at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Χρήστου Κοντογεώργη

κείμενο | χρήστος κοντογεώργης */* φωτογραφίες | αναστασία γιαννάκη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

η εφηβεία των 30

Σιχαίνομαι τις συνεντεύξεις και τις σιχαίνομαι γιατί δεν θεωρώ, ότι έχω πολλά να πω. Τέλος πάντων, θα πάω με ελεύθερη γραφή.

Δεν μπορώ να δω την καθημερινότητα, πια. Αντιλαμβάνομαι, τα τελευταία 2 χρόνια, ως ένα ενιαίο κομμάτι χρόνου. Και καθώς, ο χρόνος είναι διάσταση, πιο πολύ τον αντιλαμβάνομαι ως διάνυσμα. Κοιτάω πίσω και λέω “τί έγινε, ρε”; Και τελικά δεν πέρασε ο χρόνος, τον περπάτησα.

Αμπάρωμα στα σπίτια, παράνομες επισκέψεις,3,6, ταινίες, αναμονή για ζωή, Support art workers, δράσεις, συνελεύσεις, καινούργιοι άνθρωποι στη ζωή μου, metoo ελληνικό, Σωματείο ηθοποιών, συνελεύσεις ξανά, απαγόρευση πορειών, δίκη Χ.Α., μετακόμιση στην Αθήνα μετά από 30 χρόνια στη Νίκαια, Κύθηρα δεύτερη καραντίνα, γυρίσμα στο Κιλκίς με χιονοθύελλα, νομοσχέδια, απομάκρυνση από τους παλιούς μου φίλους, Κύθηρα ξανά, εσωτερικές μετακινήσεις, απόσταση από οτιδήποτε είχα συνηθίσει ως αξίωμα ή ως κανονικό για μένα κι άλλα πολλά τέτοια μελό, τόσο προσωπικά. όσο και κοινωνικά. Πράγματα που έγραψαν πάνω μου.

Δέχτηκα την ράτσα μου, αυτή των ηθοποιών. Το τελευταίο δίχρονο, αναιρέθηκα. Δεν άντεχα αυτή την ψευτοτρέλα, ψευτοκουλτούρα, το δήθεν βίωμα, δήθεν τραύμα, δήθεν άποψη, δήθεν όλο. Μου αποκαλύφθηκαν αυθεντικοί άνθρωποι που κάτι ψάχνουν, κάπου και κάπως. (Και δεν μιλώ μόνο γι’αυτους που δουλεύω τώρα μαζί.) Ούτως ή άλλως επειδή βγήκα από την θεατρική του 5ου λυκείου Νίκαιας, αυτό που έψαχνα πάντα ήταν μία ομάδα με κοινό σκοπό και κοινό λόγο ύπαρξης. Είναι σαν να με καταράστηκε η δασκάλα μου στο σχολείο, η Μαίρη, να μην μπορώ αλλιώς. Δεν είναι τυχαίο ότι το Support το έφτιαξε ο Γιώργος, ένας άνθρωπος από το σχολείο αυτό. Με συγκινούν οι ομάδες. Αυτή η κοινή. ανομολόγητη ανάγκη να φτιάξουμε κάτι, να πούμε κάτι, να σταθούμε στα πόδια μας και να αρθρώσουμε λόγο, χρώματα και σώματα.

Εκεί ήρθε η πρόταση του Άρη, που συνδύαζε ό,τι κοινό είχαμε παρέα. Κι ένωσε την άνοιξη του Support, τους από κοινού, τη ζωή και το θέατρο. Με ένα άκρως πολιτικό έργο. Δύσκολο δραματουργικά, υπέρογκο, με πολλές πληροφορίες και εξειδικευμένο θέμα. Έπρεπε να το κάνουμε οικείο σε εμάς και εύπεπτο για τους ανθρώπους που θα έρθουν. Δουλέψαμε πολύ, ζοριστήκαμε, γελάσαμε πολύ, ξύπνησα από τον υποκριτικό λήθαργο που μου επέβαλε ο κόβιντ και βρέθηκα σε μια εγρήγορση επιτέλους που την είχα ανάγκη.

Τώρα, που οι παραστάσεις ξεκίνησαν επιτέλους, έχω αυτό το αίσθημα που είχα και στο σχολείο. Να πάω στο θέατρο με ανθρώπους που αγαπάω, να πω μια ιστορία που με αφορά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερωτικό και πιο όμορφο από αυτό, για να κλείσει ο κύκλος της μιζέριας των δύο τελευταίων ετών.

Αισθάνομαι, ότι αυτή η διετία πέρασε από πάνω μου, σαν τυφώνας. Κοινωνικά, βλέπω τους ανθρώπους να μιλούν, να γράφουν, να διαμαρτύρονται, να αντιστέκονται. Βλέπω την γενιά μου να μην χάνει το κουράγιο της, το χιούμορ της, την ανάγκη της για αλλαγή, για έκφραση. Έχει περάσει την παρακμή του Πασοκικού υλισμού, μνημόνια, πανδημίες, αντεργατικές καταστάσεις, μαζικές αποχωρήσεις στο εξωτερικό, δυσκολίες, σκάνδαλα επί σκανδάλων και ετοιμάζεται για ενεργειακή και επισιτιστική κρίση.

Πεισματάρα γενιά. Δεν έχει γεράσει ακόμα. Δεν το βάζει κάτω. Πιστεύω και σε εμάς και στην γενιά που έρχεται. Ψάχνει τρόπους. Ψάχνει τα λόγια της. Της έχουν στερηθεί εργαλεία και ευκολίες. Γίναμε τριάντα κι ακόμα διανύουμε μια εφηβεία που θα μας βγει σε καλό. Είναι μονόδρομος αυτή. Οι έφηβοι να ωριμάσουν και να ανθίσουν.

  • Ο Χρήστος Κοντογεώργης συμμετέχει στο στο ΕΝΡΟΝ  (πάρτυ σαν να είναι νάιντιζ), της Lucy Prebble, σε σκηνοθεσία Άρη Λάσκου, από 24 Μαρτίου έως 17 Απριλίου 2022, κάθε Πέμπτη με Κυριακή, στο θέατρο ΕΛΕΡ. Μαζί με το Χρήστο, παίζουν, ο Μάνος Βαβαδάκης, ο Γιάννης Παναγόπουλος, η Καλλιόπη Παναγιωτίδου κι η Γωγώ Παπαϊωάννου.