Γεννημένη με τάσεις φυγής αλλά και φαν των ταινιών με κατασκόπους, συχνά σκέφτομαι πως θα ήταν αν ξεκινούσα τα πάντα απ’ την αρχή. Αν εξαφανιζόμουν μια μέρα και έβρισκα νέα ζωή στην ίδια σάρκα με άλλο όνομα, άλλο παρελθόν σε νέο τόπο, ξένο. Αν πέθαινα. Πάω στοίχημα πως πολλοί κάνουν ίδιες σκέψεις, λίγοι, όμως, τις πραγματοποιούν. Δεν είναι όλοι, βλέπετε, ο Ματίας Πασκάλ, που πέθανε δύο φορές αλλά ακόμη παραμένει ζωντανός. «Ζωντανός για τον θάνατο, πεθαμένος για την ζωή».

Κάπως έτσι, ήρθαν τα πάνω κάτω στο μικρό αλλά θαυματουργό «θέατρο Τ». Τα σύννεφα κατέβηκαν στο πάτωμα, ο τοίχος έγινε η γη των νεκρών και μια σκάλα ένωσε τα ουράνια με τα επίγεια. Μπροστά μας, πιο ζωντανός από ποτέ, εμφανίστηκε ο  Ματίας Πασκάλ για να μας διηγηθεί τις απίστευτες περιπέτειες του. Μαζί του εμφανίστηκαν και όλοι οι άνθρωποι της ζωής του, αυτοί που τον γέννησαν, αυτοί που τον σκότωσαν κι αυτοί που τον έφεραν ξανά στην ζωή, μόνο για του την πάρουν πάλι πίσω.

To 1904 o Λουίτζι Πιραντέλλο, έγραψε το μυθιστόρημα «Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ», 120 χρόνια μετά, η Γλυκερία Καλαϊτζή το διασκευάζει και ο Σωτήρης Ρουμελιώτης σκηνοθετεί την ομώνυμη παράσταση σε μια κωμικοτραγική περιπέτεια που θυμίζει ταινία. Το σκηνικό της Ευαγγελίας Κιρκινέ και η μουσική του Γιώργου Χρυσικού δημιουργούν την απαραίτητη παραμυθένια ατμόσφαιρα. Πολύ ενδιαφέρον στοιχείο, εξίσου σημαντικό για την απόκοσμη ατμόσφαιρα και την αισθητική της παράστασης είναι οι προβολές βίντεο μέσω προτζέκτορα, δημιουργία του Παναγιώτη Κουντουρά, που εξιστορούν, συνομιλούν με τους ηθοποιούς και συμμετέχουν στην δράση.

Οι πέντε ηθοποιοί, νιώσαμε πως ήταν χίλιοι δεκαπέντε, καθώς άλλαζαν συνεχώς ρόλους ανάλογα με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις της ιστορίας. Ο Ιωάννης Καμπούρης, ο μοναδικός που παρέμεινε σε έναν χαρακτήρα (αλλά μπορεί και όχι), έφτιαξε τον Ματία Πασκάλ, ευγενικό, περιπετειώδη, γεμάτο χιούμορ και ανάγκη για αυτοπραγμάτωση. Μέσα στο δίωρο της παράστασης, οι Θάνος Διμηνάς, Πάνος Κεφαλούρος, Ανδρομάχη Μπάρδη και Βάσια Τσιαούση άλλαξαν πάρα πολλούς χαρακτήρες, ηλικίες, ψυχολογικές καταστάσεις, κάλεσαν ακόμη και πνεύματα από το υπερπέραν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του κειμένου. «Ο μακαρίτης Ματίας Πασκάλ» είναι παράσταση-γυμναστήριο, απαιτεί μεγάλες αντοχές και συνεχή προσοχή και γι’ αυτό αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους ηθοποιούς που συμμετέχουν και έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν τόσους ανάγλυφους και σύνθετους χαρακτήρες.

Ο Σωτήρης Ρουμελιώτης έχει δείξει απ’ την αρχή της σκηνοθετικής του πορείας την αγάπη του στις αλλόκοτες, παραμυθικές αλλά και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες και αυτήν την φορά, δοκιμάζει τις αντοχές τόσο του ίδιου, όσο και των ηθοποιών, σε μια παράσταση-ρολερκόστερ με γκροτέσκους χαρακτήρες που συνδέει όλα τα παραπάνω. Η ιστορία του Ματία Πασκάλ, δεν κάνει κήρυγμα, δεν περνάει μηνύματα στο πιάτο, δεν καθοδηγεί τον θεατή σε νοήματα. Εξιστορεί απλά και άμεσα την ιστορία ενός ανθρώπου που ήθελε να ζήσει με τους δικούς του όρους, έκανε λάθη και στο τέλος; Το τέλος σ’ αυτήν  την ιστορία μπορεί να μην έρθει ποτέ, καθώς οι άνθρωπο σαν τον Ματία και η ανάγκη τους να βρουν φωνή και υπόσταση στον κόσμο, δε θα σταματήσουν ποτέ να γεννιούνται και να πεθαίνουν μόνο και μόνο προκειμένου να ξαναγεννηθούν απ’ την αρχή.