κείμενο | κωστής ραμπαβίλας */* φωτογραφίες | χριστίνα γεωργίου @gasps_of_life */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
μαχόμενα αισιόδοξος
Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2019
Περίεργη ημέρα η σημερινή. Βροχερή και μελαγχολική. Ξύπνησα με αγωνία να διαβάσω δημοσιεύματα και σχόλια κάτω από διαδικτυακά άρθρα, γνώμες καλλιτεχνών και θεατών των πολιτιστικών δρωμένων της Θεσσαλονίκης –και όχι μόνο- για τη χθεσινή, βίαιη απόλυση μέσω δελτίο τύπου(!) της μέχρι πρότινος διοίκησης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Έπειτα από όσα συμβαίνουν με την κακοδιαχείριση των αρχαιοτήτων στην πόλη, το στοίβαγμα –με όλη την κυριολεξία της λέξης- ανθρωπίνων ψυχών στα σύνορα της πόλης, στα σύνορα και στο εσωτερικό της χώρας, στα σύνορα και στο εσωτερικό όλων των χωρών που γεφυρώνουν κράτη τα οποία κουβαλούν σαν μετάλλιο τιμής τον δυτικό πολιτισμό με εδάφη που τα ίδια αυτά κράτη προσπαθούν να τα ισοπεδώσουν και να τα ξαναϋψώσουν σύμφωνα με το θέλημά τους, αλλά και τόσα άλλα δεινά και δώρα που φέρουν Δαναοί και «βάρβαροι», στο μυαλό μου έρχεται μία φράση από την ταινία-ποίημα “Τζόκερ”: «Είναι ιδέα μου ή ο κόσμος γίνεται όλο και πιο τρελός εκεί έξω;»
Επίσης στο μυαλό μου κάνει βόλτες το τραγούδι «Κεμάλ». Όχι, δεν θα πατήσω το play. Φτάνει. Ας αισιοδοξήσω.
Related posts:
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
πρόλογος του καλοκαιριού
έχεις τρεις επιλογές
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
η Σαλονίκη του Σταμάτη
μια Σαλονικιά στην Αθήνα