“Με αφορμή μια παιδική παράσταση βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη. “Κάτι” μου έκανε αυτή η πόλη όταν ήρθα. Έπειτα, πήγα σε μια οντισιόν της Κάρμεν Ρουγγέρη, για πλάκα. Με πήρε. Και λέω “γιατί να φύγω; Ας κάτσω εδώ που έχω δουλειά”. Μετά συνεργάστηκα με την Ούγκα Κλάρα. Κι ύστερα βρέθηκα στο δρόμο της “Πειραματικής”. Η μία δουλειά έφερνε την άλλη. Κι έφερε και τον έρωτα. Στην “Πειραματική” γνώρισα τον Ηλία και κατάλαβα πως ήρθα για να μείνω στην Θεσσαλονίκη”… Η Σοφία Βούλγαρη στο rejected.

rejected: Πρώτη εικόνα που έχεις από την πόλη;

Σ.Β.: Όταν πρωτοήρθα Θεσσαλονίκη δεν ήξερα άνθρωπο και δεν ήξερα ούτε τι θέατρα έχει η πόλη. Περπατούσα μόνη μου στο δρόμο. Ατέλειωτες ώρες με θυμάμαι να βολτάρω στην Παραλία της Θεσσαλονίκης και μάλιστα, ένα βράδυ, άκουσα τον ήχο που έφερνε ο αγέρας από τη συναυλία που έκανε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Πήγα μόνη μου στη συναυλία του Θανάση-δεν πήρα κανέναν τηλέφωνο να έρθει μαζί μου-δεν ήξερα άλλωστε και κανέναν στην πόλη τόσο καλά. Νίκησα την μοναξιά μου σε μια συναυλία του Θανάση. Ανήκω δε, στους ανθρώπους που έμενα στη Θεσσαλονίκη, πείθοντας τον εαυτό μου κάθε χρόνο με το “άντε, μια χρονιά ακόμη θα μείνω και θα φύγω”. Έμεινα οχτώ χρόνια τελικά στη Θεσσαλονίκη. Και συνεχίζουμε…

rejected: Πώς προέκυψε η ένταξή σου στην “Πειραματική”;

Σ.Β.: Πήρα το “Exodos”, αυτό το παραπλήσιο περιοδικό με το “Αθηνόραμα” και άρχισα να πηγαίνω στις θεατρικές παραστάσεις και τους χώρους της Θεσσαλονίκης. Τα πήρα όλα με τη σειρά. Όταν μπήκα στο θέατρο “Αμαλία”, την πολυετή στέγη της “Πειραματικής”, θυμάμαι μύρισα το χώρο και μονολόγησα “σε αυτό το θέατρο θέλω να παίξω”. Ο Στάθης Μαυρόπουλος με γνώρισε στους ανθρώπους της “Πειραματικής” κι έπειτα από τρία χρόνια έπαιξα σε αυτό το χώρο. “Πανικός στα παρασκήνια”, ο τίτλος του έργου…

rejected: Τι αγαπάς στην Έφη Σταμούλη και τον Νικηφόρο Παπανδρέου;

Σ.Β.: Η Έφη είναι γενναιόδωρη στη σκηνή. Πού να μιλήσω και για προσωπικό επίπεδο…! Αλλά το πόσο χώρο σου δίνει πάνω στο σανίδι, είναι συγκινητικό. Είμαι πιο νέα ηθοποιός-δεν το συναντάς εύκολα αυτό που σου λέω. Η Έφη έχει αδιανόητο και αστείρευτο χιούμορ. Εγώ την Σταμούλη την αποφεύγω στα παρασκήνια, εν ώρα παράστασης, γιατί με κάνει και γελάω. Την διώχνω κανονικά. Αλλά, η Έφη έχει την ικανότητα να σου πει την ίδια ώρα το αστείο και σε εγρήγορση να μπει στο ρόλο απόλυτα. Εγώ, όμως, δεν είμαι του λεπτού! Θέλω χρόνο! Το “σταμάτα μην μου μιλάς” στην κουίντα πάει σύννεφο να της το λέω! Σπουδαίος είναι και ο Νικηφόρος Παπανδρέου. Αγαπάει το θέατρο, θαρρώ, περισσότερο κι από εμάς τους ηθοποιούς. Ο Νικηφόρος Παπανδρέου είναι δοσμένος στο θέατρο, είναι η ζωή του. Όσο αυστηρός είναι, τόσο συμβουλευτικός μαζί σου γίνεται. Μου αρέσει η ιδέα του “οικογενειακού θεάτρου”. Το έζησα και στην Αθήνα, μόλις τέλειωσα τη σχολή, στο “θέατρο της Άνοιξης” με τον Γιάννη Μαργαρίτη. Το θέατρο θέλει οικειότητα-δεν πας απλά και ξερά να δουλέψεις-πας να καταθέσεις δημιουργία. Και ψυχούλα. Εγώ στο θέατρο πάω και τρεις ώρες πριν. Στολίζω το θέατρο, φτιάχνω τον καφέ μου και συζητάω με τους συναδέλφους μου. Το θέατρο είναι “σπίτι” σου. Αλλιώς, δεν γίνεται…

rejected: Θαρρώ ότι αγαπημένες σου παραστάσεις, λίγο παραπάνω, είναι η “Βασίλισσα της Ομορφιάς” και ο “Βυσσινόκηπος”…

Σ.Β.: Στην “Βασίλισσα” αγάπησα πολύ τον άγριο ρόλο που υποδύθηκα. Και η αλήθεια είναι πως στον “Βυσσινόκηπο” πέρασα υπέροχα. Ειδικά ο “Βυσσινόκηπος” ήταν ο ορισμός της θεατρικής οικογένειας.

rejected: Τι αγάπησες σε αυτό το “Ενοικιάζεται” του “Βυσσινόκηπου”;

Σ.Β.: Καταρχάς, ο χώρος σε γοήτευε να παίζεις Τσέχωφ. Να παίζεις ανάμεσα στους ανθρώπους σε μια μη κλασσική συνθήκη θεάτρου, αλλά σε ένα “αρχοντικό”. Ο δε χώρος απ’ έξω ήταν μαγευτικός, όσο περιμέναμε να ξεκινήσουμε. Βλέπαμε τις εποχές να αλλάζουν. Την άνοιξη πηγαίναμε πιο νωρίς και καθόμασταν από την πίσω πλευρά και χαζεύαμε την θάλασσα και τον ουρανό. Το “ζέσταμά” μας ήταν να περπατάμε στον κήπο. Και μετά, μπαίναμε στο σαλόνι του “Βυσσινόκηπου”-παραμυθιαζόμασταν εξαιρετικά. Δεν υπήρχαν καμαρίνια. Βλέπαμε τους θεατές να έρχονται.

rejected: Ποιος είναι ο δικός σου “Βυσσινόκηπος”;

Σ.Β.: Ο δικός μου κήπος είναι το νησί μου, η Άνδρος. Κατάγομαι από το νησί και τα καλοκαίρια μου είναι συνυφασμένα με αυτό. Εκεί ανοίγει η ψυχή μου. Καλοκαίρια δίχως την Άνδρο, δεν μπορώ να τα φανταστώ. Είναι ο τόπος μου, είναι η θάλασσα που αγαπώ να κοιτώ κι ας μην κολυμπώ τόσο… η Άνδρος είναι τα παιδικά μου χρόνια. Και από εκεί, πάντα κάθε τέλος καλοκαιριού φεύγω… είναι ο δικός μου “Βυσσινόκηπος”. Στη ζωή μου θέλω απλά πράγματα. Όταν μου λείπουν, την κάνουν δυσκολότερη, όταν τα έχω, δεν θέλω τίποτα άλλο.

rejected: Οι ανθρώπινες σχέσεις, έχουν “πληγές” αρρωστημένες, όπως στο “Frozen” που πρωταγωνιστείς;

Σ.Β.: Οι ανθρώπινες σχέσεις, δυστυχώς, έχουν βουτήξει σε “πληγές”. Θυμάμαι όταν διάβασα πρώτη φορά το έργο, είπα και πάλι “καλά, αυτό δεν μπορώ να το παίξω”. Βασικά, κάθε φορά, το ίδιο πράγμα λέω στον εαυτό μου, σε κάθε παράσταση. Είναι η προσωπική μου ανασφάλεια. Το λέω και πάντα θα πάρω έναν συνάδελφο τηλέφωνο, κάθε φορά, να του το πω. Κάθε βράδυ, σε κάθε παράσταση, ανακαλύπτω πάντα και κάτι. Όπως στην πρόβα, έτσι και την περίοδο παραστάσεων. “Στον Πάγο” για μένα, δεν μετράνε τόσο οι “αρρωστημένες πληγές”, όσο η αγάπη και η συγχώρεση. Οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί με τους ανθρώπους. Τα εύκολα συμπεράσματα και οι άμεσες εγωιστικές αντιδράσεις δεν βοηθάνε… δώσε και λίγο χώρο! Κάνε και λιγάκι υπομονή, όταν ο άλλος είναι σε μια κακή στιγμή. Οι άνθρωποι κακώς λειτουργούμε με την πρώτη αντίδραση. Δεν δίνουμε ευκαιρίες.