at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Αλεξάνδρας Σταμούλη

κείμενο | αλεξάνδρα σταμούλη */* φωτογραφίες | χρυσόστομος σταμούλης + μόσχος γκουτζιούδης + νίκος χίντζιος + γεωργία αθανασοπούλου + μάρτζη μάρτζιου + αντώνης μόργκαν κωνσταντουδάκης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

ζωή "παίξε μπάλα"

«Όλα θα πάνε καλά! Χαμογέλα και πιες νερό!»

Προφανώς, δεν πίνω όσο νερό χρειάζεται ένας οργανισμός και φροντίζω να μου το υπενθυμίζω κάθε μιάμιση ώρα, μέσω μιας εφαρμογής στο κινητό. Πάντως, χαμογελάω!

Με αυτήν την φράση ξυπνάω, με αυτήν την φράση κοιμάμαι. Πλέον, έχει μπει στο υποσυνείδητο μου και οι μέρες μου είναι πιο ήρεμες. Ασχέτως αν κολλάω κάθε μέρα στην κίνηση και προσπαθώ να βγάλω άκρη με τρελούς οδηγούς! Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Ξυπνητήρι. Snooze. Ξυπνητήρι. Snooze. Ξυπνητήρι. SNOOZE επί 5 φορές σίγουρα! Κ Α Φ Ε Σ. Πρωινός καφές. Σκέτος. Αν δεν πιω, θα με πιάσει πονοκέφαλος και η μέρα θα είναι πολύ περίεργη. Ετοιμασία πρωινού και ντύσιμο με συνοδεία μουσικής. Ανάλογα την μέρα και τον καιρό. Από hip hop σε κλασική και ρεμπέτικα. Πρώτα τραγουδάω, μετά καλημερίζω. Πρωινό. Κοιτάω το πρόγραμμα διατροφής που είναι καρφιτσωμένο στην πόρτα. Οι σκέψεις μου φωνάζουν να κάνω αυτό που θέλω, αλλά αρνούμαι σθεναρά! Ρούχα, τσάντα, κλειδιά, λεφτά, κινητό και φύγαμε.

 

Η πρώτη «υποχρέωση» της ημέρας ποικίλει ανάλογα την… μέρα. Γυμναστήριο; Πρόβα; Εξωτερικές δουλειές; Καφές με φίλους; Φτάνω στο πάρκινγκ και βλέπω τα παιδιά να μπαινοβγαίνουν στις σχολές τους. Κρυφακούω συζητήσεις αναζητώντας μια στάλα νοσταλγίας. Θυμάμαι τις κουβέντες μας στο Κλειώ και στα σκαλάκια στην Εξαδακτύλου. Κοντεύω να πέσω πάνω σε μια κοπέλα που μοιράζει φυλλάδια. Νοσταλγώ ξανά. Πριν λίγα χρόνια ήμουν στην θέση της. Μεγαλώνουμε. Όμορφο. Το θέμα είναι να έχεις να θυμάσαι! «Αλίμονο στους ανθρώπους που δεν έχουν μια ιστορία να διηγηθούν», θυμάμαι την φράση του έργου.

Χτυπάει το τηλέφωνο. Έχω αργήσει. Καθόλου παράξενο. Μονάχα στις πρόβες δεν αργώ, αλλά συνέβη κι αυτό πρόσφατα. Το πάρκινγκ στο Θέατρο είναι σαν το tetris που έπαιζα σε ένα γκρι -τύπου gameboy- πράμα. (Γιατί -boy;) Παύση. Όπως εκείνη που κάνει ο Μεσημέρης στο 0:46 του «Του έρωτα» (εντάξει, δεν είναι Κατσιμίχας, αλλά το λέει με μια δίκη του αλήθεια). Βγάζω ακουστικά, αγκαλιάζω (α, ρε Κόβιντ) το απέναντι μου άτομο, και ξεκινάει το ‘μαζί’. Καθημερινό στοίχημα να γίνουμε δημιουργικοί και να μην πάμε στα ίδια μαγαζιά. Τι όμορφος ουρανός;

Καφές τέλος. Δουλειές τέλος. Επιστροφή στο σπίτι. Έχω παρκάρει αλλά κάθομαι πάντα και περιμένω ακούγοντας είτε Στίχοιμα, είτε Bloody Hawk, είτε Ζαμπέτα, είτε Κουγιουμτζή. Όλοι με κοιτάνε περίεργα όταν απαντάω στην ερώτηση τους «τι μουσική ακούς;» αλλά εγώ τρελαίνομαι που ακούω τόσο διαφορετικά είδη. Ώπα! Πώς το έλεγε εκείνο το σημείωμα στην ντουλάπα της Αναστασίας; Το είχα δει μετά από ένα αστείο πρωτοχρονιάτικο μεθύσι. «Πάντα φεύγω. Για διάφορους λόγους. Καμιά φορά φεύγω επειδή, όταν με καθορίσει κάποιος, θέλω να δραπετεύσω από τα όρια του ορισμού». Ε, κι εγώ ταξιδεύω ανάμεσα στις μουσικές και τους ήχους.

 

Ορισμός ξυπνητηριού. Καληνύχτα. «Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο».

  •  Η Αλεξάνδρα Σταμούλη παίζει στο «Football / I consider it a challenge before the whole human race» βασισμένο στο κείμενο του Θανάση Τριαρίδη, σε σκηνοθεσία Όλιας Πανίδου.