Ξυπνάω το πρωί σα να’ ναι όλα δεδομένα, πολλή δουλειά, πολύ τρέξιμο. Θα’ θελα να τα παρατήσω όλα, να φύγω σ’ ένα νησί, να αλλάξω δουλειά – αλλά δεν το κάνω…Θα’ θελα να σταματήσω το θέατρο, τη διδασκαλία, έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω τίποτα για όλα αυτά. Η μεγαλύτερη δυσκολία μας γίνεται η ελευθερία μας και οι ικανότητές μας η φυλακή μας. Πάσχισα πολύ για να ζω από τη δουλειά μου και τα κατάφερα, κουτσά στραβά, είμαι ευγνώμων – δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο, ούτε να ζω σ’ ένα νησί. Όμως δεν έφτασα στο τέλος (ποιο τέλος;) και ώρες ώρες νιώθω τα περιθώρια να στενεύουν. Δεν προλαβαίνω. Μάλλον είναι αργά. Υπάρχουν υπέροχες στιγμές- οι “Μίμοι” μας, αυτή την εποχή στο θέατρο Σφενδόνη είναι μια ανακούφιση, για την τρέλα τους, για το κόντρα στην κανονικότητα της κάθε εποχής, για την ελευθερία τους. Στο μάθημα που είναι πάρα πάρα πολλές, μαγικές και μέσα στην απόλυτη ευτυχία ένα μαχαίρι στην καρδιά μου λέει -Ε και; Ποιον αφορά παραέξω; ποιον μετακινεί; ποιον αλλάζει; Ο κόσμος ήταν και θα είναι κακός, οι άνθρωποι θα υποφέρουν, έκανες όλον αυτόν τον κόπο για να πεις καλά μια φράση ή να κάνεις κάποιον να την πει; Να ανεβάσεις ένα έργο; Και στα σχολεία που δεν μαθαίνουμε γραφή κι ανάγνωση; Και τα τραγούδια που μένουν σκοτεινά, ατραγούδιστα ενώ η disney κυριαρχεί και μας ξεκουφαίνει; Η μουσική της κάθε ύπαρξης, το κάθε σώμα, η κάθε αναπνοή που υποφέρει από τις χαζές φωνές της μεταγλώττισης; Τα δήθεν καλά παιδικά τραγούδια γεμάτα διδακτισμό; Το παιδί που νομίζει ότι φαλτσάρει γιατί η φωνή του ξεφεύγει από το συνηθισμένο; Ο έφηβος που δεν ξέρει τι να κάνει με τα κοκοράκια της μεταφώνησης, ο κεκές που τραγουδάει υπέροχα αλλά δεν μπορεί να μιλήσει γιατί, ίσως, η γλώσσα μας δεν είναι πια μουσική;;; το μανά /μετούς /εννιά/ σουγιούς/ καιμέ/ τημιά/ σουκό/ ρη που μάθαμε σαν να’ ταν ισόχρονο κατασκεύασμα αποκομμένο, πάντα, από το νόημα;