Απ’ όλες αυτές τις αλλαγές θα ξεχωρίσω δύο. Ξεχωρίζω αυτές που έχουν θετικό πρόσημο και αυτές που επέλεξα η ίδια να συμβούν και όχι κάποια από όσες πραγματοποιήθηκαν άξαφνα και βίαια. Η πρώτη αφορά στο γεγονός ότι έγινα μητέρα και κλήθηκα να μάθω να λειτουργώ ως ο γονέας μιας μονογονεϊκής οικογένειας. Η ευτυχία είναι τεράστια αλλά και οι δυσκολίες εξίσου πολλές. Αλλάζεις εκ των έσω και αλλάζεις για πάντα. Εγώ γέννησα όταν ήμουν 24. Όλοι λέγανε ότι ήμουν μικρή για κάτι τέτοιο. Μάλλον, έτσι θα ήταν. Πίστεψα όμως ότι αφού το θέλησα θα μπορούσα να το καταφέρω. Είχα δίπλα μου την οικογένεια μου. Το έκανα και ανέλαβα όλη την ευθύνη της επιλογής μου. Έκτοτε, ξεκίνησα να λέω φανατικά ότι πρέπει να είμαστε διαθέσιμοι απέναντι στα πράγματα που μπορεί να μας προκύψουν. Έχω την εντύπωση, ότι κάπως μας μάθανε ότι πρέπει να κάνουμε μακροπρόθεσμα πλάνα ζωής, μας μάθανε ποια πρέπει να είναι η σειρά τους και σε τι χρόνο οφείλει να πραγματοποιείται το κάθε τι. Δεν λέω ότι είναι απαραίτητα κακό. Απλώς, λέω ότι δεν είναι μόνο έτσι. Δεν πιστεύω στη συνταγή της επιτυχημένης ή της ευτυχισμένης ζωής. Σήμερα ο γιός μου είναι δύο ετών, θέλει συνέχεια να παίζουμε μπάλα, ζητάει να πηγαίνει κι αυτός στο θέατρο για δουλειά και δεν διανοείται να μην μοιράζεται το φαγητό του μαζί μου.

Η δεύτερη αλλαγή ήταν ότι με την ομάδα μας, το The Young Quill, κάναμε το όνειρο πραγματικότητα- αναλάβαμε το θέατρο Μπέλλος. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία που μας δόθηκε με γενναιοδωρία και με εμπιστοσύνη. Ρισκάραμε πολύ. Αγχωθήκαμε ακόμα περισσότερο. Φοβηθήκαμε ότι θα μας πουν θρασείς ή αδαείς που τόσο σύντομα αναλαμβάνουμε μια τέτοια ευθύνη. Παρόλα αυτά, κάναμε αυτό που θέλαμε και το κάναμε με πολλή αγάπη. Το κάνουμε με το δικό μας τρόπο. Θέσαμε τα δικά μας κριτήρια. Αναγνωρίσαμε ότι στερούμαστε εμπειρίας και είπαμε αυτό να μην είναι η αχίλλειος πτέρνα μας αλλά η δύναμη μας. Αν κανείς θελήσει κιόλας να το γειώσει εντελώς, ρισκάραμε μήπως και καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα θεατρικό στέκι συν-δημιουργίας, δεν πηγαίναμε να κάνουμε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Δεν διακινδυνεύαμε για κάποιον τρίτο. Ρισκάραμε εμείς για εμάς.

Και κάπως έτσι, στο θέατρο Μπέλλος δημιουργήθηκε ένας πυρήνας ανθρώπων, που προσωπικά με συγκινεί βαθιά. Καμιά φορά θα ήθελα να μπορούσα να γίνω γίγαντας και να τους πάρω όλους αγκαλιά. Κάπως όλοι μαζί γίναμε οι άνθρωποι αυτού του θεάτρου, και όχι περιστασιακοί εργαζόμενοι. Φτιάξαμε μια μικρή πραγματικότητα, η οποία μάλιστα είχε την τύχη να αποδεσμευτεί πολύ σύντομα από πρόσωπα που μάλλον είχαν πιο ιδιοτελή κίνητρα από τους υπόλοιπους. Το πιο ωραίο που συμβαίνει είναι ότι υπάρχει μια κοινή παραδοχή και αγάπη για το θέατρο. Δεν υπάρχει τίποτα το μεγαλεπήβολο ή το προσποιητό σε σχέση με τη σημαντικότητα του αντικειμένου μας. Είμαστε εκεί επειδή το θέατρο είναι σημαντικό για εμάς και πιστεύουμε ότι αν το μοιραστούμε κάτι μαγικό θα συμβεί και στους άλλους.

Αν κάτι θα ευχόμουν θα ήταν στο θέατρο Μπέλλος να συνεχίσουμε να κάνουμε θέατρο για αυτό που μας συγκινεί και μας απασχολεί. Να κάνουμε θέατρο για αυτό που θεωρούμε ότι είναι σημαντικό να μοιραστούμε. Να μετακινούμαστε πρώτοι εμείς και ύστερα να βλέπουμε αν μπορεί να μετακινηθεί και ο απέναντί.

Αυτή τη στιγμή το θέατρο Μπέλλος υπάρχει μόνο χάρη στο Φάνη Μιλλεούνη. Είναι τα πάντα και στα πάντα. Έχουμε μαζί την ομάδα. Εγώ είμαι πιο ασυνεπής και αναβλητική στα πρακτικά. Θεωρητικά τρέχω το μπαρ και την ταξιθεσία, αλλά συχνά πυκνά λείπω. Θέλω να πιστεύω όμως, ότι ασχολούμαι με εξίσου μεγάλη αφοσίωση, σαν αυτή του Φάνη, με το κομμάτι της καλλιτεχνικής οργάνωσης και του προγραμματισμού του θεάτρου. Ο Τάσος Λέκκας είναι επίσης σωτήριος! Παίζει στην παράσταση «Η νύχτα των μυστικών» και καλύπτει κενά ανά πάσα ώρα και στιγμή. Έχει πλάκα, γιατί καμιά φορά που κάνει ταξιθεσία τον αναγνωρίζουν άνθρωποί από το κοινό λόγω της σειράς και αρχίζουν και του μιλάνε για ώρα. Η Ελίζα Σκολίδη, ο Αλέξανδρος Βάρθης συμβάλλουν με συχνές και κεραίες προτροπές και παρεμβάσεις. Αν πάμε να λοξοδρομήσουμε κάπως βρίσκουν τον τρόπο και μας επαναφέρουν. Η Χρυσηίς Λιατζιβίρη, η Ελίνα Γιουνανλή και ο Νίκος Γιαλελής έχουν υπάρξει δίπλα μου σε στιγμές τόσο κομβικές που αν δεν ήταν εκεί, σίγουρα κάτι στο θέατρο θα ήταν διαφορετικό, και όταν λέω διαφορετικό βάζω αρνητικό πρόσημο σε αυτό που θα είχε συμβεί. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω τη στήριξη των Θανάση Ζερίτη, Τάσου Δημητρόπουλου και Νεφέλης Μαϊστάλη, τους οποίους μάλιστα γνωρίσαμε φέτος αλλά μοιάζει σαν να τους ξέραμε από πάντα. Εκεί που καταλήγω είναι ότι παρά τις δυσκολίες, παρά και τις κακές συμπεριφορές που βιώσαμε από πολλές και διαφορετικές πλευρές, παρά το άγχος να βγουν τα οικονομικά και παρά την κούραση, γιατί όλοι έχουμε και παράλληλες επαγγελματικές δραστηριότητες, είναι όμορφα στο θέατρο Μπέλλος. Είναι ίσως και πιο όμορφα από αυτό που ονειρευόμασταν ότι θα είναι.

Μετά από τις παραπάνω αλλαγές, σπάνια κάνω σχέδια. Αφήνω τα πράγματα να έρθουν και μόνο αν δεν έρθουν κινητοποιούμαι. Είναι σαν αυτό το γνωμικό, που προσωπικά πάντα μου φαινόταν αστείο, «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελάει» να το είδα σε όλο του το μεγαλείο. Απογοητεύομαι συχνά αλλά προσπαθώ να το εντάξω στο πλαίσιο μιας κανονικότητας. Το μόνο που ξέρω με βεβαιότητα, είναι ότι θέλω να συνεχίσω να κάνω θέατρο και να μεγαλώσω ένα ευτυχισμένο παιδί. Για εμένα το θέμα είναι σε πρώτο επίπεδο υπαρξιακό και στη συνέχεια πολιτικό, θέσης απέναντι στον κόσμο και στους ανθρώπους. Αυτό είναι το μόνο ξέρω. Όλα τα αλλά θα τα δούμε εν καιρώ και θα τα αφήσουμε να μας αιφνιδιάσουν.

• Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου σκηνοθετεί τη “Νύχτα των μυστικών” του Άκη Δήμου, που παρουσιάζεται στο θέατρο Μπέλλος, στην Πλάκα.