at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Πάνου Κεφαλούρου

κείμενο | πάνος κεφαλούρος */* φωτογραφίες | αρχείο πάνου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

κράτα το τυχαίο

Τα γραπτά μένουν, γι αυτό και κάθε φορά που αρχίζω να γράφω κάτι έχω ένα απίστευτο άγχος και το αφήνω για τελευταία στιγμή.

Πάντα σκέφτομαι, αν αυτό που γράφω θα ήθελε κάποιος ,οποιοσδήποτε, να το διαβάσει κι ακόμα περισσότερο, αν στο τέλος θα κρατούσε κάτι. Διαφορετικά, η ίδια η πράξη κρύβει μια ματαιότητα, που εμένα κάπως με θλίβει. Όλα αυτά, για να πω ότι δεν γράφω ποτέ, όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι οριακά κρατάω σημειώσεις.

Δεν ξέρω γιατί, έτυχε, θα πω και όχι απαραίτητα με την έννοια του τυχαίου. Γενικά, πιστεύω ότι το πώς διαμορφώνονται τα πράγματα στη ζωή μας εμπεριέχουν αρκετά το τυχαίο κι αυτό δεν τα κάνει λιγότερο σημαντικά, τουλάχιστον στα μάτια μου. Κάπως, έτυχε, να μπω στη σχολή θεάτρου, μη γνωρίζοντας τι σημαίνει να προσπαθείς να κάνεις θέατρο και ως αποτέλεσμα τώρα, να πασχίζω με νύχια και με δόντια να ολοκληρώσω αυτό το κείμενο.

εγώ και η μητέρα μου

Είμαι άτομο της συνήθειας, νιώθω άνετα μέσα σε αυτή, ξέρω τι πρέπει να κάνω αλλά ταυτόχρονα πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου, να αναρωτιέται αν αυτά που με κάνουν να νιώθω άνετα με βοηθούν ή με κρατούν στάσιμο. Το τελευταίο τετράμηνο -μπορώ να πω- ότι είχα μια πολύ σταθερή καθημερινότητα, αλλά καθόλου βαρετή. Για καλή μου τύχη, βρέθηκαν άτομα θεατρικά που χτίσαμε μαζί μια παράλληλη ρουτίνα που  τώρα μου λείπει. Αναφέρομαι στη Ανδρομάχη Μπάρδη,τον Ιωάννη Καμπούρη και τον Σωτήρη Ρουμελιώτη που επί περίπου δύο μήνες, πέντε φορές την εβδομάδα, συναντιόμασταν στο θέατρο Τ με αφορμή τον “Ονειροφάγο”. Μια παράσταση που- αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν είχε την αποδοχή που περιμέναμε- εγώ την αγάπησα και αυτά τα απογεύματα, με αυτά τα παιδιά επί και εκτός σκηνής, με γέμισαν διάθεση και όρεξη για τη συνέχεια.

Ονειροφάγος

Και τώρα ΧΑΟΣ. Πριν από περίπου 4 χρόνια έτυχε να βρεθώ στη σχολή θεάτρου με κάποια παιδιά. Αυτά τα παιδιά ήταν ο Σωτήρης Ρουμελιώτης,ο Γιάννης Μονοκρούσος, η Άννα Ρίζου, η Ανδρομάχη Μπαρδη, η Δέσπω Πύρτσιου η Μαρία Κεβρεκίδου, ο Δημήτρης Γαλανάκης, ο Στέφανος Σγούρι, ο Γιώργος Μαγαλιός, η Πένη Φωτιάδου και η Βάσια Τσιαούση. Και στα πλαίσια, λοιπόν, ενός μαθήματος της σχολής δημιουργήθηκε το “Χάος”. Για μένα- προσωπικά- ήταν η πρώτη, ακόμα σε αυτό το πλαίσιο, δουλειά που με έκανε να πιστέψω στη δύναμη της ομάδας, αλλά και στις δυνάμεις μου. Με μια αφέλεια και το θάρρος αυτού που δεν ξέρει πολλά, άρα δεν τον τρομάζει τίποτα, έγιναν τότε στο θέατρο Κλειώ τρεις παραστάσεις, που  ακόμα κι αν δεν διεκδικούν δάφνες υψηλής ποιότητας, πάντα θα έχουν μια ιδιαίτερη θέση στις νοσταλγικές μου σκέψεις.

το παλιό “Χάος”

Ερχόμενοι στο σήμερα, όχι με ολόκληρη την αρχική ομάδα και με νέες προσθήκες την Νίκη Αγγελίδου στη σκηνογραφία,τον Γιώργο Χρυσικό στη μουσική επιμέλεια και την Εμμανουέλα Κρίσιλια στον χειρισμό φωτισμού, ξανά πιάνουμε το “Χάος” μας, με άλλα μυαλά, αλλά μην χάνοντας -πιστεύω εγώ- αυτή την αφέλεια και τον παιδικό ενθουσιασμό, του να είσαι επί σκηνής με τους φίλους σου για να πείτε τις ιστορίες που με κάποιο τρόπο ήταν η πρώτη συνάντηση. Ανυπομονώ.

  •  Ο Πάνος Κεφαλούρος συμμετέχει στη παράσταση “Χάος” από τη θεατρική ομάδα Male di luna, που παρουσιάζεται στο θέατρο Τ, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Ρουμελιώτη.