“Το θέατρο ως επιλογή ήταν μονόδρομος. Πέρασα κάτι χαζές παιδικές φάσεις, του τύπου να γίνω γιατρός ή μηχανικός πλοίων έχοντας παράδειγμα τον πατέρα μου, αλλά πάντα υπερίσχυε μέσα μου, το να θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο. Όταν έδωσα Πανελλαδικές, ρώτησα φίλους και γνωστούς  σε ποια σχολή να πάω, κι όλοι μου έλεγαν “ή στο Εθνικό ή στο Ωδείο, και καλύτερα στο Ωδείο”. Έδωσα, στο Εθνικό δεν πέρασα, στο Ωδείο Αθηνών πέρασα- μπήκα πολύ στα θολά- κι όταν κατάλαβα ερωτεύτηκα αυτή τη Σχολή. Το Ωδείο Αθηνών έχει έναν διευθυντή, εδώ και 10-15 χρόνια, το Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η σταθερότητα της καλλιτεχνικής διεύθυνσης δίνει χώρο στο να χτιστεί κάτι. Ο Αρβανιτάκης ήρθε από το εξωτερικό και ήταν ανοιχτόμυαλος, με συγκεκριμένο όραμα- άφησε τις σκηνοθεσίες και ασχολείται μόνο με τη Σχολή. Μια σχολή που δεν ήταν top, αλλά την έκανε ο Αρβανιτάκης με συνεργασίες με το εξωτερικό και ανθρώπινο δυναμικό δασκάλων από εντελώς διαφορετικές “σχολές” και νοοτροπίες. Έκανα μάθημα με το Βασίλη Ανδρέου και τη Μαρία Σαββίδου- δύο ηθοποιοί που ασπάζονται τη ρωσική σχολή, και την επόμενη ώρα, με τον Ακύλλα Καραζήση, που είναι εντελώς άλλο πράγμα. Καμία σχέση! Κι όμως, παρά τις καλλιτεχνικές διαφωνίες πάντα κατάφερναν να συναντιούνται στο κοινό όραμα της Σχολής”.

“Ο Αργύρης Ξάφης, δεν ήταν καθηγητής μου, αλλά βαθιά ενεργό μέλος της Σχολής και εκτιμώ σε εκείνον, ότι είναι ακομπλεξάριστος. Ο Ξάφης ανήκει στη γενιά που έφυγε από τη λογική του πρωταγωνιστή και δημιούργησε ένα πιο ζωντανό-σπαρταριστό θέατρο. Ένα θέατρο πιο άμεσο, που έχει να κάνει με την ομάδα. Ο Αργύρης καμαρώνει τα “παιδιά του” και βοηθάει πάρα πολύ. Ήταν καλοκαίρι, εγώ ακόμα δεν είχα τελειώσει τη Σχολή και πήρα το ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη, για τη μεγάλη ακρόαση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Ήρθα Θεσσαλονίκη, για ένα 24ωρο, τη γνωστή στους συναδέλφους “διαβολοβδομάδα” των πτυχιακών στο Υπουργείο. Ερχόμουν με τη πεποίθηση ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα, και “θα πάω, ρε αδελφέ, με τους φίλους μου για καφέ στην Αριστοτέλους, θα τον πιω και θα γυρίσω”. Μισή ώρα πριν φύγω πίσω, με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε “ο κύριος Κακλέας θέλει να σε ξαναδεί”. Το να παίξω τελικά, το πρωταγωνιστικό ρόλο στον “Επιθεωρητή” του Γκόγκολ, δεν υπήρχε καν ως σενάριο στο μυαλό μου. Ούτε σαν όνειρο! Ερχόμουν για να αποκτήσω εμπειρία σε ακροάσεις. Είχα την άγνοια κινδύνου και την “απελπισία του πάω τώρα εγώ”. Είχα ήδη πάει σε κάποιες ακροάσεις στην Αθήνα και είχα δει τι γίνεται-την απελπισία που σε κυριεύει- η Θεσσαλονίκη ήταν η τελευταία ακρόαση που θα πήγαινα το περασμένο καλοκαίρι”.

“Θυμάμαι ακόμα, όταν θα ξεκινούσαμε πρόβες για τον “Επιθεωρητή”, και μαζί με το μπαμπά μου, φορτώσαμε το αμάξι -ένεκα μετακόμισης- και ήρθαμε Θεσσαλονίκη. Έμεινα Κάτω Τούμπα. Μετά από δύο- τρεις μέρες, τακτοποιήθηκα και βούτηξα σε εντατικές πρόβες. Φίλος πραγματικός έγινε ο “συμπαίκτης μου”, ο Χρήστος Τσάβος. Κι έτσι, όλη μου η ενέργεια- όλη η ζωή εκείνο το διάστημα,  ήταν γύρω από το θέατρο. Υπήρξα πολύ τυχερός με τη φιλία που απέκτησα με το Χρήστο. Ήταν δίπλα μου, με όλη τη σημασία της λέξης, σε όλη αυτή τη διαδικασία. Από τη μέρα 1, μέχρι τη τελευταία παράσταση. Και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, ήξερα ότι είχα δίπλα μου μια παρουσία, που ότι κι αν συμβεί, θα ήταν εκεί για να με “πιάσει”. Αυτό σπανίζει”….

“Αν υπήρξε φάση στον “Επιθεωρητή” που να φοβήθηκα; Ουουουου, βέβαια! Και στις πρόβες, και στις παραστάσεις. Το μεγαλύτερο άγχος, το είχα στη πρεμιέρα. Δεν θα τη ξεχάσω! Ήμουν στο καμαρίνι και βαφόμουν, έρχεται η οδηγός σκηνής και μου λέει “το Βασιλικό Θέατρο είναι γεμάτο”! Και της απαντώ “προλαβαίνω να φύγω;”…Ανταπαντά, “όχι, έχω κλείσει όλες τις πόρτες”! Μετά, θυμάμαι, είμαι στη κουίντα, πριν βγούμε με το Χρήστο στη σκηνή, που είναι τα δευτερόλεπτα της τάσης “δεν μπορώ να το κάνω”! Με σπρώχνει ο Χρήστος, βγαίνουμε κι όλα πήγανε ρολόι”….

“Ο Γιάννης Κακλέας, μου έδωσε πολλές συμβουλές, πρακτικές κιόλας, που αρχικά δεν τις καταλάβαινα. Το πρώτο που με βοήθησε, ήταν το πως υπάρχεις πάνω σε μια τόσο μεγάλη σκηνή. Μέχρι πρότινος, είχα συνηθίσει να παίζω σε σκηνές από μικρές αίθουσες διδασκαλίας. Πήρα μαθήματα για το πως κρατάς κάτι ζωντανό και αληθινό, σε ένα τόσο μεγάλο χώρο! Ήταν σημαντικό πώς μου έμαθε να “το ανοίγω” όλο το παίξιμο, κρατώντας ρυθμό, αλήθεια και ζωντάνια! Φέτος, προς το τέλος του πρώτου κύκλου των παραστάσεων, ένιωσα πέρα από την απόλαυση, μία γείωση με όλο αυτό που συνέβαινε μέσα μου. Αισθάνθηκα ότι πατάω πιο γερά στα πόδια μου. Ότι υπάρχει μια ροή που και με πάει και την πάω. Ενώ, στην αρχή είχα άγχος για το ρυθμό, για τα τεράστια σκηνικά, τον πολυπληθή θίασο…ε, κάπως όλα αυτά προσγειώθηκαν στη γη μου και πλέον αδημονώ να έρθει το φθινόπωρο, για τον επόμενο κύκλο παραστάσεων του “Επιθεωρητή”. Να συμβαίνουν όλα ανεπιτήδευτα και οργανικά!”

“Τελειώνουν οι παραστάσεις του “Επιθεωρητή” το Μάη, ετοιμάζομαι να φύγω Αθήνα, είχα κάνει συζητήσεις με τη Φρόσω Λύτρα ότι πολύ πιθανό να έκανε μια παράσταση στο Κ.Θ.Β.Ε. αλλά δεν ήταν τίποτα κλεισμένο. Φτάνω Αθήνα, έτοιμος για καλοκαιρινές διακοπές, και χτυπάει το τηλέφωνο, ότι θα συμμετάσχω το καλοκαίρι στο “Όνειρο..”. Μια πολύ διαφορετική παράσταση, μετά τον “Επιθεωρητή”- ένα ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό έργο, σε έναν υπέροχο μη θεατρικό χώρο, το Παλατάκι στο Κυβερνείο”.

“Με τον Σαίξπηρ, στο “Όνειρο…” είναι σα να γνωρίζεις κάτι απλό, “συστήνεσαι” μαζί του, και καθώς τρίβεσαι σε πρόβες και παραστάσεις, ξαναγνωρίζεις όλο το κόσμο. Εγώ έχω αγάπη στο θεατρικό έργο  “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” – γιατί ο Σαίξπηρ μιλάει με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο για τον έρωτα, που μου έγινε μάθημα ζωής. Τώρα, συμμετέχω στο “Όνειρο…”, όπου ο Σαίξπηρ μιλά για ένα διαφορετικό κομμάτι του έρωτα-με άλλο τρόπο- και κάπου με έχει κάνει να χάσω προσωπικά τον βηματισμό μου, στο έρωτα. Εδώ, μας λέει ο ίδιος άνθρωπος πόσο επικίνδυνος και αλλοπρόσαλλος είναι ο έρωτας”.

“Στον έρωτα, αν κάνεις και βουτήξεις με τα μούτρα, άστα…(γέλια). …Έχω βιώσει τον έρωτα, σαν άλλος “Ρωμαίος”. Έζησα τον έρωτα στην ολότητα της πίστης. Τις προάλλες, έλεγα κάτι στη Φρόσω Λύτρα για τον έρωτα, καθότι βιώνω- αυτό το διάστημα- τις προσωπικές μου αμφισβητήσεις με τον έρωτα- λίγο έχω φάει τα μούτρα μου και με πιάνει η Φρόσω και μου λέει: “ρε, είναι δυνατόν;! Ποτέ δεν ωριμάζεις στον έρωτα. Σου εύχομαι ποτέ να μην ωριμάσεις στον έρωτα”.”

“Με ρωτάς, για στέκια που πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη. Αν δεν πω, το FILM cafe- bar στο κέντρο της πόλης, νομίζω θα μας έρθει ποινική ρήτρα και μάλιστα από τα δικαστήρια και δικηγόρο της Έδεσσας! (γέλια) Είναι αγαπημένο μέρος του κολλητού μου,  Χρήστου Τσάβου που έχει καταγωγή από την Έδεσσα και δικό μου, δεύτερο σπίτι! Και υπόψιν, με αυτή τη ζέστη, από Κάτω Τούμπα στο FILM, καθημερινά που το κάνω, το καταχαίρομαι! Χαλάλι όλα, για το φίλο Χρήστο! “(γέλια)

“Η Θεσσαλονίκη έχει διαφορετικούς ρυθμούς από την Αθήνα, αυτό λίγο με δυσκολεύει. Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά ανεκμετάλλευτα πράγματα, θα μπορούσε να έχει μια πιο έντονη και ενεργή ζωή. Θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότεροι χώροι και σημεία που να συμβαίνουν ακόμα πιο “κουλά” πράγματα. Ακόμη και στα πολιτιστικά, αλλά και γενικά! Στη Θεσσαλονίκη, ακόμα, δεν έχουν σπάσει τα αυγά, όσο θα μπορούσανε”.

“Τρελαίνομαι να περπατάω στη Παραλιακή της Θεσσαλονίκης. Πηγαίνω και κάθομαι στα παγκάκια. “Πετάω” στη θάλασσα, από μέσα μου, ότι θέλω. Ακόμα κι όταν ζοριζόμουν στις πρόβες του “Επιθεωρητή”, τελειώναμε και πήγαινα στα απέναντι παγκάκια. Φόβους και άγχη, στη θάλασσα τα “ρίχνω”.”

“Δεν θα ήθελα να χάσω τη χαρά για πρόβα και δημιουργία, ποτέ! Δεν θα ήθελα, αυτό που μου συμβαίνει τώρα, να γίνει “μία ακόμα μέρα στο γραφείο”. Το τρέμω αυτό…πάντα υπάρχει η κούραση, αλλά θέλω πάντα σε πρόβα και παράσταση να είμαι εντός 100%. Η δουλειά του ηθοποιού είναι κάτι πρακτικό. Δεν είναι θεωρητικό αυτό που κάνουμε…Φοβάμαι τη κούραση να τη μετατρέψω σε ρουτίνα. Δεν το θέλω! Το θέατρο είναι μια διαρκή κίνηση, συναισθηματική, ψυχική, νοητική, σωματική. Δεν θα ήθελα, λοιπόν, να χάσω αυτή τη κίνηση, που νιώθω ότι έχω τώρα. Που βέβαια, είμαι άπειρος κι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Αλλά, την πρώτη ύλη, τη σπίθα δεν θέλω ποτέ να τη χάσω! Και πάντα θα κυνηγάω το μεστό”…