Αγαπημένη ώρα της ημέρας:  Σχολάω 6:30 το ξημέρωμα απ’ τη δουλειά και ανεβαίνω προς το σπίτι, μόνη ή με συνάδελφο, ο ήλιος μόλις έχει βγει, η διαδρομή περιλαμβάνει σιωπές, γέλια, μικρούς διαλόγους, σκέψεις τύπου ”γαμώ την φτώχεια μου, γαμώ” , παρατήρηση της άδειας πόλης το πρωί, άνθρωποι που έχουν ξυπνήσει να πάνε στην δουλειά τους και εμείς που πάμε για έναν 4ωρο ύπνο μετά τη δουλειά (αφού φυσικά κάνουμε στάση για μπουγάτσα) για να πάμε μετά στην πρόβα.

Αποφοιτώ τον Ιούλιο (για 2η φορά) το επαγγελματικό λύκειο, αυτή τη φορά του Ανδρέα Βουτσινά.. μετά από κόβιντ, ζουμ, κινητοποιήσεις, πορείες, κατάληψη του Βασιλικού Θεάτρου.. ξαφνικά οι σπουδαστές των δραματικών ενώνουν ψυχή και φωνή για το άδικο με πίεση από παντού, κούραση απ’ τις βάρδιες και τις ατελείωτες συνελεύσεις στην κατάληψη, απογοήτευση, οργή για τα Τέμπη, άγχος για τις διπλωματικές, άγχος για το γαμημένο το αέριο που δεν σταματάει να ακριβαίνει..

και μέσα σε όλα, να βρίσκεις την ψυχή να κάνεις θέατρο..

ζουμ άουτ: πυρκαγιές, πλημμύρες, γυναικοκτονίες,

εκκενώσεις καταλήψεων, δολοφονίες, πόλεμοι, Γάζα

και πόσα πόσα

(πραγματικά πόσα ακόμα;;)

και μετά

ζουμ ιν: μικρόκοσμος

Ηum@nitarium

πότε γύρισα από Σαμοθράκη τον Αύγουστο πότε ξεκινήσαμε πρόβες

πότε τρώγαμε πίτσα στο Βουκουρέστι γελώντας με τα κρύα αστεία του Δημήτρη

πότε παίξαμε στο Διεθνές πότε γυρίσαμε

πότε θα παίξουμε στο Τ (3-19/11 κάθε ΠΣΚ χιχι)

πότε πότε πότε τελείωσαν όλα αυτά ρε σείς;;..

Και τί είναι το θέατρο ρε παιδιά; Πρόβα!

Κάτι δεν πάει καλά; Πρόβα!

Κάτι δεν μας αρέσει; Πρόβα, πρόβα, πρόβα!

Fail again, fail better που έλεγε και ο φίλος μου ο Μπέκετ

Πρόβες καλές και κακές (το χιούμορ όμως εκεί, ακάθεκτο)

η ομαδάρα πάντα εκεί να σηκώνει ο ένας την άλλη

ο Θάνος πάντα γκαζωμένος, ξέροντας πως δεν θα βρει την ψυχραιμία που έλεγε

ο Όστερμάγιερ πως έχει στις πρόβες (αφού πάει για γιόγκα και διαλογισμό)..

ασταμάτητο ψάξιμο του ρόλου

και του πάθους..

που πάντα κινδυνέυει να το καταπιεί η ρουτίνα..

Μ’ αρέσει το πάθος, ο έρωτας.. Μ’ αρέσει αυτό που έχει πάει 5 το πρωί και

περιμένεις

περιμένεις τον άλλον να σχολάσει για να το δεις..

αυτό, που δεν σε νοιάζει ούτε η κούραση, ούτε να κάνεις μπάνιο,

να φας

τίποτα ρε,

είσαι διατεθιμένος να περπατήσεις χιλιόμετρα,

να πάρεις αεροπλάνο ή πλοίο

απλά για να δεις τον άλλο 1 μέρα

και ο χρόνος να κυλήσει ξανά και φύγει νερό..

Μ’ αρέσουν οι δυνατές φιλίες..

να χωρίζει η φίλη και να σκάει τηλέφωνο κλαμμένη

” Μαλάκα, αυτό ήταν, χωρίσαμε”

και να ‘χω ήδη σκάσει στο σπίτι, να ‘χω βάλει Βίσση στο τέρμα και να κλαίμε

να γελάμε βλέποντας ταινίες του Οικονομίδη

να καπνίζουμε (πολύ), να πίνουμε ρακομελάκια και να παίζουμε ρεμπέτικα

στις 3 το βράδυ..

Αυτά είναι τα ωραία, ρε παιδιά !

Η φιλία και ο έρωτας είναι επαναστατικές πράξεις.

Και θέλω ( για όσο αντέξω)

να απέχω απ’την κοινωνία του (σήμερα) Hum@nitarium

απ’ αυτήν την ανθρωποφαγία για τα like,

του φαίνεσθαι,

της υποτιθέμενης ανθρωπιάς με στόχο μόνο την επιβράβευση,

της απομόνωσης,

του κανιβαλισμού και του cancel culture που παίρνει άλλες εκτάσεις,

της έλλειψης αλληλεγγύης για τον συνάνθρωπο,

της αντιγραφής και επικόλλησης της άποψης..

Αλλά γι’ αυτό επέλεξα το θέατρο.. και, θεωρώ, πως με επέλεξε και αυτό..

Για να μπαίνω κάθε φορά σ’ έναν καινούργιο κόσμο

με φόβο, αλλά και θράσος συνάμα.

Οπότε, πλέον, λέω μέσα μου.. Έσο (αν)έτοιμη για όσα έρχονται !

• Η Μάιρα Σιδερίδου συμμετέχει στο “Hum@nitarium” σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, που παρουσιάζεται από Παρασκευή 3 Νοεμβρίου, στο θέατρο Τ της Θεσσαλονίκης, κάθε ΠΣΚ, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.