Η Σπυρέλα αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Από την τσάντα μου ποτέ δεν λείπει το ημερολόγιό μου, το νερό και τα αντισηπτικά μαντηλάκια. Δεν γίνεται να φύγω από το σπίτι, χωρίς κάποιο από τα παραπάνω αντικείμενα. Το ημερολόγιο ή ατζέντα όπως αποκαλώ πιο συχνά, είναι για ’μένα πολύ σημαντικό. Ως φαν πολλών παλιών συνηθειών, επιμένω στο χαρτί και το στυλό, όταν θέλω να σημειώσω και να οργανώσω το πρόγραμμά μου και αυτά που θέλω να κάνω μέσα στη μέρα γενικότερα. Μάλιστα πολλές φορές γράφω το παραμικρό που θέλω να θυμηθώ, νιώθοντας έτσι ήρεμη ότι δεν θα ξεχάσω κάτι και θα γίνουν όλα. Δεν μπόρεσα ποτέ να συνηθίσω το κινητό για τις σημειώσεις μου, και μάλιστα νιώθω ότι αν μείνει εκεί οτιδήποτε σημειωμένο δεν θα το κάνω ποτέ. Δεν νιώθω «οργανωμένη» με τις ηλεκτρονικές σημειώσεις. Είναι ένας ψυχαναγκασμός, όπως πολλοί άλλοι, που τον αγκαλιάζω, καθώς όσο κι αν προσπάθησα δεν μπορώ να τον αποβάλλω χαχα. Κάθε χρονιά έχω καινούριο, και μάλιστα μ’ αρέσει σαν συνήθεια, γιατί είναι σα να κρατάω αρχείο από την κάθε χρονιά. Κάθε Σεπτέμβρη νιώθω λίγο μαθήτρια, καθώς τρέχω να πάρω το νέο μου ημερολόγιο. Το έχω πάντα και παντού μαζί μου, ανεξάρτητα εάν θα το χρησιμοποιήσω.

photo_1: Μια φωτογραφία από την Βενετία το καλοκαίρι που μας πέρασε. Βρεθήκαμε με το Τμήμα της Υποκριτικής για την Ανοιχτή Σκηνή της Βενετίας με μια παράσταση και αυτή την φωτογραφία την τράβηξα λίγες ώρες μετά την άφιξή μας, μόλις κατάλαβα πού βρισκόμαστε ή ίσως για να συνειδητοποιήσω πού βρισκόμαστε.

Το νερό είναι επίσης ένα από τα πολύ σημαντικά μου πράγματα. Αποτελεί κι αυτό έναν ψυχαναγκασμό, καθώς μόνο που το έχω μαζί μου νιώθω καλά, ότι δεν θα μου λείψει αν το χρειαστώ, ανεξάρτητα αν το χρειάζομαι. Και φυσικά τα μαντηλάκια μου. Δεν τα αποχωρίζομαι ποτέ. Ό,τι τσάντα και να έχω, πάντα με συντροφεύουν. Ανέκαθεν ήμουν ψυχαναγκαστική και με την καθαριότητα. Τώρα που το σκέφτομαι έχω πάρα πολλούς ψυχαναγκασμούς τελικά χαχαχα. Τέλος πάντων, ναι δεν λείπουν ποτέ από πάνω μου. Μου φαίνεται απίστευτο να φύγω από το σπίτι χωρίς αυτά. Τα χρησιμοποιώ πολύ και νιώθω ότι αν δεν τα έχω μαζί μου, θα πάνε όλα λάθος και δεν θα μπορώ να καθαρίσω τίποτα.

Μουσική δεν ακούω ποτέ στον δρόμο. Δεν με εξίταρε ποτέ και λίγο που το δοκίμασα δεν μπόρεσα να το κάνω. Μου αρέσει να έχω πλήρη εικόνα του τί γίνεται γύρω μου και κυρίως να μπορώ να παρατηρώ τα πάντα και τους πάντες, χωρίς «απομόνωση». Αν και χρησιμοποιώ την συγκοινωνία, μ’ αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο, από το να ακούω μουσική. Με την μουσική νιώθω να «αποσυνδέομαι» από το περιβάλλον και δεν με ευχαριστεί κάτι τέτοιο στον δρόμο. Ωστόσο, μουσική θα ακούσω σε συγκεκριμένες στιγμές της μέρας μου. Στο μπάνιο, μαγειρεύοντας, καθαρίζοντας ή διαβάζοντας λόγια. Αυτές οι στιγμές, όπως κι άλλες που τώρα δεν μου έρχονται, είναι οι στιγμές με τον εαυτό μου, χωρίς ερεθίσματα από γύρω. Αποσυμπιέζομαι και σκέφτομαι ό,τι θέλω να βάλω σε σειρά. Από τραγούδια ακούω τα πάντα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Έχω αδυναμία στους στίχους των τραγουδιών, θα επιλέξω να ακούσω κάτι που έχει κάτι να πει σε κάτι δικό μου. Μ’ αρέσουν και τα ορχηστρικά κομμάτια, μάλιστα αυτά επιλέγω για μελέτη και διάβασμα, αλλά κυρίως όταν θα ακούσω μουσική θα βρω τον στίχο της ημέρας. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ως αγαπημένα λίγα, αλλά θα αναφέρω κάποια που ακούω αυτή την περίοδο τακτικά. Πρώτο θα αναφέρω το «κοίτα με γλυκιά μου αγάπη», ένα παραδοσιακό τραγούδι, που έχει διασκευαστεί αρκετά τελευταία. Με βρίσκει σε μια περίοδο που πριν λίγους μήνες τέλειωσα το τμήμα Υποκριτικής, και αυτό το τραγούδι με συγκινεί βαθιά και με συντροφεύει σχεδόν καθημερινά, καθώς αποτελεί το «τραγούδι μας» ως τμήμα. Με τα παιδιά του τμήματος ήμασταν μια πραγματικά δεμένη ομάδα και αυτό το τραγούδι το λέγαμε κάθε φορά στο ζέσταμά μας, και κατέληξε ως το «τραγούδι μας». Μόλις το ακούω, μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό οι εμπειρίες των τριών τελευταίων χρόνων και συγκινούμαι πολύ. Ως δεύτερο αγαπημένο του τελευταίου καιρού θα αναφέρω «το Βαλς των χαμένων Ονείρων» του Μ. Χατζιδάκι. Με ηρεμεί και με βοηθάει τις ώρες που θέλω να μείνω με τον εαυτό μου, να χαλαρώσω και να σκεφτώ. Τρίτο θα αναφέρω τις «Μέρες του φωτός» της Ν. Μποφίλου. Το ακούω αρκετά συχνά αυτό το διάστημα. Με γεμίζει αισιοδοξία και βοηθάει πολύ την ψυχολογία μου τελευταία.

photo_2:Στην ανατολική Θεσσαλονίκη, αυτή την εβδομάδα περπατώντας ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι πέρασα ξυστά από αυτά τα πανέμορφα πουλιά. Ήταν ήρεμα και σχεδόν ακίνητα, ενώ γύρω ο κόσμος και η κίνηση προχωρούσε με απίστευτους ρυθμούς.

Τα “θέλω” μου γι’ αυτή την χρονιά είναι νομίζω εφικτά. Αρχικά, θέλω να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο για μένα και τους φίλους μου, αλλά και για ό,τι απλό ανέβαλα στο πρόσφατο παρελθόν, λόγω χρόνου. Επίσης, θα ήθελα να έχω χρόνο να διαβάσω περισσότερα βιβλία και να δω ταινίες. Και τέλος, να μπορέσω να κάνω κάποιο ταξίδι και αποδράσεις με τους φίλους μου. Έχω πολύ καιρό να φύγω από την πόλη και να «γεμίσω μπαταρίες».

photo_3:Ο Μάικο, ο γάτος της κολλητής μου φίλης, στην πρόσφατη συνάντησή μας, με εξανάγκασε με την εκφραστικότητά του να τον απαθανατίσω.

* H Σπυρέλα Γενιτσαρίδου συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Sylvia” σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλάκου, την παραγωγή των Monks, που παρουσιάζεται στο θέατρο Τ της Θεσσαλονίκης, από 11 Νοεμβρίου.