κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
μυστήρια πλάσματα
Όση πίκρα και υποχρεώσεις έχει η καθημερινότητα, πάντα βρίσκει χώρο και τρυπώνει στη σκέψη. Θες δε θες έρχεται στο μυαλό μια λέξη, ένα (;) συναίσθημα, μια ερώτηση. Έρωτας. Υπάρχει; Τί είναι; Πώς μοιάζει; Πώς τον καταλαβαίνεις; Και για άλλη μια φορά, μπερδεύονται σκέψεις, πρόσωπα κι αναμνήσεις στο κεφάλι σου.
Αν με ρωτάς, ακόμα και μετά από τόση τριβή στο πεδίο, δε νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω. ‘Ίσως, μόνο μπορώ να σου πω τι ΔΕΝ είναι έρωτας. Νομίζω, μέχρι εκεί φτάνει η κρίση μου.
Όχι. Οι ιδρωμένες παλάμες και το σφίξιμο στο στομάχι δεν είναι έρωτας. Ούτε τα γόνατα, που τρέμουν μόλις σου μιλήσει- τα γόνατα πρέπει να τρέμουν για άλλους λόγους.
Τα βράδια που δεν κοιμάσαι από αγωνία- ακόμα και δίπλα του- δεν είναι έρωτας.
Οι νύχτες στα μπαρ που πίνεις και μιλάς και μεθάς και χορεύεις γι ‘αυτόν, δεν είναι έρωτας.
Ο έρωτας πρέπει να χορεύει μαζί σου.