχία να γίνει το όνομα μου, να βγάλω λεφτά, δεν πετυχαίνει. Και να πετύχει, έχει πολύ μικρή διάρκεια. Σε ότι αφορά τα “Άγρια Παιδιά” είχαν μεράκι από όλους μας. Είμασταν πιτσιρικάδες. Και Θεσσαλονικείς, όλοι οι συντελεστές της παραγωγής. Αγαπηθήκαμε όλοι από τότε και δεν είναι τυχαίο που όλοι στο 95% είμαστε ακόμα σε επαφή και θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο, μια στα τόσα”.

“Ο “Έρωτας Φυγάς” μου έμαθε τί να κάνω και τί να αποφεύγω. Πρώτη φορά μπήκα σε καθημερινό. Έμαθα να βγάζω μεγάλο όγκο δουλειάς και ταυτόχρονα να είμαι alert να προστατεύσω τον εαυτό μου για να μη τα κάνω όλα γρήγορα. Με δυσκόλεψε, γιατί η ταχύτητα που έχουν αυτά τα σήριαλ, σε συνδυασμό με τις πρόβες του “November”, με έκαναν και ένιωθα ότι πρέπει να αναπροσαρμοστώ στο κάθετι χώρια.

Συνεργάζομαι με τους αδελφούς Γεώργα και αυτοί μου πρότειναν το “Νovember”. Πέρυσι δεν έκανα θέατρο, γιατί ήταν η πρώτη μου φορά και χρονιά σε καθημερινό σήριαλ και ήθελα να βλέπω και λίγο το παιδί μου. Για να είμαι ειλικρινής, και φέτος δεν ήθελα να κάνω θέατρο, αλλά με το που ήρθε το “November” στα χέρια μου, από τους αδελφούς Γεώργα, είπα αμέσως το “ναι”.

“Αν γινόμουν πρωθυπουργός, ουτοπικά, για ένα μήνα, θα έκανα άρση της βουλευτικής ασυλίας. Κατά δεύτερο, όποιος είναι βουλευτής θα έπρεπε να ζει με αυτά που ψηφίζει. Θα το νομοθετούσα, αυτό. Κάθε βουλευτής να ζει με το κατώτατο μισθό και μόνο στη δημόσια υγεία δικαιούχος. Δηλαδή, αυτά που αποφασίζει πρώτος για το κόσμο, να τα βιώνει πρώτος. “Κύριε; Θέλετε να ασχοληθείτε με τα κοινά; Ναι;…Ε, τότε δεν θα έχεις προσωπικά οφέλη. Θα δουλεύεις πρώτα και μόνο για το λαό”… Θα ΄θελα πολύ να δω έναν πολιτικό να ζει με το κατώτατο μισθό…τον Άδωνι Γεωργιάδη, ας πούμε”.

“Όντως, δεν κυνηγώ μανιακά καριέρες και ρόλους. Αυτό, μπορεί και να μην είναι και το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε αυτό το χώρο. Βλέπεις, ότι ηθοποιοί που είναι “εναλλακτικοί” και δεν έχουν το κέφι να γίνουν διάσημοι, “κυνηγάνε πράγματα”. Δυστυχώς, ζούμε στην εποχή του instagram, του tik tok, της εξυπνάδας, του γρήγορου. Εμένα, μου αρέσει η ομαδική δουλειά. Ακόμα και θεατρικό μονόλογο να κάνεις, είναι ομαδική δουλειά. Δεν αποσκοπώ σε προσωπική καριέρα, ούτε να έρχεται ο κόσμος στο θέατρο και να λέει “πω πω, τί καλός που ήταν ο Σβήγκος” και να μη λέει “τί ωραία παράσταση”. Προτιμώ το δεύτερο, ακόμα και από ένα προσωπικό βραβείο. Άλλωστε, δεν πιστεύω και στα βραβεία. Ποιός είναι αυτός που θα κρίνει τον άλλον, στο οτιδήποτε, για να πάρει ένα βραβείο; Δεν το κατανοώ καθόλου και το βρίσκω βαθιά ματαιόδοξο. Από το να έχω πολλούς ακόλουθους, μέχρι δεν ξέρω και εγώ τι….σαφώς και θέλω να αναγνωρίζεται η δουλειά μου, αλλά να είναι αναγνωρισμένη ως ομαδική δουλειά”.

“Το να “παίζεις τη μπάλα χαμηλά”, είναι δύσκολο στην εποχή του “αυτοπλασαρίσματος”. Εγώ, αυτό το “αυτοπλασάρισμα” δεν μπορώ να το κάνω. Δεν το κρίνω. Δεν μου βγαίνει. Να ανεβάσω, τώρα που είμαστε στη Θεσσαλονίκη post, και το λέω δίχως να κρίνω τους συναδέλφους…αλλά αυτή τη μάστιγα του sold out στις παραστάσεις…εγώ, δυστυχώς, δεν πάει το χέρι μου να πατήσω κλικ και να πω “α, είμαστε sold out”.

Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι το “παιχνίδι” των ημερών μας, απλά εγώ δεν μπορώ να τα ακολουθήσω όλα. Και ζούμε την εποχή του “φαίνεσθαι”. Ότι εκεί που είναι οι πολλοί, σώνει και ντε, είναι καλό.

Ζούμε την εποχή, που η ποσότητα λες και ισοδυναμεί με τη ποιότητα. Καταντά τυρράνια…

Ζούμε την εποχή, του να λέμε ότι είμαστε κάποιοι μέσα από το instagram, να επιλέγουμε το τί είμαστε και ας μην είμαστε αυτό ακριβώς. Το internet έχει λειτουργήσει περίεργα. Ενώ, χάρη σε αυτό, μαθαίνουμε σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν στο κόσμο, ταυτόχρονα δεν αλλάζει και κάτι…Έβλεπα τώρα, τον Καραμανλή από τις Σέρρες, με τι ύφος μιλάει απέναντι σε οικογένειες από 57 θύματα, που σκότωσαν οι ίδιοι. Και ακόμη τη δικαιοσύνη, την ψάχνουμε.

Το ίδιο γίνεται και με το internet. Ανεβάζουμε το πόσο “γαμάτος” είμαι, με μια φωτογραφία, με ένα sold out, και μπορεί να είμαι ένας κούφιος άνθρωπος. Μια εικόνα και εσωτερισμός μηδέν.

Για παράδειγμα, θα σκεφτώ κάτι και θα γράψω ένα απόφθεγμα. Κι αυτό το απόφθεγμα, θα το ανεβάσω…και τί έγινε; Δεν προσφέρει τίποτα αυτό. Απλά, δείχνουμε πόσο έξυπνοι είμαστε και πόσο γαμάτοι! Και να ανεβάσω κάτι για το γενικό καλό του κόσμου, προσωποκεντρικά το ανεβάζω. “Δείτε ότι με ενδιαφέρει”…κι αυτό μας κρατά μακριά από το δρόμο. Από το να διεκδικήσουμε πράγματα”…

“Από μικρός έρχομαι Θεσσαλονίκη. Φουλ Χαλκιδική, κολλητοί του πατέρα μου, έχω βαφτιστήρι στην πόλη, έχω αναφορές ανθρώπων στη Θεσσαλονίκη. Έρχομαι κάθε χρόνο και μου αρέσει, πως σαν πόλη, είναι πιο ευρωπαϊκή.

Μια πόλη με το λιμάνι της, την περπατάς. Βέβαια, ανεβαίνω τριήμερα, αν ζούσα Θεσσαλονίκη, μόνιμα,  δεν ξέρω- μπορεί να είχα άλλη γνώμη. Με το που έρχομαι Θεσσαλονίκη, το πρώτο πράγμα που κάνω, είναι να πάρω ένα καφέ στο χέρι και να περπατήσω στο Θερμαικό, να βρω ένα παγκάκι να κάτσω και να κοιτάζω αυτό το “Αγγελοπουλικό” σκηνικό, με Θερμαικό, παρκαρισμένα τάνκερ, με λίγη ομίχλη, λίγο ορίζοντα. Αυτό μπορώ να το κάνω για μέρες στη Θεσσαλονίκη. Πήγαινε με, στο Θερμαικό, να ακούω τις μουσικές μου και να χαζεύω τα τάνκερ”…

…Τί ρωτάς; Τί μου έμαθε τελευταία, ο γιός μου; Να είμαι πιο τυπικός, σε αυτά που λέω ότι θα κάνω”. Ευτυχώς, απέναντί του, το προσέχω πολύ αυτό”.

“Με τί συγκινήθηκα, τελευταία; Υπάρχουν άνθρωποι που με συγκινούν. Φίλοι, συνάδελφοι, εκτιμώ -για παράδειγμα- τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση όσο δεν πάει άλλο, ένας ειλικρινής άνθρωπος.

Και ξέρεις, τί άλλο με συγκινεί; Η δύναμη των οικογενειών που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη και έχουν τη δύναμη – ενώ έζησαν όλο αυτό- να ακούνε αυτούς τους αισχρούς ανθρώπους- κατά την άποψή μου- σηκώνοντας και το δάχτυλο…όλους αυτούς τους υπεύθυνους, να τους βλέπουν κατάματα και να ακούνε να τους λένε μέσα στα μούτρα, όλα αυτά. Και αυτοί οι γονείς να κρατάνε την αξιοπρέπεια τους και να μην τους ορμάνε να τους διαλύσουν…Να! Αυτό με συγκινεί”…