at a glance
Top

απενοχοποιημένα

κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

μυστήρια πλάσματα

Όση πίκρα και υποχρεώσεις έχει η καθημερινότητα, πάντα βρίσκει χώρο και τρυπώνει στη σκέψη. Θες δε θες έρχεται στο μυαλό μια λέξη, ένα (;) συναίσθημα, μια ερώτηση. Έρωτας. Υπάρχει; Τί είναι; Πώς μοιάζει; Πώς τον καταλαβαίνεις; Και για άλλη μια φορά, μπερδεύονται σκέψεις, πρόσωπα κι  αναμνήσεις στο κεφάλι σου.

Αν με ρωτάς, ακόμα και μετά από τόση τριβή στο πεδίο, δε νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω. ‘Ίσως, μόνο μπορώ να σου πω τι ΔΕΝ είναι έρωτας. Νομίζω, μέχρι εκεί φτάνει η κρίση μου.

Όχι. Οι ιδρωμένες παλάμες και το σφίξιμο στο στομάχι δεν είναι έρωτας. Ούτε τα γόνατα, που τρέμουν μόλις σου μιλήσει- τα γόνατα πρέπει να τρέμουν για άλλους λόγους.

Τα βράδια που δεν κοιμάσαι από αγωνία- ακόμα και δίπλα του-  δεν είναι έρωτας.

Οι νύχτες στα μπαρ που πίνεις και μιλάς και μεθάς και χορεύεις γι ‘αυτόν, δεν είναι έρωτας.

Ο έρωτας πρέπει να χορεύει μαζί σου.

Η αίσθηση ότι δεν πάει κάτι καλά, δεν είναι έρωτας. Μάλλον, όντως δεν πάει. Δεν είναι πεταλούδες στο στομάχι, μην τα ωραιοποιείς. Το σώμα σου δίνει σημάδια.

Η ανασφάλεια, το άγχος, ακόμα και η σκέψη αν θα τηλεφωνήσεις ή θα φανείς φορτικός, όχι. Δεν είναι έρωτας.

Όταν δε μπορείς να σκεφτείς μέλλον γιατί φοβάσαι, όταν δεν τολμάς να κανονίσεις κάτι πολύ μακρινό και διστάζεις, κάτι σου λέει, κι ας μην κάνεις ότι δεν το ακούς.

Ούτε οι ατέλειωτες συζητήσεις στον καναπέ με την κολλητή για το τι λέει, τι εννοεί, τι κρύβει, τι νιώθει είναι έρωτας.

Για να στο πω πιο απλά, έρωτας είναι όταν η κολλητή σταματήσει να σε ρωτάει πώς είσαι. Και θα σταματήσει γιατί δε χρειάζεται. Φαίνεται. Όχι από το ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Όχι. Ούτε αυτό είναι έρωτας. Φαίνεται από την ηρεμία στο βλέμμα. Από τα μάτια σου.

Φαίνεται από τα κιλά που άρχισες να παίρνεις, γιατί επιτέλους το στομάχι σου δεν είναι κόμπος. Τρως, και τρώτε και μαζί. Μαγειρεύεις, σου μαγειρεύει, παραγγέλνετε, και τρώτε παρέα.

Φαίνεται από το ότι δεν έχεις δει ταινία ολόκληρη, τελευταία. Συνεχώς αποκοιμιέσαι στον καναπέ δίπλα στον έρωτα, χωρίς να αγχώνεσαι για τίποτα. Γιατί σου τα έλυσε όλα. Τα πήρε όλα μακριά.

Φαίνεται από το τηλέφωνό σου, που παίρνεις και σε παίρνει όποτε έχετε κάτι να πείτε, όχι γιατί πρέπει ή για να θυμίσεις ότι υπάρχεις. Ακόμη κι αν λέτε ποιος θα φέρει ψωμί.

Ακόμα κι από το ότι- πλέον- ετοιμάζεσαι για τη βόλτα σας σε 5′ φαίνεται. Γιατί ό, τι κι αν φορέσεις, κι ας μη βαφτείς, θα είσαι η πιο ωραία από όλες. Γι’ αυτόν. Και μόνο αυτό πλέον σε νοιάζει.

Στον έρωτα, τον αληθινό κι αμοιβαίο, δε φοβάσαι να κάνεις όνειρα για το μέλλον. Μάλλον, δεν κάνεις όνειρα. Σχέδια κάνεις, πρόγραμμα. Γιατί το μέλλον σου δεν έχει περιθώριο για τίποτε άλλο. Είναι δεδομένο ότι ο έρωτας θα είναι εκεί. Αυτός ο έρωτας. Όχι οποιοσδήποτε άλλος. Και θέλεις να τα ζήσεις όλα μαζί του, ακόμα κι αυτά που κορόιδευες, ακόμα κι αυτά που φοβόσουν.

Έρωτας είναι, όταν το μόνο άγχος στη ζωή σου είναι αν είναι καλά, αν έφτασε ασφαλής, αν κοιμήθηκε καλά, αν έφαγε – μη μείνει νηστικός- αν είναι χαρούμενος. Έρωτας είναι, η έννοια να είναι καλά, γιατί τότε είσαι κι εσύ. Γιατί δε μπορείς να θυμηθείς πώς ζούσες πριν, ούτε να φανταστείς πώς θα ζήσεις χωρίς αυτόν.

Αν με ρωτάς λοιπόν -που ποτέ σου δε με ρώτησες, αλλά εγώ τα λέω- να την ακούς την καρδούλα σου, αλλά να ακούς και το σώμα σου. Κι αυτό κάτι ξέρει. Εκεί που κοιμάσαι ήρεμη, εκεί να μένεις.