Ο Δημήτρης αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να φύγει στο θέατρο, τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για τη παράσταση κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτή την άνοιξη. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!
Δεν έχει καλές επιλογές αυτή τη στιγμή το ραδιόφωνο. Ok. Plan b. Ηχείο Bluetooth συνδεδεμένο με το κινητό, κι άσε το spotify να κάνει τα μαγικά του.
Εδώ ο κέρσορας σκαλώνει. «Γράψε», σου λένε…Θέλει σκέψη. Όχι. Πάλι plan b. Μη σκέφτεσαι καθόλου.
Φεύγω για το θέατρο σημαίνει παίρνω μαζί μου τσάντα (με άδεια χέρια δεν πάω ποτέ). Αρκετές οι επιλογές, μία τσάντα είναι το γούρι όμως. Μαύρη, πλάτης, με διακριτικά-τόσο-όσο πορτοκαλί φινιρίσματα. Δεύτερο αντικείμενο που θα ‘ρθει μαζί μου στο θέατρο βρέξει-χιονίσει, τ΄ ακουστικά μου. In ear (εξαιρετικά της AKG) ή on ear (διακριτικά της SONY, και μπλε σκούρα – ασφαλώς – ) αναλόγως με το πόσο θέλω να χαλάσω την ακοή μου, που ούτως η άλλως με εγκαταλείπει χρόνο με τον χρόνο. Με όλο τον σεβασμό στον φυσικό ήχο, πολλές φορές θέλω να δώσω στη μέρα μου τον ρυθμό που θέλω, επειδή θέλω. Χωρίς ακουστικά, είναι σαν να περπατάω με τα κορδόνια λυμένα. Τώρα θες ένα ακόμα εσύ.. Ρολόι. Το ρολόι θα ‘ναι δεμένο στο χέρι μου (τ’ αριστερό), για να ‘μαι σε μόνιμη επαφή με το χρόνο, και σε μόνιμο καβγά μαζί του ταυτόχρονα.
Photo 1: fragile
Στ΄ ακουστικά που ανέφερα παραπάνω, μία τουλάχιστον φορά στον δρόμο για το θέατρο, θ’ ακούσεις:
World falls apart / Jorn Van Deynhoven rmx. Ακούστηκε και στο “Sense8” του Netflix (ψαξ’ το), εξαιρετικό τρίγωνο beat-στίχων-ηλεκτρονικών ήχων.
Metropolis (Part I) / Dream Theater. Ένα αριστούργημα της progressive rock. Σου αλλάζει το βήμα θες δε θες. Σαν να περπατάς σε slow motion.. «με το νου σου» αλλά κατάλαβες τι εννοώ..
In my mind / Anarcrusan. Ένα απ’ τα καλύτερα δείγματα ηλεκτρονικής μουσικής εδώ και χρόνια. Με χαλαρώνει, γεμίζει το μυαλό μου και σπρώχνει έξω σκέψεις που – θέλοντας και μη – πρέπει ν’ αφήσω έξω απ’ την πόρτα του θεάτρου.
Photo 2: Γαλήνη
Γυρίζοντας απ’ το θέατρο, ακούγοντας μουσική και στον δρόμο της επιστροφής φυσικά, σκέφτομαι ότι χρειάζομαι ταξίδι. Εξωτερικό. Δεν ξέρω ακριβώς πότε. Λίγη σημασία έχει το «που». Άμεσα πάντως. Να μπει λίγη απόσταση «ανάμεσά μου», να καθαρίσει το μυαλό, ν’ ανοίξει ο ορίζοντας.
Νο.2: θα συνεχίσω να προσέχω τι τρώω. Το λιχούδι που έχω μέσα μου το αγαπώ, αλλά αν το αφήσω να τρώει όλη την ώρα αυτά που θέλει, δε θα χωράμε!
Νο.3: Θέλω χρόνο με αγαπημένους μου ανθρώπους που τους παραμελώ καταμεσής της χρονιάς, με πολλή αγάπη μου κάνουν τα παράπονά τους, επομένως «στοργή και προδέρμ» 1000άρι, κι ενδοφλέβιο!
Photo 3 : καλέ μου άνθρωπε….
Ο Δημήτρης Δάγκαλης συμμετέχει στο “Μολυβένιο Στρατιώτη” στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ της Θεσσαλονίκης, πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσε τις επιτυχημένες παραστάσεις “Mathematics of Heart” σε σκηνοθεσία Νίκου Ορτζετάτου, όπου και πρωταγωνιστούσε στο Vis Motrix και ετοιμάζεται για τις “Ανοιχτές Φωνές της Πόλης” με το “Μπουλούκι” που θα παρουσιαστεί από τους Eclipses Group Theater.
