Μεγάλη Δευτέρα. Μεγάλη μέρα. Πρεμιέρα για την “Ολεάννα”. Αγαπημένοι συνεργάτες, αγαπημένος χώρος (εκεί, στο Θέατρο Τ άλλωστε ξεκίνησαν σχεδόν όλα για μένα κάποτε και είμαι τώρα εδώ να σας αραδιάζω αυθάδικα τα απομνημονεύματά μου σε ένα σάιτ για θέατρο), ένα εκπληκτικό έργο του Ντέιβιντ Μάμετ για ένα θέμα που καίει, με συνεχείς ανατροπές που αφήνουν και εμάς τους ίδιους κάθε φορά με το στόμα ανοιχτό. Πολλή δουλειά, πολλών μηνών, που απόψε φτάνει να ανθίσει. Αρκετός κόσμος για πρεμιέρα, πολύ καλή ανταπόκριση. Συζητήσεις, αντιρρήσεις και λογομαχίες για το «ποιος έχει δίκιο». Είχαμε άγχος, κι εγώ κι η Βικτώρια, αλλά νομίζω λειτουργήσαμε.

Μεγάλη Τρίτη. Λένε η δεύτερη παράσταση είναι πάντα η χειρότερη. Δεν επαληθεύτηκε. Είναι και το φίντμπακ που μόλις έχεις πάρει, τα vibes κατά τη διάρκεια της παράστασης, οι σιωπές, τα γέλια, τα πνιχτά επιφωνήματα, οι σκέψεις του κοινού μετά… Την απόλαυσα περισσότερο την παράσταση, ήρθαν και τρεις πρώην καθηγητές μου αλλά και φοιτητές. Πολύς κόσμος. Νέο ντιμπέιτ μετά την υπόκλιση. «Ποιος έχει δίκιο»; «Τι ήθελε να πει ο ποιητής» κι άλλα τέτοια. Απαντώ με (αδικαιολόγητο) θράσος, «το θέμα είναι τι θέλει να πει τώρα ο θεατής». Τι θέση παίρνει;

Μεγάλη Τετάρτη. Πρώτη μέρα του εργαστηρίου ενηλίκων. Τρίτη χρονιά φέτος. Νέος κόσμος, οι παλιοί θα μπουν την επόμενη εβδομάδα. Ενδιαφέροντες άνθρωποι, εκπαιδευτικοί, φοιτητές, προγραμματιστές, νηπιαγωγοί, βιολόγοι. «Όλα τα πεδία θέατρο είναι τελικά», σκέφτομαι. Τους ρωτώ «τι πιστεύουν ότι είναι καλό θέατρο». Απαντήσεις διαφορετικές μα τελικά ίδιες. «Να έχει νόημα αυτό που γίνεται», «να με κάνει να φεύγω συγκινημένη», «να με έχει αλλάξει», «να έχει αμεσότητα», «να έχει φυσικότητα», «να κινείται έξω από τις φυσιολογικές νόρμες». Αχ, δεν τελειώνει το θέατρο και δεν θα το μάθουμε ποτέ μάλλον. Ευτυχώς… Ξεκινούν τα παιχνίδια, οι σαμουράι, τα 1-20, οι παγωμένες εικόνες και δεν συμμαζεύεται…

Μεγάλη Πέμπτη. Δεν έβαψα αυγά. Μετέφερα το σκηνικό της “Ολεάννας” στο θέατρο Κλειώ, την έδρα του τμήματος θεάτρου του ΑΠΘ. Απόψε παίζουμε στο Πανελλήνιο Θεατρολογικό συνέδριο. Μπροστά σε καθηγητές και φοιτητές θα μιλήσουμε για την εκπαίδευση! Για τις διαδικασίες της εκπαίδευσης, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα φοιτητών και καθηγητών, για το σύστημα, το χλευασμό του και την υποταγή σ΄αυτό. Καταλαβαίνετε πόσο διαφορετική παράσταση είναι αυτή, από εκείνη δύο μέρες πριν. Απευθύνομαι στο κοινό ως καθηγητής και κοιτώ τους καθηγητές στα μάτια. Και μετά τους φοιτητές. Τρομερή εμπειρία. Το βράδυ, γεμάτοι από συναισθήματα αλλά με άδειο στομάχι, πάμε με τη Βικτώρια σε ένα κρητικό ρακάδικο. Το χρειαζόμουν αυτό…

Μεγάλη Παρασκευή. Τελευταίες προετοιμασίες εν όψει Σαββατοκύριακου. Οργανωτικές δουλειές για τους Monks (δεν παύουν αυτές, ποτέ). Κάνουμε και τους παραγωγούς αναγκαστικά, μάθαμε απ’ όλα. Να μιλάμε με τους λογιστές, να κανονίζουμε τη διαφήμιση, να κλείνουμε τα εισιτήρια, να κρεμάμε φωτιστικά, να μην καίμε τις ξένες κονσόλες… Το βράδυ είδα αυτόν τον εκπληκτικό τύπο, τον Τσουρή, στα “170 τετραγωνικά”!

Μεγάλο Σάββατο. Πρώτη μέρα για το εργαστήρι εφήβων. Ακομπλεξάριστα παιδιά, δεν κρύβεσαι εύκολα. Έχω φυσικά τρακ. Κυλά όμως ωραία. Πάντα κυλά πιο καλά απ’ όσο φοβάμαι. Το απόγευμα παρακολουθώ σεμινάριο όπερας στη θεάτρου, στα πλαίσια του συνεδρίου. Να ξεστραβωθούμε λίγο. Δύο ώρες δεν μου είναι αρκετές. Πρέπει να βρω χρόνο να το μελετήσω κι άλλο.

Κυριακή. Νέα πρόκληση. Τρέχω το εργαστήρι σκηνοθεσίας στην Αντίρρηση. «Διδάσκεται»; «Δεν είναι θέμα ενστίκτου και εμπειρίας;» «Δεν είναι υποκειμενικό»; Προφανώς και όχι, υπάρχουν ένας τόνος μέθοδοι και εργαλεία, τα ταξινόμησα όλο το καλοκαίρι, από τους δικούς μου δασκάλους και σκηνοθέτες και από (πολλή) ξένη βιβλιογραφία. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορέσω να τα μεταδώσω με τέτοιο τρόπο που να μπορεί κάποιος να τα χρησιμοποιήσει. Να τον/την βοηθήσουν να ξυπνήσει το δικό του «ένστικτό».

Έφτασε λοιπόν η Κυριακή το βράδυ, ήρθε (;) η ανάσταση και δακτυλογραφώ αυτό το ημερολόγιο. Υπάρχει και μπόνους νέου ξεκινήματος για αύριο Δευτέρα. Πρόβα Support Χαρά (να ξαναβρούμε τα πατήματα μας, την Τρίτη παίζουμε) αλλά και συνάντηση με τη θεατρική ομάδα του συλλόγου Κερκυραίων. Ο Γκολντόνι με τους Αγροίκους του περιμένει να δικαιωθεί.

Σε περίπτωση που δεν θυμήθηκα να σας ευχηθώ, καλή σεζόν!