Γυρίζω στο μάθημα. Γυριζω για να κάνω meisner με τους αγαπημένους μου μαθητές, κάνουμε συναισθηματική προετοιμασία τώρα.
Επιστροφή μετά στο σπίτι, από Παγκράτι στα Εξάρχεια με τη μουσική στο αμάξι να προσπαθεί να με ηρεμήσει από το χάος στους δρόμους. Η μουσική πάντα για εμένα λειτουργούσε σαν αποσυμπίεση, σαν να ομορφαίνει την κίνηση, τον κόσμο ο οποίος στους δρόμους είναι σαν να βλέπω το planet of the apes.
Η βαλίτσα ήδη ανοίγει. Υποθέτω ότι θα βρέχει στη Θεσσαλονίκη, ε;
Μια γρήγορη μπουκιά και off στο θέατρο για ένα γρήγορο φρεκάρισμα πριν την παράσταση.
Μπαίνω στο θέατρο, σε ένα θέατρο που έχει την πιο βαριά ιστορία, κατά την γνώμη μου.
Καφές, γέλια, προβληματισμοί, συζητήσεις, ξανά γέλια. Και δουλειά, πολύ δουλειά.
Ζέσταμα, ένα άλλο ζέσταμα. Η κάθε παράσταση έχει το δικό της ζέσταμα αυτό μου λέγανε στη central. το ζεστάμα της “Ελένης”, το ζεστάμα για το “Κωσταλέξι” μας.
Συζητάμε για την Θεσσαλονίκη, είμαστε όλοι χαρούμενοι που η έναρξη της περιοδείας μας αρχίζει από αυτή την πόλη.
Φέτος, η παράσταση είναι αλλιώς. Είναι ακόμα πιο προσωπική, πιο ολοκληρωμένη. Νιώθω την “Ελένη” δίπλα μου να ανασαίνει. Θέλω να πιστεύω ότι είναι γαλήνια πλέον.
