Μια ώρα μετά, ξεκινά ένας τεράστιος κύκλος τηλεφώνων.

– Μαργαρίτα, να βγάλουμε ανακοίνωση για τα σινεμά που κλείνουν στο κέντρο της Αθήνας,

– Άγγελε, τί κάνεις του χρόνου; Σκέφτομαι ένα αμερικάνικο έργο. Το έχω παραγγείλει από το Amazon και μου έρχεται την Παρασκευή

– Μαμά, δεν θα παίξουμε σήμερα, δεν έχει βγει αρνητικό το κρούσμα της περασμένης εβδομάδας.

– Ηρακλή, ναι, μετά χαράς να δώσετε μέρος των εσόδων σας από την παράσταση “Lebensraum” στη Λάρισα για τα δικαστικά έξοδα του ΣΕΗ

– Σπύρο, με τα κρούσματα στα θέατρα τί θα κάνουμε; Nα στείλουμε υπόμνημα στο ΥΠΠΟΑ; Επίσης, να οργανώσουμε το πάρτυ του ΣΕΗ τον Δεκέμβριο και να συνεννοηθούμε για την ημερίδα της Ομοσπονδίας για τις συμβάσεις την Κυριακή

– ΣΕΗ, ναι, θα απαντήσω στα αιτήματα.

– Μαρία, αύριο τί ώρα να βρεθούμε το πρωί;

– Σοφία, να σε καλέσω αύριο στην παράστασή μας, αν δεν έχετε πρόβα στο Εθνικό;

– Κίτυ μου, σήμερα σκέφτομαι πως πρέπει να ξεφοβηθώ πια και να πάρω κάποιες πρωτοβουλίες. Επίσης, τί θα γίνει; Θα βρούμε κάνα ταίρι;

– Χαρά μου, επειδή με ρωτάνε συνάδελφοι, στείλε μας σε παρακαλώ επίσημα, τι ισχύει με τον κορωνοϊό και τις αναρρωτικές. Χρειαζόμαστε την νομική συμβουλή σου.

Παράλληλα, ανάμεσα, το δεύτερο project που ετοιμάζω – καλώς εχόντων των πραγμάτων – για φέτος. Δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα. Έργο ελληνικό όμως. Για πρώτη φορά. Αλλεπάλληλα τηλέφωνα με Αντριάνα, μακρές κλήσεις με Τζένη και Ευαγγελία. Θέλει πολύ τρέξιμο. Και πολλά ακόμα τηλέφωνα.

– Πού θα βρούμε τα λεφτά; (γαμώ και τον αναπτυξιακό νόμο δηλαδή… η ΑΜΚΕ που από το 2012 έχω φτιάξει έχει ίδιο μετοχικό κεφάλαιο με του Κοκλώνη… Πόσα έργα θα κάναμε με 9.000.000 ευρώ!)

Η ώρα περνάει γρήγορα. Ήδη 19.00…

Βλέπω τυχαία στο facebook, τρεις φωτογραφίες με κόσμο στου Ζωγράφου και τη λεζάντα “ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράφει πως μας βιάζουν τα παιδιά και μας σπάνε τις πόρτες για να μας πάρουν τα σπίτια“. Δίκιο έχει.

Σκέφτομαι δύο ευχάριστα (- ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΙ ΡΕ ΓΜΤ;) :

1) Αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά με το metoo (που τόσο πόνεσε κάποιους), δεν θα κατήγγειλαν αυτά τα παιδιά τα όσα ζήσανε στην Κιβωτό. Οι αλλαγές είναι βραδυφλεγείς. Κάτι έχουμε καταφέρει μέσω του ΣΕΗ.

2) Κι επίσης. 1500 άτομα μετά από ένα ολιγόωρο κάλεσμα στο διαδίκτυο μαζεύτηκαν στου Ζωγράφου για την κυρία που της κατασχέθηκε το σπίτι. Και διαδήλωσαν υπέρ της.

Γι αυτό δεν απελπίζομαι.

Γιατί όπως λέει ο Αιμερίκ, ο ένας από τους “ρόλους” που υποδύομαι στην ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗ στην ερώτηση της παρουσιάστριας:

“- Πιστεύεις θα αλλάξει ο κόσμος;

– Θέλω πολύ!”

Γι αυτό δουλεύω άλλωστε. Γι αυτό κάνω θέατρο. Γι αυτό χαίρομαι τόσο, αυτό το έργο (τη Σεροτονίνη) και πέρυσι και φέτος (και στεναχωριέμαι που χάσαμε μια παράσταση για τον γαμωκόβιντ σήμερα). Για να αλλάξει ΚΑΤΙ.

Αντί επιλόγου:

Έχω κολλήσει με την νέα εκδοχή του “Ανθρώπου του κάβου” της Αλεξίου στο spotify

“Να του φτιάξω μιαν αγάπη, να μιλάει γι αυτήν“

Αμήν και πότε. Για φτιάξτε μου παρακαλώ!

Γιατί, καλά και τα συνδικαλιστικά και τα θεατρικά, αλλά να βρούμε κι έναν άνθρωπο πια ε;

35 έφτασα.

Μπουχαχα (σήμερα δεν θα βγω. Netflix μόνο – Το ντοκιμαντέρ για τα σκάνδαλα της FIFA και το μουντιάλ γαμάει!)

Εnd of story.-

• Ο Άρης Λάσκος συμμετέχει στη “Σεροτονίνη” του Μισέλ Ουελμπέκ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγατζίδη και Δέσποινας Αναστάσογλου. Παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Μαρία Κωνσταντάκη, Μαρία Γκιώνη, Τατιάνα Άννα Πίττα. Μουσικός επί σκηνής: Θωμάς Μπέλτσιος. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο Bios, στο κέντρο της Αθήνας, έως 10 Ιανουαρίου.