
κείμενο | άννα- μαρία μπογιατζόγλου */* φωτογραφίες | αρχείο άννας- μαρίας */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Έχεις τρεις επιλογές
Η Άννα- Μαρία αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
Αν σκεφτεί κανείς ότι η δουλειά που έχω επιλέξει περιλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό ότι αυτά που θα πω μου τα έχουν γράψει άλλοι, καταλαβαίνει κανείς ότι δυσκολεύτηκα να βρω τι να πω.
Το τι επιλέγω να πάρω μαζί μου πηγαίνοντας στο θέατρο, εξαρτάται από το τι πάω να κάνω εκεί.
Αν είναι μέρα πρόβας, εκτός από τα απαραίτητα (μια αλλαξιά, νερό και το κείμενο που δουλεύουμε), έχω πάντα ένα τετράδιο στο οποίο σημειώνω παρατηρήσεις, σκέψεις, προτάσεις και κυρίως πράγματα που ακούγονται στην πρόβα και αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή θα μπορούν να αποτελέσουν για μένα μάθημα – υποκριτικής ή ζωής (είναι απίστευτο πόσες φορές αυτά τα δύο συγχέονται, αν το παρατηρήσεις).
Φροντίζω, επίσης, να έχω πάντα μαζί μου μια κασετίνα την οποία έχω εξοπλίσει με μερικές ξυλομπογιές ή μαρκαδοράκια ή έστω στυλό με διαφορετικό χρώμα. Αν βρω να ξεκλέψω λίγο χρόνο μέσα στην πρόβα, ζωγραφίζω στο τετράδιο ή και πάνω στο κείμενο, μικρές εικόνες (αντικείμενα, σχήματα, πρόσωπα, λουλούδια – τα λουλούδια παίζουν πολύ) που μέσα στο κεφάλι μου τουλάχιστον συνδέονται με το κείμενο, τη σκηνή ή τον χαρακτήρα που δουλεύουμε εκείνη τη μέρα. Με εξυπηρετεί το να συνδυάζω μια σκέψη με μια εικόνα, αφηρημένη ή συγκεκριμένη. Η εικόνα στο όλον της προκύπτει μέσα από το ένστικτο και κρατάει τη φαντασία σε εγρήγορση. Και τα δύο είναι πολύτιμα εργαλεία για πάνω στη σκηνή. Όταν έρθει η ώρα της παράστασης, μπορώ πάντα αντί να ανατρέξω σε μια λεκτική σημείωση, να σκεφτώ την εικόνα που σχεδίασα, η οποία μέσα της εμπεριέχει παραπάνω από μια «οδηγία» για το τι θέλω να εκφράσω εγώ ή ο χαρακτήρας μου.
Σημαντική προσθήκη και αδιαπραγμάτευτη είναι να έχω μαζί μου ένα μικρό σνακ, όχι τόσο για την πείνα, όσο για την προσωπική μου επιβράβευση.
Από την άλλη, αν πηγαίνω για παράσταση, θα ήθελα ιδανικά να μην κουβαλάω τίποτα. Αναγκαστικά μεταφέρω μερικά καλλυντικά, αλλά από ‘κει και πέρα, είναι μια σπάνια ευκαιρία να ξεκουράσω λίγο την πλάτη μου, αφού -καθημερινά- η τσάντα μου θυμίζει περισσότερο βαλίτσα για διήμερο.
photo_1: Σε ένα απόμερο χωριό της ελληνικής επαρχίας, σε ένα δωμάτιο χωρίς καμία μέριμνα για τη λεγόμενη «αισθητική», το μοναδικό διακοσμητικό στοιχείο ήταν αυτός εδώ ο πίνακας. Επιλέγω να πιστεύω πως το άτομο που τον είχε βάλει εκεί, δεν το έκανε τυχαία, αλλά αντίθετα ήθελε να υπενθυμίσει στον επισκέπτη την ύπαρξη των ονειροπόλων: αυτού στο κάδρο, αυτού στον δρόμο, και αυτού μέσα του.
Στον δρόμο για την παράσταση το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω πάρα πολύ χρόνο για να ακούσω μουσική, καθώς μένω αρκετά μακριά από τα περισσότερα – αν όχι όλα – θέατρα της πόλης και – τουλάχιστον, ακόμα – δεν μπορώ να αρκεστώ σε ένα -μόνο- μέσο για τη μεταφορά μου. Οπότε, μπορεί να επιλέξω να κάνω ένα μέρος της διαδρομής με τα πόδια, ή το αυτοκίνητο, ή το λεωφορείο, ή το μετρό. Οι συνδυασμοί είναι ατελείωτοι. Επομένως, τα ακουστικά είναι απαραίτητα.
Ένας καλλιτέχνης που με συνοδεύει πάντα στις διαδρομές μου είναι ο ΛΕΞ, αν και δεν θα έλεγα ότι αυτό το μουσικό είδος με χαρακτηρίζει. Ωστόσο, με συγκινεί ο τρόπος που καταπιάνεται με κοινωνικά θέματα και ζητήματα ψυχικής υγείας, και ταυτόχρονα μου δίνει μια τρομερή εμψύχωση, την οποία χρειάζομαι για την παράσταση, ειδικά το κομμάτι «Το παράθυρό μου». Αντίστοιχα, εκτιμώ για παρόμοιους λόγους, το κομμάτι «Με τα κύματα» των Usurum, το οποίο επίσης θα παίξει σίγουρα σε κάποιο σημείο της διαδρομής. Και τέλος, θα επιλέξω κάτι εντελώς άσχετο με τα προηγούμενα, κάποιο κομμάτι που απλώς θα με κάνει λίγο να κουνηθώ και θα μου ανεβάσει πολύ τη διάθεση. Τον τελευταίο καιρό, ένα από αυτά είναι το «Guess» των Charli XCX και Billie Eilish.
photo_2: Μια μέρα που δεν περνούσαν τα λεωφορεία, αναγκάστηκα – χωρίς να έχω πολλή όρεξη – να περπατήσω. Ευτυχώς, επέλεξα τη διαδρομή της παραλίας, γιατί με αντάμειψε για την ταλαιπωρία μου.
Γενικά, δεν βάζω στον εαυτό μου στόχους για τη νέα χρονιά, κυρίως -γιατί -μετά αισθάνομαι μια καταπίεση, ένα «θα έπρεπε να», οπότε προτιμώ να αφήνω τον καιρό και τις συνθήκες να διαμορφώσουν τους στόχους και τα θέλω μου. Οι μεγάλοι στόχοι είναι διαδρομές και δεν επιμένω στο να γίνουν πραγματικότητα, αυτή τη χρονιά. Οι μικρότεροι είναι είτε βραχυπρόθεσμοι, είτε δεν έχουν προκύψει ακόμα.
photo_3: Μια μέρα διάβαζα στο γραφείο μου και, όταν σήκωσα το κεφάλι μου, ο ήλιος είχε φτιάξει ένα υπέροχο πλαίσιο στον τοίχο μου. Δυστυχώς, κράτησε λίγο.
* H Άννα- Μαρία Μπογιατζόγλου συμμετέχει στην θεατρική παράσταση “ΙΝCOGNITO” του Nick Payne σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, στο θέατρο Τ της Θεσσαλονίκης.