Οι σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μωραΐτη

Οι σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μωραΐτη

08/04/2020

κείμενο | κωνσταντίνος μωραΐτης */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου + karol jarek */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

ως κι οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν περισυλλογή

Assasin’s Creed – Odyssey.

Αυτή τη στιγμή είμαι στις 75 ώρες παιχνιδιού.

Θα έχω την τύχη σε λίγες εβδομάδες να τερματίσω ένα παιχνίδι που ήθελα να παίξω από πέρσι.

Η πρώτη μου επαφή με την Θεσσαλονίκη θα μπορούσα να πω ότι ήταν γλυκόπικρη.

Βρέθηκα σε μία πόλη τόσο οικεία, γιατί είμαι από Σέρρες, αλλά και τόσο ξένη, γιατί δεν είχα ζήσει ποτέ. Δυστυχώς, με την παράσταση ‘Εδώ Ουρανός’ του Σίμου Κακάλα προλάβαμε να κάνουμε μόνο 3 παραστάσεις. Όπως καταλαβαίνεις, για ένα διάστημα 2 μηνών πρόβας, σεμιναρίων κουκλοπαικτικής και training μάσκας, οι 3 παραστάσεις είναι σκληρές. Η πραγματικότητα είναι όμως πολύ πιο σκληρή.

Θεωρώ σοφό πράγμα τη σιωπή. Θεωρώ πως η Τέχνη, αυτό το διάστημα που διανύουμε, πρέπει να σιωπήσει. Οι άνθρωποι της Τέχνης να δώσουν χώρο σε αυτό που συμβαίνει. Να σταματήσουμε, επιτέλους, να είμαστε attention whores ακόμα και τώρα. Ειλικρινά, νομίζετε ότι νοιάζεται κανένας αυτή τη στιγμή για τις παραστάσεις που σταμάτησαν λόγω κορονοϊού; Φυσικά και όχι. Και καλά κάνουν και δεν νοιάζονται. Είμαστε σε μια μεταβατική στιγμή της Ιστορίας. Το θεωρώ τουλάχιστον γελοίο να μιλάμε ακόμα για τις παραστάσεις μας ή για τις παραστάσεις που κάναμε και να τις ανακυκλώνουμε. Έχει διαφορά να δημοσιεύουμε παλιές, μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις για να βοηθήσουμε τον κόσμο στον εγκλεισμό του, από το να τις βάζουμε για να διαφημίσουμε την πάρτη μας γιατί έχουμε πολύ καιρό να δώσουμε συνέντευξη και δεν είμαστε στο επίκεντρο. Ο κόσμος θα επιβιώσει χωρίς τις 500 κακοτραβηγμένες παραστάσεις μας. Υπάρχει και το Netflix που έχει φτιαχτεί για αυτό. Το θέατρο δεν έχει φτιαχτεί για να το παρακολουθούμε από οθόνη. Μην συνηθίσουμε σε αυτό.

Σε αυτό που θα μπορούσαμε να συνηθίσουμε βέβαια είναι η αλληλεγγύη που έχουμε δείξει όλοι. Όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Ο θρύλος του «χαλαρού και απείθαρχου» Έλληνα μπροστά στην εξουσία δεν επαληθεύτηκε γι’ ακόμα μια φορά. Ποιά απειθαρχία; Μπροστά σε αυτή την απειλή, ακόμα και οι μαγαζάτορες, σαν ένας άνθρωπος, έκλεισαν αμέσως τις επιχειρήσεις τους επ’ αόριστον, δεν περίμεναν καν την υπουργική απόφαση.