at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Ανθής Ιωαννίδου

κείμενο Ι ανθή ιωαννίδου */* φωτογραφίες | γιώργος ιωαννίδης + γιώργος τερζής + στέφανος μπουζόπουλος  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

ανθίζει ημέρα

Είναι αρχές Νοέμβρη και ακόμα κοιμάμαι με το αγαπημένο μου καλοκαιρινό φαρδύ T-shirt. Αρνούμαι πεισματικά να αποδεχτώ πως το καλοκαίρι έχει τελειώσει και δυνατός μου σύμμαχος είναι ο καιρός, που βγάζει αυτόν τον ήλιο που τα συγχωρεί όλα.

Ήχος ξυπνητηριού, και ο ελληνικός καφές ψήνεται ήδη στο μπρίκι. Δυο τρεις γρήγορες γουλιές καφέ στην αγαπημένη μου αυλή, που έχει ακόμα ανθισμένα λουλούδια, και έφυγα για πρόβα. Όπως κάθε μέρα, ξεχνάω κάτι που θα έπρεπε να είναι στην τσάντα, μα ήταν λίγο παρακεί και επιστρέφω απ’ την βαρβάτη ανηφόρα της Άνω πόλης, που δε χαρίζεται και δε λυπάται κανέναν.

Ακουστικά στα αυτιά και κατεβαίνω με βήμα γοργό, για να μην αργήσω. Συνήθως ακούω τα τραγούδια της παράστασης, για να μου κατέβει κάποια ευφάνταστη κινησιολογική ιδέα. Είναι απίστευτο πώς μπορεί να σε εμπνεύσει ένας περαστικός ή ένα παιδί που παίζει κάτω από το σπίτι του. Παρατηρώ και κλέβω. Κλέβω ασύστολα και μου αρέσει που κλέβω κάτι απ’ αυτούς, χωρίς ποτέ να το μάθουν, χωρίς καν να έχουμε γνωριστεί.

Κάπου μεταξύ πολλών σκέψεων, τηλεφωνημάτων και ιδεών, φτάνω στην πρόβα, όπου συναντιέμαι με τους υπόλοιπους Blackbird, τα υπόλοιπα κοτσύφια, καθένας τους ξεχωριστός και μοναδικός. Γεμίζω αμέσως από τη λαχτάρα τους να ξεκινήσουμε. Γλάρος ή μπαλόνι; Πρώτα μπαλόνι και μετά ο αγαπημένος σε όλους γλάρος. Πού μας χάνεις, πού μας βρίσκεις, καθημερινές για πρόβες, ΣΚ αγκαλιά με τους μικρούς μας φίλους στο θέατρο Σοφούλη.

Το τι συμβαίνει την ώρα της πρόβας είναι μαγικό και θα μου επιτρέψετε να το αφήσω ως ένα καλά φυλαγμένο μυστικό. Το μόνο που θα αναφέρω είναι ότι κάπου μεταξύ ιδρώτα και έντονου μόχθου, ακούγονται κάποια πηγαία γέλια, παίζει δυνατά μουσική και επικρατούν κάποιες παύσεις, σιωπές που είναι εκεί να μου υπενθυμίζουν ότι οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν κάτι μοναδικό όταν συναντηθούν, κι αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ασχολούμαι με το θέατρο.

Χαρτιά, που φαντάζουν πεταγμένα αλλά έχουν όλα τη θέση τους, σημειώσεις, στυλό, ζωγραφιές, ένα περιτύλιγμα κάποιας σοκολάτας που έπεσε στα χέρια μου, σκηνικά που πάνε κι έρχονται, κοστούμια που ταιριάζουν αλλά και που δεν ταιριάζουν, στιγμές δημιουργίας και απόλυτης πειθαρχίας σε ένα φαινομενικό χάος.

Σ’ αυτό το σημείο έχει έρθει η ώρα να επιστρέψω σπίτι μου, στα στενά των ουζερί στο ξακουστό Τσινάρι, που έχει πάντα κόσμο που συνομιλεί, μα εγώ δεν τους ακούω, είναι όλα σε σίγαση, μέχρι να μπω, να σφιχταγκαλιάσω τους ανθρώπους μου και να πάρω βαθιές ανάσες ζωής. Η ηρεμία του σπιτιού είναι ένα προνόμιο που έχω την τύχη και απολαμβάνω τα τελευταία χρόνια.

* Η Ανθή Ιωαννίδου υπογράφει τη θεατρική παράσταση “Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;”, που παρουσιάζεται στο θέατρο Σοφούλη. Παραστάσεις: Κυριακή 19 και 26 Νοεμβρίου, στις 17:00 μ.μ..