Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί να θέλει να γίνει κάποιος σεναριογράφος. Τις μέρες που δεν γραφώ με κατακλύζει μια ματαιότητα για τα πάντα. Όταν καταφέρνω να βάλω τις λέξεις στην σωστή σειρά όλος ο κόσμος μου μοιάζει να είναι στην θέση του. Ποτέ δεν ξέρεις αν αυτό που έγραψες θα καταφέρει να βρει την παραμικρή ανταπόκριση, πόσο μάλλον να καταφέρει να γίνει ταινία. Αλλά εσύ το κάνεις έτσι και αλλιώς.

Όποτε βρίσκομαι σε γύρισμα μιας ταινίας που έχω γράψει και παρατηρώ τους ανθρώπους να δουλεύουν, τους ηθοποιούς να κάνουν πρόβα τα λόγια και όλους να είναι τόσο αφοσιωμένοι και συνεπείς στο πόστο τους, μου μοιάζει σαν ψέμα ότι όλο αυτό που συμβαίνει εκείνη την στιγμή προέκυψε από μια ιδέα που είχα πριν μήνες ή χρόνια. Είναι συναρπαστικό πως κάτι τόσο άυλο και μοναχικό μεταμορφώνεται σε κάτι χειροπιαστό και όταν πια πάρει την τελική του μορφή και γίνει βίωμα στους θεατές, να πάψει να σου ανήκει.

Το λεγόμενο κινηματογραφικό industry γίνεται όλο και πιο ακατανόητο για μένα. Τα φεστιβάλ, οι programmers και οι sales agents, τα εργαστήρια σεναρίου και στο βάθος ένα ατελείωτο κυνήγι επιτυχίας και βραβείων. Όλο αυτό σε κάνει να ξεχνάς ποιος πραγματικά είσαι και γιατί αποφάσισες να κάνεις σινεμά. Μπορούν άραγε λέξεις όπως καριέρα, ανταγωνισμός και επιτυχία να συνυπάρχουν στην ιδία πρόταση με τις λέξεις τέχνη, σινεμά, έκφραση;

Aυτό τον καιρό ολοκληρώνω το σενάριο της πρώτης μου μεγάλους μήκους, την οποία θα σκηνοθετήσω. Είναι η ιστορία ενός οικοδόμου που αποφασίζει να γίνει ηγέτης μιας ακτιβιστικής ομάδας για την προστασία κακοποιημένων ζωών. Όνειρο μου είναι να καταφέρω να γυρίσω αυτή την ταινία στις γειτονιές της δυτικής Θεσσαλονίκης. Σταυρούπολη, Κορδελιό, Πολίχνη.

Σε κάθε τι που γράφω ψάχνω αφορμή να γυρίσω εκεί. Οι κώδικες, η ιστορία και οι άνθρωποι αυτής της περιοχής πάντα με γοήτευαν, σαν κομμάτια μια κινηματογραφικής ιστορίας που δεν γυρίστηκε ακόμη.

• Ο Γιώργος Τελτζίδης σπούδασε κινηματογράφο και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Υπήρξε δυο φορές υποψήφιος για το βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, στην κατηγορία καλύτερης μικρού μήκους ταινίας και έχει επιλεχθεί από τα Talent Campuses των Berlinale FilmFestival , Sarajevo Film Festival και Zurich Film Festival.Το 2012 στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας απέσπασε το βραβείο ντοκιμαντέρ για το “Καθαρό ραδιόφωνο” και το 2013 στο ίδιο φεστιβάλ, το σενάριό του με τίτλο “Γεννήτρια”, σε σκηνοθεσία της Nικολέτας Λεούση, απέσπασε τιμητική διάκριση σεναρίου και βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Το 2015 η μικρού μήκους ταινία του με τίτλο “Dye” ήταν υποψήφια για το βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Το 2016 το “Dye” απέσπασε το βραβείο της καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο φεστιβάλ Hellas Filmbox Berlin. Το 2017, η τελευταία του ταινία σε παραγωγή της ΕΡΤ, με τίτλο “Φράγμα”, απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και ήταν υποψήφια για το βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Τις χρονιές 2018-2019 ήταν μέλος της κριτικής και προκριματικής επιτροπής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.  Το 2020 το το σενάριό του με τίτλο “Βούτα”, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ζάχου, απέσπασε τιμητική διάκριση σεναρίου, βραβείο σκηνογραφίας και το ειδικό βραβείο της επιτροπής.Το σενάριο της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας με τον τίτλο “Woof” βρίσκεται στο στάδιο του development, έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο εργαστηριών του Μεσογειακού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, οπού κέρδισε το Villa Cult Berlinale residency award και στην συνεχεία επιλέχτηκε από το πρόγραμμα Meetings on The Bridge στην Κωνσταντινούπολη.