Φέτος, έχω την χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι- για άλλη μια φορά- με τον κ.Μοσχόπουλο και το θέατρο Πόρτα και μέσα στο χάος που μας περιβάλλει, έχω την επιλογή να αποδράσω από όλα αυτά δημιουργικά και να κοιτάω μόνον μπροστά.

Εκτός από την ιδιότητα του ηθοποιού, αυτή τη χρονιά μπήκα και στο κομμάτι της επιμέλειας κίνησης, αρχικά δίπλα στην Σοφία Πάσχου και εν συνεχεία σε άμεση συνεργασία με τον κ. Μοσχόπουλο, ακούγοντας κι ακολουθώντας το όραμά του για τον «Γιατρό της τιμής του» και για τον «Μαγικό κύκλο». Ένα αντικείμενο που με ενδιαφέρει και με εξιτάρει πάρα πολύ κι αποτελεί μια ακόμα πρόκληση για εμένα, που αν και αρχικά με φόβιζε, μετά με παρέσυρε και βούτηξα με τα μούτρα! 

Ο σκύλος μου! Το αγόρι μου! Το φιλαράκι μου! Τον αγαπάω και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν. Είναι το αγχολυτικό μου, κάθε φορά που μπορεί κάτι να με ρίχνει ψυχολογικά και να βαραίνει τη διάθεσή μου, μόλις με κοιτάξει στα μάτια αυτό το πλάσμα είναι σαν να μου κάμει μικρές ενέσεις χαράς και αναζωογόνησης. Στο βλέμμα του καταλαβαίνω το νόημα της αγάπης και της ανιδιοτέλειας. Με έχει μάθει πολλά και του χρωστάω σε μεγάλο βαθμό την ψυχική μου υγεία…

Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση, λένε. Θα συμφωνήσω. Η οικογένειά μας, εκεί από όπου ξεκινάμε. Οι φίλοι μας, οι άνθρωποι που διαλέγουμε να έχουμε δίπλα μας μέσα στον χρόνο και σε ό,τι κι αν συμβεί, καλό ή κακό κλείνουμε πονηρά το μάτι ο ένας στον άλλον και προχωράμε με δύναμη και ορμή. Κι ο έρωτας… ναι… τι να πω… δεν ξεύρω… τα απορρυθμίζει όλα και την ίδια στιγμή τα συντονίζει με έναν τρόπο που μας υπερβαίνει.

Δεν υπάρχει επιλογή, όταν σε βρει, αφέσου, χάρου το, είναι ανώφελο να αντισταθείς και κρίμα σε όσους το προσπάθησαν. 

Και κάτι ακόμα, ο άνθρωπος ευρύτερα, ο συνάνθρωπος, ο διπλανός μου, ο γείτονας, ο άγνωστος, ο ξένος… μόνοι μας θα σωθούμε, μεταξύ μας, καμία ηγεσία και καμία ανώτερη δύναμη, η αλληλεγγύη μόνο. 

Η Αθήνα είναι ο τόπος που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω. Έχει πολλά στραβά κι όμως εγώ την αγαπώ. Είναι όμορφη κι αν της φερόμασταν κι εμείς λίγο καλύτερα, θα έλαμπε.

Αυτό που με γοητεύει στην Αθήνα είναι η σύνθεσή της, η πολυπλοκότητα που έχει. Κινούμαι στους δρόμους της Αθήνας, από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου κι ακόμα περνάω από δρόμους και σοκάκια και βλέπω γωνιές και εικόνες που με εκπλήσσουν και δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν. Κι αυτό οφείλεται στους ανθρώπους, στους παλιούς Αθηναίους, στους επαρχιώτες, στους μετανάστες, στους πρόσφυγες, στους τουρίστες, σε όλους.

Στις πλατφόρμες, βλέπω πολλά και διάφορα, δεν θέλω να κολλάω με ένα είδος. Θα δω σειρές, ντοκιμαντέρ, φύση, επιστήμη, ιστορία, τέχνη, αθλητισμό, trash. Απ’ όλα! Όλα είναι μέρος της ζωής μας, αλίμονο αν γυρνάμε από την άλλη, κοιτώντας εμμονικά κάποια πράγματα και παραβλέποντας άλλα. 

Τα ακουστικά! Είναι μονίμως στα αυτιά μου, μουσική! Πολλή μουσική! Αλλά και podcast, συνεντεύξεις, διάφορα. Κάπως, σαν να φτιάχνω το δικό μου videoclip, όταν περπατάω και στην κάθε περίσταση τοποθετώ το ανάλογο ηχητικό τοπίο…

•  Ο Αυγουστίνος Κούμουλος συνεργάζεται με το Θωμά Μοσχόπουλο και πρωταγωνιστεί στο “Γιατρό της τιμής του” του Καλντερόν, στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, στο κέντρο της Αθήνας.